Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ
ΕΛΛΑΔΑ ΟΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ
Γεννήθηκα στην Ελλάδα, πριν από 26 χρόνια, όλη μου η ζωή είναι εδώ. Καλώς ή
κακώς, οι γονείς μου, όταν τελείωσαν τις σπουδές τους, αποφάσισαν να μείνουν εδώ, να κάνουν οικογένεια, να δουλέψουν, να φτιάξουν το μέλλον τους, με ότι αυτό συνεπάγεται, ανεξαρτήτως των δυσκολιών που θα μπορούσαν αντιμετωπίσουν, λόγω ξενοφοβίας.
Τα κατάφεραν λοιπόν, βρήκαν δουλείες, γεννηθήκαμε η αδερφή μου και εγώ, πήγαμε σχολείο και εκεί, για πρώτη φορά βίωσα, ένα μικρό ρατσισμό, ένα παιδί με είπε ‘’μαύρη’’, ήμουν τεσσάρων ετών και θυμάμαι μου έκανε εντύπωση, γιατί πρώτη φόρα με αποκαλούσαν έτσι, πρώτη φόρα ένιωσα την διαφορετικότητα, μέχρι τότε πίστευα πως ήμουν απλά, η Μόνικα.
Η αντίδραση μου; γελώ και μόνο που το σκέφτομαι τώρα. Γέμισα ένα κουβά, που έπαιζα με χώμα και του το έφερα ‘’καπέλο’’, ένιωσα θυμό, όσο θυμό μπορεί να νιώσει ένα παιδί τεσσάρων ετών και ταυτόχρονα, άρχισα να γελάω, γιατί προφανώς ήταν αστείο. Με τα πολλά, φωνάζουν τον πατέρα μου, γιατί μέναμε κοντά, του εξηγούν το περιστατικό και με επέπληξε, σαν καλός μπαμπάς που ήταν, γυρνάμε σπίτι και του λέω, μα γιατί μου φώναξες, απλά υπερασπίστηκα τον εαυτό μου και μου απάντησε: Είμαστε σε μια χώρα, που δεν έχουν συνηθίσει την διαφορετικότητα. Δεν γίνεται, κάθε φορά που θα γίνεται κάτι, να αντιδράς με αυτόν τον τρόπο. Πού θα πάει, κάποια στιγμή θα αλλάξουν τα πράγματα.
Τα πράγματα άλλαξαν, είχε δίκιο, δεν βίωσα τον ρατσισμό τόσο έντονα, όσο τον βίωσαν κάποιοι άλλοι φίλοι μου, δεν μου ήταν δύσκολο να κάνω φίλους λόγω της διαφορετικότητάς μου, αποδέχτηκα το γεγονός ότι συνδύαζα δυο κουλτούρες (ελληνική και αφρικάνικη) και έτσι δεν ένιωθα, ότι πρέπει να συμπεριφέρομαι σαν Ελληνίδα στο σχολείο και σαν Αφρικανή, στο ευρύτερο περιβάλλον μου.
Μπήκα στην εφηβεία, έκανα την επανάσταση μου, όπως όλα τα παιδιά, ένιωσα το πρώτο μου καρδιοχτύπι και εκεί, που πίστευα πως όλα ήταν καλά, επιστροφή στην πραγματικότητα: με σταματάνε οι αστυνομικοί για έλεγχο, δεν μου είχε ξανασυμβεί αυτό, τους λέω, έχω γεννηθεί εδώ, μου ζητούν ταυτότητα, τους λέω δεν έχω, εντάξει μου λένε και με άφησαν να φύγω. Γυρνάω σπίτι νευριασμένη και ρωτάω τους γονείς μου, πού είναι η ταυτότητά μου, κάνουμε μια πολύ ωραία συζήτηση και μου εξηγούν πώς και γιατί δεν έχω ταυτότητα.
Έλα που εμένα δεν μου άρεσε αυτό που άκουγα, ολοένα θύμωνα και απλά, δεν το χώραγε ο νους μου, πως στην χώρα όπου γεννήθηκα και θεωρούσα σπίτι μου, δεν με αναγνώριζαν και με έκαναν να νιώθω ξένη. Περνάνε τα χρόνια, έχω πλέον συμβιβαστεί με το θέμα της ταυτότητας και της ελληνικής υπηκοότητας, μου είναι αδιάφορο.
Ξεκινάω σχολή σ’ ένα ιδιωτικό ΙΕΚ, με κατεύθυνση γενικής δημοσιογραφίας, γιατί μου άρεσε πάντα, δεν ξέρω γιατί, βασικά ανέκαθεν είχα μια περιέργεια για τον κόσμο γύρω μου, οπότε πίστευα ότι μου ταίριαζε. Εκείνη την εποχή, ο πατέρας μου αποκτά την ελληνική υπηκοότητα (2009) και αυτομάτως, η μικρότερη αδερφή μου, γιατί ήταν ανήλικη. Εγώ πάλι, επειδή ήμουν ενήλικη, δεν γινόταν, τελικά ως εκ θαύματος την απέκτησα.
Τελειώνω την σχολή μου, κάνω πρακτική εξάσκηση, σε διάφορα ‘’ηλεκτρονικά sites’’ και για ακόμη μια φορά, ‘’τρώω πόρτα’’. Όπως μου έδωσαν να καταλάβω, ‘’έγχρωμη και δημοσιογράφος’’ δεν πάνε μαζί. Η αλήθεια είναι, πως από κάποια στιγμή και μετά, σταμάτησα να το κυνηγώ, απογοητεύτηκα. Συνειδητοποίησα, πως στην Ελλάδα, δεν θα είμαι πότε απλά, η Μόνικα, πάντα θα με κρίνουν σύμφωνα, με την καταγωγή και το πόσο σκούρο, είναι το δέρμα μου. Αναρωτιέμαι τώρα, η Ελλάδα όπου γεννήθηκα και την οποία θεωρώ σπίτι μου και δεν θέλω να αποχωριστώ, θα με αποδεχτεί ποτέ, ως ‘’δικό της παιδί’’;
Μόνικα Κόντε
______________________________________________
Η Μόνικα Κόντε, είναι απόφοιτος της Σχολής Δημοσιογραφίας του ΙΕΚ ΔΟΜΗ. Κατάγεται από το Κονγκό και, όπως αποδεικνύεται από το θαυμάσιο άρθρο της, έχει Ελληνική συνείδηση. Αυτό και μόνο αρκούσε για να πάρει την Ελληνική Ιθαγένεια.
Οι δυσκολίες και τα εμπόδια που της δημιούργησαν (όπως και στα παιδιά μεταναστών, που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα) δεν μας τιμούν.