 ΤΟ ΒΥΘΙΣΜΑ ΤΟΥ ΝΤΑΝΑΚΙΛ Στο χωριό Αγκούλα, απ’ όπου θα πάρουμε την κατρακύλα προς το Μεγάλο Βύθισμα, όσο οι εξεπιτούτου επιφορτισμένοι έχουν ξεχυθεί για να δώσουν αναφορά στις "αρμόδιες αρχές" σχετικά με την επικείμενη κάθοδό μας, φωτογραφίζω τον λάσπινο οικισμό με τις λαμαρινοσκεπές, την πιτσιρικαρία που ξεσαλώνει στο μονότερμα κλωτσώντας ένα υπόλειμμα μπάλας, και μια κηδεία.  Όλος ο ενήλικος πληθυσμός του χωριού, λευκοντυμένος, κατά το πλείστον, πορεύεται στο ασήμαντο μονοπάτι που θα καταλήξει στον τελευταίο λάκκο του εκλιπόντος. Κανείς δεν φαίνεται να θρηνεί, λες και ο θάνατος εδώ είναι συνώνυμος με τη λύτρωση. Κι αν κρίνω από το γεγονός ότι σ’ όλη την περιοχή απαντώνται εδώ κι εκεί σκόρπιοι τάφοι, ή ότι έχει απομείνει απ’ αυτούς, μάλλον δεν θα υφίσταται η έννοια "νεκροταφείο". Όπου γης και τάφος σαν να λέμε.  Η Αγκούλα βρίσκεται στα περισσότερο από δύο χιλιάδες μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας ενώ το Βύθισμα του Ντάνακιλ στα εκατόν δέκα κάτω από την ίδια επιφάνεια. Το εν λόγω Βύθισμα είναι, λένε, η λευκή εκδοχή της Κόλασης. Ωραία! Όταν τα τινάξω θα φωτογραφήσω και την άλλη όψη, εκείνη τη μαύρη των θρησκευτικών με τις πύρινες φλόγες και τους σατανάδες. Τώρα θ’ απαθανατίσω τη λευκή.  Τα στομάχια μας αρχίζουν να φραπεδιάζουν στα κοτρόνια, κατεβαίνουμε γκρεμούς και διασχίζουμε ρύακες βάθους μισού μέτρου. [...] Ευτυχώς που φάνηκαν και οι πρώτες καμήλες για να μας αποσπάσουν από τις πιο μαύρες, σε μοβ φόντο, σκέψεις που έχουμε κάνει μέχρι σήμερα. Μιλάμε για τα πρώτα καραβάνια καμηλιέρηδων που ανεβαίνουν απ το Ντάνακιλ Ντέζερτ φορτωμένα με ορυκτό άλας. Στοπ, θα κατέβω. Αυτό το θέμα δεν πρόκειται να το χάσω. Δεν είναι δυο οι καμήλες, δεν είναι τρεις.. είναι δεκάδες, εκατοντάδες ίσως, με κάποια μικρόσωμα γαϊδούρια ενίοτε στο ανάμεσό τους.  Το Μπεραχίλε λέγεται και "Πύλη του Ντάνακιλ". Αυτό θα πει πως βρισκόμαστε ήδη βαθιά μέσα στα χωρικά εδάφη της φυλής Αφάρ. Αυτοί οι Αφάρ είναι μουσουλμάνοι, ζουν ημινομαδικά και είναι απολύτως προσαρμοσμένοι σ’ αυτές τις ακραίες συνθήκες. Λίγο πριν νυχτώσει και μετά από εννιά ώρες καταρρίχηση μιας διαδρομής μικρότερης των εκατόν πενήντα χιλιομέτρων φτάνουμε, σωματικά σώοι, σ’ αυτή την περίφημη Χαμαντέλα που πρέπει να βρίσκεται πολύ πιο κάτω από τη στάθμη της γείτονος Ερυθράς Θάλασσας.  Συνειδητοποιώ ότι βρισκόμαστε στο επίπεδο βαθυπέδιο ανάμεσα σε δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες καμήλες φορτωμένες, ή που αναμένουν τη φόρτωσή τους, με τις πλάκες του ορυκτού άλατος. Το θέαμα θα καταγραφεί στη μνήμη μου ως μία από τις συγκλονιστικότερες εικόνες της ζωής μου. "Προσέχετε πού πατάτε!", μας το λένε συνεχώς και αδιαλείπτως.  Κατευθυνόμαστε προς το Νταλόλ. Έχω την αίσθηση ότι βρισκόμαστε σ’ ένα απολύτως επίπεδο και αχανές τοπίο όπου δεν έχει πού ν’ ακουμπήσει η ματιά. Το έδαφος πρέπει να είναι ένα ξερό χαρμάνι από χώμα και αλάτι σε πολύ μεγάλη περιεκτικότητα. Το Νταλόλ, όπως και ολόκληρο το Ντάνακιλ, ανήκουν στο σύστημα του "Μεγάλου Αφρικανικού Ρήγματος".  Το Νταλόλ είναι το χαμηλότερο ηφαίστειο του πλανήτη αφού βρίσκεται στο επίπεδο του εδάφους, το οποίο όμως έδαφος βρίσκεται στα εκατόν δεκαέξι μέτρα κάτω από το επίπεδο της θάλασσας... Πορευόμαστε πάνω σ’ αυτό το γοητευτικά εφιαλτικό τοπίο. Τα "γλυπτά" που σχηματίζονται απ αυτή τη γεωλογική διαδικασία αποτελούν ακατανίκητη πρόκληση για κάθε φωτογράφο. Δεν δικαιούσαι να επιστρέψεις στα εδάφη των ανθρώπων χωρίς να τα απαθανατίσεις.   Μετά το Νταλόλ κατευθυνόμαστε κατά τη λίμνη Ασάλε, η οποία δεν είναι καθόλου λίμνη όπως την εννοούμε εις την τρέχουσα. Μιλάμε για ένα αχανές πεδίο αλατιού, μειγμένου με λιγότερη ή περισσότερη ξεραμένη λάσπη από τη σκόνη που φέρνουν οι αέρηδες και που εκτείνεται ολόγυρά μας μέχρις εκεί που μπορεί να φτάσει η όραση του γερακιού κι ακόμα πιο πέρα.  Μπαίνουμε στην περιοχή του κρεσέντο. Στην περιοχή όπου της Γης οι Κολασμένοι εξορύσσουν το αλάτι της. Κάτω από θερμοκρασίες των τριάντα πέντε με σαράντα βαθμών Κελσίου. Τον χειμώνα. Φαντάσου το καλοκαίρι! Και εννοείται, ότι μιλάμε για θερμοκρασίες "υπό σκιάν". Που δεν υφίσταται ούτε για δείγμα… Ότι κι αν έχω ακούσει μέχρι σήμερα για κάτεργα τώρα το βλέπω μέσα από τον απηνή φακό μου. Βάστα καρδιά γιατί αυτό πρέπει να το μάθει ο κόσμος! Ισαβέλλα Μπερτράν και Κώστας Ζυρίνης |
ΑΡΘΡΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ >
