Τα παιδιά της καρδιάς

 O Τζώνης Ντάσιος, καλωσορίzει τούς Έλληνες Βασιλείς, στην Αιθιοπία (1959)

                                                                   ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

Τον περασμένο Μάιο, στην Σίνδο της Θεσσαλονίκης, έγινε μια ξεχωριστή βάπτιση. Η Μάρα και ο Σάκης, που ζουν και εργάζονται στα Τρίκαλα, βάφτισαν την κόρη τους, την Έλενα-Oshri. Σε αυτήν, παραβρεθήκαν και τα δυο παιδιά τους, ο Γιώργος και η Κατερίνα, που υιοθέτησε το ζευγάρι, από την Αιθιοπία.

Τα παιδιά αυτά άλλαξαν την ζωή των ανθρώπων που ζουν κοντά τους. Ο Γιώργος ήταν κρυμμένος στην αγκαλιά του παππού του, ο οποίος έλεγε πόσο ευτυχισμένο τον έχει κάνει. Η δε Κατερίνα γνώριζε ότι γεννήθηκε στην Ναζαρέτ της Αιθιοπίας.

Προσκεκλημένες ήταν και οικογένειες, που έχουν υιοθετήσει και αυτές παιδιά από την Αιθιοπία. Ξεχώρισαν, εκτός από τα παιδιά που είχαν στην αγκαλιά τους και από την ευτυχία που διέκρινε κανείς στα πρόσωπα τους.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν κρύβουν την αγάπη και τον θαυμασμό, που έχουν για τα υιοθετημένα παιδιά τους. Η Πολυξένη, που ζει με την οικογένεια της στις Σέρρες, σε παρατήρηση ότι ο γιος της Κυριάκος μου θυμίζει τον αδελφό μου στην παιδική του ηλικία, με ρώτησε με απορία: Μα ήταν τόσο όμορφος ο αδελφός σας;  

Οι οικογένειας αυτές νοιώθουν μεγάλη ευγνωμοσύνη για την χώρα, στην οποία γεννήθηκαν τα παιδιά τους. Η Μαργαρίτα, η μητέρα του Ωρίωνα, από το Κιλκίς, έλεγε: Έχω μεγάλη υποχρέωση στην Αιθιοπία, με έκανε μητέρα !!!

Στην Ελλάδα, υπάρχουν πολλές οικογένειες που θέλουν να υιοθετήσουν παιδιά. Το πρόβλημα είναι ότι τα ιδρύματα που τα φιλοξενούν προβάλλουν πολλά εμπόδια. Ο λόγος είναι, ότι τα παιδιά αυτά, συνοδεύονται από επιδοτήσεις και τα ιδρύματα, δεν θέλουν να τις χάσουν. Με αποτέλεσμα, πολλά παιδιά να φεύγουν από αυτά, μόλις γίνουν 18 χρόνων, τότε που σταματά η επιδότηση. Στην Αιθιοπία, τα πράγματα είναι ποιο εύκολα. Κάθε χρόνο γεννιούνται 3.500.000 παιδιά, από αυτά, τα 500.000 καταλήγουν σε ορφανοτροφεία.

Στην Αιθιοπία, την εποχή της ακμής του Ελληνισμού, μερικές οικογένειες υιοθέτησαν παιδιά, από την χώρα όπου ζούσαν. Ένα τέτοιο παιδί, ήταν ο Αιθίοπας μαθητής, ο οποίος, ντυμένος με την παραδοσιακή αιθιοπική ενδυμασία και μιλώντας άπταιστα ελληνικά, καλωσόρισε τούς Έλληνες Βασιλείς, στην Αιθιοπία (1959).

Ήταν ο μαθητής του Γαλλικού Σχολείου, Τζώνης Ντάσιος, υιοθετημένο παιδί του γιατρού Γιώργου Ντάσιου. Ο Τζώνης, μετά την αποφοίτηση του από το Γαλλικό Σχολείο, εγκαταστάθηκε στο Βέλγιο, όπου έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του. Σπούδασε Οικονομικά, εργάσθηκε στον Ασφαλιστικό κλάδο και απέκτησε δυο παιδιά, με την Βελγίδα σύζυγο του.

Μια ενδιαφέρουσα περίπτωση, είναι αυτή, του Επίτιμου μέλους του Συλλόγου μας, Χάμπτε Σελάσιε Ταφέσε, υπουργού Τουρισμού της Αιθιοπίας (1960-74). Ηρθε στην Ελλάδα σε ηλικία 3 χρόνων, μαζί με την οικογένεια του Θουκυδίδη Ζερβού, λίγο πριν την εισβολή των Ιταλών στην Αιθιοπία.

Μαζί με την η ελληνική του οικογένεια, όπως αποκαλεί την οικογένεια Ζερβού, εγκαταστάθηκαν στο Παγκράτι, στο λόφο του Αρδηττού, απέναντι από τον Aγιο Σπυρίδωνα και δίπλα στο Στάδιο. Ο θετός πατέρας του, Θουκυδίδης Ζερβός, ήταν από το Ληξούρι της Κεφαλονιάς, ενώ η θετή μητέρα του, Όλγα Βλαντιμίροβα, από την Ρωσία.

Οι γονείς του, τον έστειλαν να σπουδάσει στο Κολλέγιο Αθηνών. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, έκανε ‘’μαύρη αγορά’’, πουλούσε τσιγάρα, όπλα, μπότες κλπ. Με αυτόν τον τρόπο μπόρεσε και έζησε την οικογένειά του.

Παρέμεινε στην χώρα μας για 14 χρόνια και απέκτησε Ελληνική συνείδηση. Το 1947 ο βιολογικός πατέρας του, Ταφέσε Χάμπτε Μικαέλ, υπουργός Δημοσίων Eργων και Επικοινωνιών, τον αναζήτησε μέσω του Ερυθρού Σταυρού. Ήρθε στην Ελλάδα και μαζί επέστρεψαν, στην Αιθιοπία. Μετά από επιμονή του Χάμπτε Σελάσιε, η ελληνική οικογένειά του επέστρεψε ξανά στην Αιθιοπία.

Ζούσε στην Αιθιοπία και θυμόταν, το Zonar’s, το ξυλάκι παγωτό της ΕΒΓΑ, τα τσιγάρα Παπαστράτου, τα τσιγάρα Aρωμα, που κάπνιζαν οι γυναίκες. Και ρωτούσε, φτιάχνετε ακόμη σκορδαλιά στην Ελλάδα, ήξερα να τη φτιάχνω, αν ξέρατε πόσο μου έχει λείψει.

Πηγή του παραπάνω άρθρου, είναι οι πληροφορίες που μας έδωσαν, ο Γιώργος Σοϊλεμέζογλου, η Μαίρη Ντονικιάν και η συνέντευξη που έδωσε, ο Χάμπτε Σελάσιε, στον Αλέξανδρο Μασσαβέτα.