Οι Καθηγητές

Ούτε που κατάλαβα πώς πέρασαν τα 11 χρόνια, όταν μαθήτρια της δευτέρας τάξης του Δημοτικού, ήρθα στο σχολείο της Ελληνικής Κοινότητας της Αντίς Αμπέμπας (2002). Ήταν μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου, να έρθω στον τόπο όπου έζησαν οι παππούδες μου και γεννήθηκε η μητέρα μου Ευαγγελία - Αγγελική Τσιμά. Εκεί συνάντησα καθηγητές, οι οποίοι, ο καθένας με τον τρόπο του μας, επηρέασαν την ζωή μας.

Διευθυντή είχαμε τον Μαθηματικό Γεώργιο Κατωπόδη. Έχει την ικανότητα να πειθαρχεί και τον πιο ανήσυχο μαθητή. Η Έλσα Ράσσιου, η Φιλόλογος μας, ξεχώριζε για τη διάθεσή της, να μας βοηθήσει με τον καλύτερο τρόπο στην προετοιμασία μας για τις εξετάσεις, καθώς και για θαυμασμό της για τον Αιθιοπικό πολιτισμό.

Τι να πούμε για τον Εμμανουήλ Ασσέφα, τα μαθήματα που μας έκανε και ιδιαίτερα η γυμναστική ήταν για μας μια διασκέδαση. Ένας σπουδαίος  άνθρωπος !!! Η αγάπη του για εμάς ήταν εμφανής, με τη συχνή στήριξή του σε κάθε πρόβλημά μας και το ενδιαφέρον του για καθένα από εμάς, ξεχωριστά. Οι αναμνήσεις μου είναι άπειρες, με χαρακτηριστικές στιγμές τις επιδόσεις μας στους αγώνες μπάσκετ και στους παραδοσιακούς χορούς. Μαζί του έχουμε μοιραστεί πολλά, από στιγμές άγχους και στεναχώριας, μέχρι τις μεγαλύτερες χαρές μας !!!

Η Μαθηματικός Ειρήνη Τρουμπούνη, με επιμονή και υπομονή προσπάθησε να μας διδάξει και να μας μεταφέρει τη λατρεία της για τα μαθηματικά. Ο Σοφοκλής  Τζορτζάκης, ήταν από τους πιο ευχάριστους και δραστήριους βιολόγους που είχαμε. Όλοι οι μαθητές τον συμπαθούσαν, η συζήτηση μαζί του αποκτούσε πάντα ενδιαφέρον. Η απουσία του έγινε αισθητή μόλις έφυγε.

Η Μαρία Εξάρχου, ένα κοσμογυρισμένο άτομο, απαιτητική και τυπική στα μαθήματά της.  Ήξερε ακριβώς πώς πρέπει να γίνεται το μάθημα. Η αγάπη της και το ενδιαφέρον της για τα παιδιά ήταν πάντα αισθητή. Αξέχαστη θα μου μείνει η τελευταία της γιορτή για την εθνική μας επέτειο. Είχε φροντίσει και την παραμικρή λεπτομέρεια. Όλοι θυμόμαστε τα υπέροχα σπιτικά εδέσματά της, που τα ετοίμαζε με πολλύ αγάπη.

Το ζευγάρι των Φιλολόγων καθηγητών, Σάσσα Οικονόμου και Θωμάς Γεροτόλιος, ξεχώρισε για τη δουλειά του και ιδιαίτερα, για την αξέχαστη θεατρική παράσταση με τους θεούς του Ολύμπου που ανέβασαν, στο σχολείο μας. Ο Γεώργιος Νικολακόπουλος ήταν ένας ευφυέστατος Μαθηματικός και τρομερός σκηνοθέτης.

Ο Αποστόλης Κόκκινος, Φυσικός, ξεχώριζε για τις γνώσεις του, τις υπέροχες διηγήσεις του και τον θαυμασμό του για τον Αιθιοπικό πολιτισμό. Ο Γιάννης Παπαγεωργίου, Φιλόλογος, μετέτρεπε το μάθημα σε παιχνίδι, γνωστός για το ενδιαφέρον για τους μαθητές του και αυστηρός εκεί που έπρεπε, ώστε να μάθουμε τον Αρχαιοελληνικό πολιτισμό. Ο Κώστας Παπαδήμου, ένας αυστηρός και απαιτητικός Γυμναστής. Θα μας μείνει αξέχαστος για τις ένδοξες στιγμές της ανδρικής ποδοσφαιρικής ομάδας του σχολείου μας, καθώς και για τους παραδοσιακούς χορούς που μας δίδαξε.

Η Αικατερίνη Γεωργάκη, μια από τις καλύτερες Μαθηματικούς, μας εισήγαγε στη μαθηματική λογική. Ο Παναγιώτης Μπράτης, Φυσικός από τη Ζάκυνθο, γνωστός για την αγάπη της πατρίδος του και της επιστήμης του. Και ο Παναγιώτης Παναγιωτίδης, του οποίου η παραμονή μπορεί να ήταν σύντομη, αλλά όλοι τον θυμόμαστε για τις γνώσεις πληροφορικής που μας προσέφερε.

Κατά τη διάρκεια της σχολικής μας θητείας, υπήρχαν και άλλοι καθηγητές, τους οποίους είχα όμως για μικρό χρονικό διάστημα, τους οποίους πάντα θυμάμαι.

Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω τους καθηγητές μας, εκ μέρους των συμμαθητών μου, για το επίπεδο σπουδών που μας προσέφεραν, με αποτέλεσμα να τις συνεχίζουμε σε Ανώτατες Σχολές.

                                                                                                                                                                        Ελένη Δομαζινάκη

________________

Η Ελένη Δομαζινάκη, είναι απόφοιτος του Ελληνικού Σχολείου της Αντίς Αμπέμπας. Σήμερα σπουδάζει στην Κτηνιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Με την ευκαιρία των 100 φύλλων του εφημεριδακίου μας  – συγχωρέστε μου την «ορθογραφία» - θέλω ν’ αποθέσω τον ελάχιστο φόρο τιμής – όπως νομίζω πως θα το θέλατε οι περισσότεροι, αν όχι όλοι - στους ανθρώπους εκείνους που χρωστάω – όπως όλοι μας – αυτό που είμαι σήμερα.

Και θα ξεκινήσω με τον Νικόλαο Δράκο, τον Γυμνασιάρχη και διευθυντή του Ελληνικού Σχολείου και οικοτροφείου της Αντίς Αμπέμπα. Εκείνο τον κοντούλη, πάντα καλοντυμένο και μοσχομυρισμένο μεσόκοπο, με το καπέλο που του σκέπαζε το κεφάλι ή το κρατούσε στα χέρια και νευρικά γύριζε το μπορ, που όσο μπόι του έλειπε, τόση φωνή είχε. «Μέντα, βίτσες!». Ξέρω, ξέρω, υπάρχουν κάποιοι, ελπίζω λίγοι, που του καταλογίζουν τα παιδικά τους τραύματα που κουβαλάνε μέχρι σήμερα. Ένα θέλω να πω σε κείνα τα τότε παιδιά, που σήμερα οι περισσότεροι είναι εξήντα φεύγα προς εβδομήντα έλα, για να μην πω και παραπάνω. Πώς να μην είναι αυστηρός και πολλές φορές άδικος, όταν ήταν υπόχρεος για 300 περίπου παιδιά και των δύο φύλων; Εδώ, στο σπίτι μας, έχουμε 2 ή 3 παιδιά και δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε και κάποιο είναι «αδικημένο». Χρειάστηκα κι εγώ να «δουλέψω» πολύ με τον εαυτό μου, για να μπορέσω να τον καταλάβω, όπως και τους περισσότερους εκπαιδευτικούς.

Σειρά έχει η Κυρία Βέρα Βαγγελάτου, χωρίς να ξεχάσω την κυρία Ουρανία ή την κυρία Σωτηρίου – και οι δύο είχαν την επίβλεψή μας για λίγα χρόνια – που η καθεμιά τους άφησε το δικό της στίγμα. Μια γυναίκα που η ευγένεια και η μόρφωσή της ξεπηδούσε από κάθε της μόριο, κάθε της κίνηση, κάθε κουβέντα. Πόσα της οφείλουμε εμείς τα κορίτσια του οικοτροφείου και περισσότερο εγώ. Όταν κάποτε έπεσα και χτύπησα στο κεφάλι, για μέρες, μόλις άνοιγα τα μάτια μου, εκείνη έβλεπα στο προσκέφαλό μου. Αυτός είναι και ο λόγος που, μεγαλώνοντας, την αποκαλούσα μαμά-Βέρα και τη θεωρώ τη δεύτερή μου μάνα. Σ’ αυτή τη γυναίκα οφείλω, επίσης, το ότι μπορώ να συνταιριάζω τις λέξεις και - όπως εκείνη πολύ χαρακτηριστικά έλεγε τόσο για τη ζωγραφική όσο και για τη συγγραφή της – να «μουντζουρώνω». Εκείνη με έσπρωξε στο να «παίζω» σοβαρά με τις λέξεις, τις εικόνες, τα συναισθήματα, τις έννοιες και τα νοήματα.

Η Κυρία Μπρόφα! Τι να μη θυμηθεί κάποιος απ’ αυτό τον καλοσυνάτο άνθρωπο, που ήταν υπεύθυνη στην κουζίνα και όποτε, σε κάποιο από τα παιδιά, δεν άρεσε το φαγητό, είχε τη λύση στα κρυφά και πάντα με κείνο το τεράστιο χαμόγελο!!! Αναρωτιέμαι μέχρι σήμερα: Θύμωνε ποτέ αυτή η γυναίκα;

Σειρά έχει εκείνος που μας έμαθε, μέσα από τα μαθηματικά, να σκεφτόμαστε, όσο γίνεται, ορθολογιστικά: Ο Νικόλαος Γκίμης. Κι εκείνος, πάντα καλοντυμένος, μ’ ένα χαμόγελο, που χρειάστηκε χρόνια να καταλάβω ότι δεν ήταν ειρωνικό, αλλά συγκαταβατικό.

Να πάω στους φιλόλογους τώρα. Συγχωρήστε μου τη σειρά, είναι τελείως τυχαία. Σπύρος Χρονόπουλος ή αλλιώς, Θείος Πίπης. Πάντα με χιούμορ κι όταν κάποιος ήταν αδιάβαστος ή άτακτος, είχε στη γωνία του πέτου του μια καρφίτσα και μας τσιμπούσε το μπράτσο. Κανείς, ποτέ, όμως, δεν του το καταχώρησε αρνητικά. Αντίθετα, γελούσαμε. Ο Αλέξης Παπούλιας, που όποτε θέλαμε να «χάσουμε» μάθημα, είχαμε ανακαλύψει το κουμπί του: ζωγραφίζαμε στον πίνακα τη σβάστικα. Αυτό ήταν. Προσπαθούσε να μας δώσει να καταλάβουμε τα υπέρ της δημοκρατίας και τα κατά του φασισμού. Τότε νομίζαμε ότι χάναμε το μάθημα, αντίθετα, χρόνια μετά, κατάλαβα πόσο πιο ουσιαστικό ήταν αυτό το μάθημα, από το να βγάλουμε την ύλη. Η κυρία Πυρπηρή, με την οποία δεν είχα και πολύ αρμονικές σχέσεις, όχι προσωπικές, αλλά εξαιτίας του μαθήματός της, που ήταν η ιστορία κι αρνιόμουν πεισματικά να θυμάμαι χρονολογίες και ονόματα, που αργότερα, επίσης, κατάλαβα πόσο σημαντικά ήταν. Την κυρία Τρουλινού δεν την πρόλαβα σαν εκπαιδευτικό, ήμουν ακόμη δημοτικό, αλλά έμενε κι εκείνη στο οικοτροφείο και τη θυμάμαι σαν όνειρο. Φιλόλογος και πολύ ήρεμος και αποδοτικός, θα έλεγα, και ο Χρυσάφης.

Και τώρα που είπα δημοτικό. Πώς να ξεχάσω τις αδελφές Λουκάκη, την Τάνια και τη Χρυσάνθη. Θυμάμαι περισσότερο την Τάνια που έπαιρνε στοργικά το χέρι των νηπίων και τα οδηγούσε στην τάξη ή στην παρέλαση. Τη δε Χρυσάνθη τη θυμάμαι περισσότερο στη χορωδία του Τσιλλίδη, που τέτοια ψαλμωδία δεν έχω ακούσει μέχρι σήμερα. Τι φωνή ήταν εκείνη ως τενόρος, στο Τροπάριο της Κασσιανής τη Μεγάλη Τρίτη, με τετραφωνική χορωδία!

Ο Αντώνης Γκίκας, εκείνος ο πανύψηλος άντρας με το ράθυμο βήμα, τις ράθυμες κινήσεις και το χαμόγελό του, που όταν μας το χάριζε, σαν να έλαμπε όλη η τάξη. Και το μάθημά του: Αγγλικά και ενίοτε και Φυσική. Ένας άλλος καθηγητής των Αγγλικών ήταν κι ο Bilford, τον οποίο δεν πρόλαβα, όπως και ο Κωνσταντίνος Παπαδάκης, που επίσης μας έκανε και Φυσικο-Χημεία. Ένα ανήσυχο πνεύμα, τον οποίο μέχρι σήμερα θυμάμαι με μεγάλη εκτίμηση.

Γυμναστές είχαμε τους Παπαγεωργίου, Παρθύμο και Καζάκο. Ο τελευταίος έφτασε το σχολείο μας να διακριθεί στους Παναιθιοπικούς αγώνες στίβου, αφού οι άλλοι δύο είχαν σπείρει το σπόρο.

Πώς να μη θυμηθώ τον Σοφοκλή Μπινιάρη, που μας έκανε Θρησκευτικά. Αυτόν τον άνθρωπο που ήταν και το δεξί χέρι του Δράκου στο εξατάξιο γυμνάσιό μας και πάντα καλοπροαίρετος κι ας ήθελε να δείχνει φορές-φορές πως θύμωνε. Ποτέ δεν κατάφερε να μας κάνει να νοιώσουμε άβολα, να μας τρομάξει.

Τελευταίο αφήνω την πιο όμορφη, αξιαγάπητη και αξιοσέβαστη φιγούρα του σχολείου μας: Τον Τατσιμπέλι. Ήταν ο άνθρωπος που μας μάθαινε γραφή και ανάγνωση της γλώσσας που ήδη γνωρίζαμε, σχεδόν, από τα γεννοφάσκια μας, μιας και ήταν η γλώσσα της χώρας που μας φιλοξενούσε: τα Αιθιοπικά. Τον θυμάμαι όταν θύμωνε κι «έχανε» τον αυτοέλεγχό του, να με τραβολογά από το θρανίο, που αρνιόμουν να αφήσω, να δαγκώνει τα κάτω χείλη του και – ας μου το συγχωρέσει που δε θυμάμαι – να λέει κάποια λέξη στα αιθιοπικά. Κι εμείς τι κάναμε; Γελούσαμε.

Σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΎΜΕ πολύ, όπου κι αν βρίσκεστε και να ξέρετε ότι σας οφείλουμε πολλά. Κι αν κάποιους έχω ξεχάσει, ευκαιρία, να μας τους θυμήσει κάποιος άλλος…

                                                                                                                                                                       Αθηνά Μαραβέγια