ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ

Το Προξενείο της Ελλάδος στην Αντίς Αμπέμπα, για πρώτη φορά στην ιστορία του, ΑΡΝΗΘΗΚΕ να χορηγήσει άδεια εισόδου στην χώρα μας σε 4 απόφοιτες μαθήτριες του Ελληνικού Σχολείου της Αντίς Αμπέμπας, για να συμμετάσχουν, στις Πανελλαδικές Εξετάσεις, μεταξύ των ομογενών. Τελικά, μετά, από μεσολάβηση Ελληνίδας φίλη του Συλλόγου μας, στο Υπουργείο Εξωτερικών, εστάλη οδηγία προς την Πρεσβεία της Ελλάδος στην Αντίς Αμπέμπα και δόθηκαν οι θεωρήσεις στις απόφοιτες μαθήτριες, η οποίες και μπόρεσαν να συμμετάσχουν στις εξετάσεις που έγιναν, τις 4 Σεπτεμβρίου του 2017. Το πρόβλημα δημιουργήθηκε, επειδή οι απόφοιτες είναι Ελληνικής καταγωγής, έχουν όμως Αιθιοπική Υπηκοότητα. Ένα πρόβλημα, που άρχισε να δημιουργείται πριν από 100 χρόνια και ακόμη να λυθεί. Σήμερα, δημοσιεύουμε αποσπάσματα από την επιστολή, που έστειλαν οι απόφοιτες μαθήτριες στον Υφυπουργό των Εξωτερικών, Τέρενς Κουίκ.

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΓΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ

Αντίς Αμπέμπα 01/08/2017

Με την επιστολή αυτή, Εξοχότατε Κύριε Υπουργέ, διαμαρτυρόμαστε για την αργοπορία και την κωλυσιεργία του Ελληνικού Προξενικού Γραφείου της Αντίς Αμπέμπας, άλλα και την ''οριστική άρνηση του'', για την έκδοση άδειας εισόδου στην Ελλάδα (visa), σε εμάς, τις ομογενείς απόφοιτες του Ελληνικού Κοινοτικού Σχολείου, προκειμένου να λάβουμε μέρος στις Πανελλαδικές Εξετάσεις Ομογενών.

Το Προξενείο δεν αναγνώρισε την επιστολή της Ελληνικής Κοινότητας της Αντίς Αμπέμπα, η οποία αναφέρει: ''ότι είμαστε απόφοιτες το Ελληνικού Σχολείου, άτομα Ελληνικής Καταγωγής και θεμελιώνουμε δικαίωμα, να λάβουμε μέρος στις εξετάσεις, μεταξύ των ομογενών'', όπως άλλωστε συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια. Το αποτέλεσμα ήταν να μας ανακοινώσει το Προξενείο: ''ότι δεν είμαστε Ομογενείς, με Ελληνική Καταγωγή και ότι δεν έχουμε δικαίωμα να συμμετάσχουμε στις Πανελλαδικές Εξετάσεις Ομογενών''. Η δήλωση αυτή μας στεναχώρησε και μας πίκρανε ιδιαίτερα, καθώς καταστρέφει κάθε όνειρο για το μέλλον μας και μειώνει την υπερηφάνειά μας για την καταγωγή μας.

Στη συνέχεια επισκεφτήκαμε τον Ελληνα πρέσβη κύριο Νικόλαο Χ. Πατακιά και του τονίσαμε την ανάγκη να πάμε άμεσα στην Ελλαδα, για να προετοιμαστούμε για τις εξετάσεις μας, με την βοήθεια των Ελλήνων καθηγητών μας, που θέλουν να μας βοηθήσουν, για την εισαγωγή μας στα ΑΕΙ. Μας διαβεβαίωσε, ότι είναι θέμα ημερών ή εβδομάδος, προκειμένου να μας δώσει άδεια εισόδου για την Ελλάδα και ότι έγραψε επιστολή τριών σελίδων, στο ΥΠΕΞ, για να μας υποστηρίξει.

Λίγες ώρες μετά την συνάντησή μας, και φεύγοντας ο κύριος Πατακιάς για την Ελλάδα, ενημέρωσε την Ελληνική Κοινότητα ότι δεν μπορούμε να πάρουμε βίζα σαν ομογενείς, παρ'όλα τα σχετικά στοιχεία που του προσκομίσαμε, αλλά χρειάζεται και επίσημο έγγραφο από Αιθιοπική αρχή, απ' οπου να προκύπτει η Ελληνική μας καταγωγή. Πράγμα αδιανόητο που αμφισβητούμε, λόγω της ιδιαιτερότητάς της Αιθιοπικής νομοθεσίας.

Τα στοιχεία που προσκομίσαμε προκύπτουν από τα αρχεία της Ελληνικής Κοινότητας, από τα αρχεία της Ιεράς Μητρόπολης Αξώμης, όπως πιστοποιητικά γέννησης, βάφτισης και θανάτου, μαρτυρίες των μελών του Ελληνικού Αθλητικού Συλλόγου <Ολυμπιακός>, μαρτυρίες των μελών του Συλλόγου < Άγιος Γεώργιος>, τα οποία μαρτυρούν την Ελληνική καταγωγή μας, αλλά και από τα αρχεία του Ελληνικού Κοινοτικού Σχολείου, στο οποίο φοιτήσαμε για 12 χρόνια, ως Έλληνες Ομογενείς. Επίσης προσκομίσαμε έγγραφα των Αιθιοπικών αρχών, που συνηγορούν στην Ελληνική Καταγωγή μας, όπως αποφάσεις δικαστηρίων, όπου φαίνονται τα ονόματα των προγόνων μας, Ελληνικής Καταγωγής, όπως α) Ιωάννης Κιούσης β) Κόρις Καραγεωργιάδης και γ) Παναγιώτης Βαλιανάτος.

Ακόμα, θέλουμε να σας πληροφορήσουμε ότι όλες οι προσπάθειες των παροίκων της Αιθιοπίας, για την κτήση της Ελληνικής ιθαγένειας εκκρεμούν η πέφτουν στο κενό, καθώς το Προξενείο αδιαφορούσε και αδιαφορεί μέχρι και σήμερα. Άλλωστε, για το ζήτημα αυτό, ενημερωθήκατε κατά την επίσκεψη σας, ως ο αρμόδιος Έλληνας Υπουργός Αποδήμου Ελληνισμού, με υπόμνημα που σας παρέδωσε το Δ.Σ της Ελληνικής Κοινότητας. Να επισημάνουμε επίσης ότι η διπλή υπηκοότητα δεν επιτρέπεται από τις Αιθιοπικές αρχές.

Τέτοιες συμπεριφορές οδηγούν στο βέβαιο κλείσιμο των Ελληνικών Κοινοτικών Σχολείων της Αντίς Αμπέμπα και βάζουν τέλος στα όνειρα μας και στα όνειρα των ομογενών πατεράδων μας και μανάδων μας, να σπουδάσουμε στην Ελλάδα.

Οπως άλλωστε ορίζει ο νόμος, για την πολιτογράφηση ομογενών αλλοδαπών που διαμένουν μόνιμα στο εξωτερικό (βάσει του άρθρου 10 του Ν.3284/2004) και ειδικότερα η εγκύκλιος Άρ 34 με Αρ.Πρωτ.Φ 141886/14886 με ημερομηνία Αθήνα 4/6/2014, εξετάζεται, ''το ουσιαστικό μέρος της εθνικής καταγωγής τους, όπως είναι η συμμετοχή σε εκδηλώσεις εθνικού γενικού ενδιαφέροντος, όπως και η επαφή με την Ελλάδα'', την οποία και έχουμε επισκεφτεί, τα τελευταία 10 χρόνια όλες μας, είτε σαν προσκεκλημένες της Βουλής των Ελλήνων, προκειμένου να λάβουμε μέρος στην Βουλή των εφήβων, είτε σαν κατασκηνώτριες, στις κατασκηνώσεις, της Γενικής Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού. Τοτε λάβαμε βίζες σαν ομογενείς.

Σύμφωνα με τα παραπάνω, θέλουμε να τονίσουμε την συμμετοχή μας σε όλες τις σχολικές και κοινοτικές εκδηλώσεις, όπως Εθνικές εορτές, εκδηλώσεις της Ιερεάς Μητρόπολης Αξώμης, εκδηλώσεις της Ελληνικής Πρεσβείας, όπως 25η Μαρτίου, σε επισκέψεις επισήμων από την Ελλάδα και από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και στα μπαζάρ Διπλωματικών Αποστολών.

Άλλωστε, κατά την επίσκεψη σας, μας συγχαρήκατε που είμαστε Έλληνες και δηλώσατε ότι ''ο ξεχασμένος Ελληνισμός της Αφρικής είναι προτεραιότητα δική σας και του Υπουργού Εξωτερικών κου Νικολάου Κοτζιά''. Με μεγάλη χαρά, είδαμε το κινηματογραφημένο υλικό της Ελληνικής κρατικής τηλεόρασης ΕΡΤ, στο οποίο μας δείχνει να χορεύουμε κατά την επίσημη δεξίωση. Η γνώση μας για τον Ελληνικό πολιτισμό και την Ελληνική Ιστορία, αλλά, το κυριότερο, η περηφάνια μας, που είμαστε Ελληνικής καταγωγής, είναι αδιαμφισβήτητες.

Κύριε Υπουργέ, παρακαλούμε όπως δώσετε άμεσα λύση στο τεράστιο πρόβλημα που έχει προκύψει στην ζωή μας, στο μέλλον μας, στα όνειρά μας να αποκτήσουμε την Ελληνική παιδεία με την εισαγωγή μας στα ΑΕΙ της Ελλάδος, και για το μέλλον των Ελληνικών Κοινοτικών Σχολείων, αφού με τέτοιες συμπεριφορές αποκλείονται και οι εναπομείναντες Έλληνες ομογενείς μαθητές του Ελληνικού Κοινοτικού Σχολείου Αντίς Αμπέμπας.

Μετά τιμής,

Οι ομογενείς απόφοιτες μαθήτριες:

ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ ΕΣΕΤΟΥ (Τέκνο της Γαβριέλας Κιούση του Ιωάννη)

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΕΣΕΤΟΥ (Τέκνο της Γαβριέλας Κιούση του Ιωάννη)

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΑΔΗ (Τέκνο του Γκετάτσο Καραγεωργιάδη του Αναξαγόρα)

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΣΑΝΤΙΚΟΥ (Τέκνο του Τσαντίκου Βαλιανάτου του Παναγιώτη)

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Οι 4 απόφοιτες μαθήτριες στο αεροδρόμιο ''Ελευθέριος Βενιζέλος'', με την καθηγήτρια τους Ε. Μπούρα.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΟΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ

Γεννήθηκα στην Ελλάδα, πριν από 26 χρόνια, όλη μου η ζωή είναι εδώ. Καλώς ή κακώς, οι γονείς μου, όταν τελείωσαν τις σπουδές τους, αποφάσισαν να μείνουν εδώ, να κάνουν οικογένεια, να δουλέψουν, να φτιάξουν το μέλλον τους, με ότι αυτό συνεπάγεται, ανεξαρτήτως των δυσκολιών που θα μπορούσαν αντιμετωπίσουν, λόγω ξενοφοβίας.

Τα κατάφεραν λοιπόν, βρήκαν δουλείες, γεννηθήκαμε η αδερφή μου και εγώ, πήγαμε σχολείο και εκεί, για πρώτη φορά βίωσα, ένα μικρό ρατσισμό, ένα παιδί με είπε ‘’μαύρη’’, ήμουν τεσσάρων ετών και θυμάμαι μου έκανε εντύπωση, γιατί πρώτη φόρα με αποκαλούσαν έτσι, πρώτη φόρα ένιωσα την διαφορετικότητα, μέχρι τότε πίστευα πως ήμουν απλά, η Μόνικα.

Η αντίδραση μου; γελώ και μόνο που το σκέφτομαι τώρα. Γέμισα ένα κουβά, που έπαιζα με χώμα και του το έφερα ‘’καπέλο’’, ένιωσα θυμό, όσο θυμό μπορεί να νιώσει ένα παιδί τεσσάρων ετών και ταυτόχρονα, άρχισα να γελάω, γιατί προφανώς ήταν αστείο. Με τα πολλά, φωνάζουν τον πατέρα μου, γιατί μέναμε κοντά, του εξηγούν το περιστατικό και με επέπληξε, σαν καλός μπαμπάς που ήταν, γυρνάμε σπίτι και του λέω, μα γιατί μου φώναξες, απλά υπερασπίστηκα τον εαυτό μου και μου απάντησε: Είμαστε σε μια χώρα, που δεν έχουν συνηθίσει την διαφορετικότητα. Δεν γίνεται, κάθε φορά που θα γίνεται κάτι, να αντιδράς με αυτόν τον τρόπο. Πού θα πάει, κάποια στιγμή θα αλλάξουν τα πράγματα.

Τα πράγματα άλλαξαν, είχε δίκιο, δεν βίωσα τον ρατσισμό τόσο έντονα, όσο τον βίωσαν κάποιοι άλλοι φίλοι μου, δεν μου ήταν δύσκολο να κάνω φίλους λόγω της διαφορετικότητάς μου, αποδέχτηκα το γεγονός ότι συνδύαζα δυο κουλτούρες (ελληνική και αφρικάνικη) και έτσι δεν ένιωθα, ότι πρέπει να συμπεριφέρομαι σαν Ελληνίδα στο σχολείο και σαν Αφρικανή, στο ευρύτερο περιβάλλον μου.

Μπήκα στην εφηβεία, έκανα την επανάσταση μου, όπως όλα τα παιδιά, ένιωσα το πρώτο μου καρδιοχτύπι και εκεί, που πίστευα πως όλα ήταν καλά, επιστροφή στην πραγματικότητα: με σταματάνε οι αστυνομικοί για έλεγχο, δεν μου είχε ξανασυμβεί αυτό, τους λέω, έχω γεννηθεί εδώ, μου ζητούν ταυτότητα, τους λέω δεν έχω, εντάξει μου λένε και με άφησαν να φύγω. Γυρνάω σπίτι νευριασμένη και ρωτάω τους γονείς μου, πού είναι η ταυτότητά μου, κάνουμε μια πολύ ωραία συζήτηση και μου εξηγούν πώς και γιατί δεν έχω ταυτότητα.

Έλα που εμένα δεν μου άρεσε αυτό που άκουγα, ολοένα θύμωνα και απλά, δεν το χώραγε ο νους μου, πως στην χώρα όπου γεννήθηκα και θεωρούσα σπίτι μου, δεν με αναγνώριζαν και με έκαναν να νιώθω ξένη. Περνάνε τα χρόνια, έχω πλέον συμβιβαστεί με το θέμα της ταυτότητας και της ελληνικής υπηκοότητας, μου είναι αδιάφορο.

Ξεκινάω σχολή σ’ ένα ιδιωτικό ΙΕΚ, με κατεύθυνση γενικής δημοσιογραφίας, γιατί μου άρεσε πάντα, δεν ξέρω γιατί, βασικά ανέκαθεν είχα μια περιέργεια για τον κόσμο γύρω μου, οπότε πίστευα ότι μου ταίριαζε. Εκείνη την εποχή, ο πατέρας μου αποκτά την ελληνική υπηκοότητα (2009) και αυτομάτως, η μικρότερη αδερφή μου, γιατί ήταν ανήλικη. Εγώ πάλι, επειδή ήμουν ενήλικη, δεν γινόταν, τελικά ως εκ θαύματος την απέκτησα.

Τελειώνω την σχολή μου, κάνω πρακτική εξάσκηση, σε διάφορα ‘’ηλεκτρονικά sites’’ και για ακόμη μια φορά, ‘’τρώω πόρτα’’. Όπως μου έδωσαν να καταλάβω, ‘’έγχρωμη και δημοσιογράφος’’ δεν πάνε μαζί. Η αλήθεια είναι, πως από κάποια στιγμή και μετά, σταμάτησα να το κυνηγώ, απογοητεύτηκα. Συνειδητοποίησα, πως στην Ελλάδα, δεν θα είμαι πότε απλά, η Μόνικα, πάντα θα με κρίνουν σύμφωνα, με την καταγωγή και το πόσο σκούρο, είναι το δέρμα μου. Αναρωτιέμαι τώρα, η Ελλάδα όπου γεννήθηκα και την οποία θεωρώ σπίτι μου και δεν θέλω να αποχωριστώ, θα με αποδεχτεί ποτέ, ως ‘’δικό της παιδί’’;

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Μαθητής Αφρικάνικης καταγωγής, σημαιοφόρος σε μαθητική παρέλαση.

Μόνικα Κόντε

____________________________________________

Η Μόνικα Κόντε, είναι απόφοιτος της Σχολής Δημοσιογραφίας του ΙΕΚ ΔΟΜΗ. Κατάγεται από το Κονγκό και εχει Ελληνική συνείδηση.

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Αυτό που κυρίως με απασχολεί είναι το μέλλον μου και το μέλλον της χώρας μου. Έχω όμως δύο πατρίδες, την Αιθιοπία και την Ελλάδα. Έχω πάντα μέσα στην καρδιά μου την Ελλάδα. Αυτό που μου δίνει ελπίδα είναι ότι τελειώνοντας το Ελληνικό Σχολείο, θα πάω επιτέλους στην Ελλάδα, για να σπουδάσω, για να μπω στο Πανεπιστήμιο ή στα ΤΕΙ. Γι’ αυτό αγωνίζομαι τόσα χρόνια. Αυτό μου δίνει χαρά, η ελπίδα μου ότι θα πραγματοποιήσω τα όνειρά μου. Θέλω να σπουδάσω Νοσηλευτική και να βοηθήσω τους ανθρώπους γύρω μου.

Υπάρχει τόση δυστυχία στον κόσμο γύρω μας, τόσος πόνος, τόση θλίψη, τόσα δάκρυα, τόση πείνα και τόση φτώχεια. Έχω δει ανθρώπους να πεθαίνουν στην κυριολεξία στους δρόμους, εικόνες πραγματικής φρίκης, εικόνες που σοκάρουν. Πρέπει να τις ζήσει κανείς από κοντά, για να τις πιστέψει και για τις καταλάβει σε βάθος.

Με θυμώνει η αδιαφορία του κόσμου για αυτούς που δεν έχουν να επιβιώσουν. Τους πετάνε ψίχουλα και αυτοί δεν αντέχουν, λιώνουν καθημερινά και αργοπεθαίνουν. Με θυμώνει η τεράστια απόσταση μεταξύ αυτών που έχουν μεγάλη οικονομική άνεση και αυτών που δεν έχουν ούτε να φάνε. Η μόνη γι’ αυτούς ελπίδα είναι ο Θεός. Υπάρχει πολύ ανθρώπινος πόνος. Όλοι οι χριστιανοί Αιθίοπες πάνε στις εκκλησίες και προσεύχονται γοερά, γονατιστοί και ελπίζουν, ότι θα ξημερώσει και γι’ αυτούς μία καλύτερη μέρα, ένα καλύτερο αύριο.

Αυτό που θεωρώ σημαντικό είναι επιτέλους να ξαναβρούν η Αιθιοπία και η Ελλάδα την παλιά τους αίγλη. Να επιστρέψει το χαμόγελο στα χείλη των ανθρώπων. Να ξανάρθουν καλύτερες μέρες. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει πρώτα να το πιστέψουμε και να αγωνιστούμε γι’ αυτό. Εμείς οι απλοί άνθρωποι θα κάνουμε την διαφορά. Στο χέρι μας είναι να αλλάξουμε τον κόσμο. Θέλουμε έναν κόσμο πιο δίκαιο. Όλοι να έχουμε επομένως πραγματικά τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες ευκαιρίες. Να μην υπάρχουν διακρίσεις μεταξύ των ανθρώπων. Είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στο νόμο. Να μην υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, να μην ενδιαφέρει κανέναν η εθνικότητα των άλλων, το χρώμα, η φυλή, η γλώσσα, η θρησκεία, η ιδεολογία και τα πολιτικά πιστεύω.

Μόνο η ακεραιότητα του χαρακτήρα ενός ανθρώπου είναι αυτό που θα πρέπει να μετράει και η καρδιά του. Στη ζωή με έμαθαν να είμαι αγωνίστρια και να έχω καρδιά για όλον τον κόσμο. Να απλώνω το χέρι μου πλατιά σε όλους. Θέλω να φτάσω σε όσους πραγματικά με χρειάζονται. Ίσως μία μέρα χρειαστεί να δώσω και εγώ τον αγώνα μου για τις ιδέες μου. Είμαι αποφασισμένη να φτάσω μέχρι το τέλος, σ’ αυτό που θα διεκδικήσω. Μόνο έτσι θ’ αλλάξει ο κόσμος.

Οι πολίτες θα πρέπει να συμμετέχουν στα κοινά και να εκφράζουν ελεύθερα τη γνώμη τους. Μόνο έτσι θα μπορούμε να λέμε ότι έχουμε πραγματική δημοκρατία. Η μόρφωση και η πνευματική καλλιέργεια του ανθρώπου τον πάνε ψηλά και του δίνουν τα εφόδια για να μπορεί να συμμετέχει στα κοινά και να αγωνίζεται για την αξιοπρέπειά του και την ελευθερία του, για το δικαίωμά του στην εργασία, στην παιδεία και στην υγεία. Όχι άλλος κοινωνικός αποκλεισμός, όχι άλλη φτώχεια και όχι άλλη ανεργία.

Θα πρέπει να υπάρχει κοινωνικό κράτος (κράτος πρόνοιας), που να εξασφαλίζει τα κοινωνικά δικαιώματα όλων των πολιτών (υγεία, παιδεία, εργασία και ασφάλιση) και να οδηγεί σε μία πολιτική παροχών προς τα οικονομικά ασθενέστερα στρώματα. Η εξάλειψη επομένως της φτώχειας και των ανισοτήτων θέτει ένα σοβαρό ζήτημα κοινωνικής δικαιοσύνης. Ας αγωνιστούμε λοιπόν όλοι μαζί για έναν δικαιότερο κόσμο.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ:Η Σάρα Τερέφε, στην Βουλή των Εφήβων.

Σάρα Τερέφε

____________________________________

Η Σάρα Τερέφε, ήταν εκπρόσωπος του Ελληνικού Σχολείου της Αντίς Αμπέμπας, στην Κ' Σύνοδο της Βουλής των Εφήβων (2014-15).

Η ΖΩΗ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΑΙΘΙΟΠΙΑ

Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε της Βουλής, αξιότιμοι κύριοι Βουλευτές, αγαπητοί συνάδελφοι Έφηβοι Βουλευτές. Θα ήθελα πρώτα απ’ όλα να σας ευχαριστήσω για την ευκαιρία που μου δώσατε να ταξιδέψω ξανά στην χώρα του πατέρα μου και στη δεύτερη πατρίδα μου και για την τόσο ζεστή φιλοξενία.

Αν και ζω χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, η Ελλάδα βρίσκεται μέσα στην καρδιά και στα όνειρα μου και η σχέση μου μαζί της είναι ζωντανή, χάρη στο Σχολείο της Ελληνικής Κοινότητας στην Αντις Αμπεμπα, στο οποίο φοιτώ μαζί με άλλα εκατόν είκοσι παιδιά Ελληνικής καταγωγής και όλοι μαζί διαμένουμε στο Οικοτροφείο της Ελληνικής Κοινότητας.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω την Ελληνική Κοινότητα και το Υπουργείο Παιδείας που στέλνει εκπαιδευτικούς, που με το έργο τους, μπορούμε να μαθαίνουμε την γλώσσα και διατηρούμε ζωντανό, τον Ελληνικό πολιτισμό.

Ευχαριστώ και το Υπουργείο Εξωτερικών, που με τις υποτροφίες που δίνει, μπορούμε εμείς τα Ελληνόπουλα της Αιθιοπίας να σπουδάζουμε στην Ελλάδα και να κάνουμε τα όνειρα μας πραγματικότητα.

Στη συνέχεια θα ήθελα να αναφερθώ στις συνθήκες ζωής των γυναικών στην Αιθιοπία. Στην Ευρώπη, η γυναίκα είναι ανεξάρτητη, μορφωμένη, αποφασίζει η ίδια για τον για τον εαυτό της και απολαμβάνει η ίδια τα αγαθά των κόπων της.

Στην Αφρική και την Αιθιοπία τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Η γυναίκα είναι φορτωμένη με πολλούς ρόλους και ταυτόχρονα έχει να αντιμετωπίσει ρατσιστικές αντιλήψεις που την θεωρούν κατώτερη από τον άνδρα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην αναγνωρίζεται η κοινωνική της προσφορά.

Συγκεκριμένα, στον χώρο της εκπαίδευσης, πολλά κορίτσια πηγαίνουν στο σχολείο και έχουν καλή επίδοση και συνεχίζουν τις σπουδές τους στο Γυμνάσιο. Έτσι, σήμερα τα ποσοστό τους ανέβηκε στο 45% σε σχέση με παλαιοτέρα. Στα χωριά βέβαια πολλά κορίτσια μένουν σπίτι για να προσφέρουν βοήθεια στις δουλειές, ενώ στο σχολείο, όπου πληρώνουν δίδακτρα, επιλέγονται από την οικογένεια μόνο τα αγόρια. Λιγότερα κορίτσια πηγαίνουν στο Πανεπιστήμιο, από όπου αποφοιτούν ως γιατροί, δικηγόροι, αρχιτέκτονες και νοσοκόμες.

Στο τομέα της εργασίας, πάλι μόνο το 6% των γυναικών κατέχουν ανώτερες θέσεις στη διοίκηση ή θέσεις με καλό μισθό. Οι περισσότερες απασχολούνται ως υπάλληλοι, οικιακοί βοηθοί, αλλά και σε πολύ βαριές εργασίες, όπως η οικοδομή. Πολλές είναι αυτές που δεν μπορούν να βρουν εργασία στην χώρα και πηγαίνουν ως οικιακοί βοηθοί σε αραβικές χώρες, όπου πολλές φορές γνωρίζουν την αναξιοπρέπεια και την εκμετάλλευση.

Στο χώρο της υγείας, στις πόλεις υπάρχουν νοσοκομεία και κλινικές, όπου μπορούν να απευθύνονται για όποιο θέμα τους απασχολεί. Όμως, στην επαρχία τα πράγματα είναι δύσκολα, αφού δεν υπάρχουν γιατροί σε όλα τα χωριά και πολλές φορές διανύουν μεγάλες αποστάσεις με τα πόδια προκειμένου να βρουν γιατρό. Σε αυτόν τον τομέα, η προσφορά των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων είναι πολύ σημαντική.

Ενδεικτικά στοιχεία είναι ότι μόνο 35% των ανδρών και το 40% των γυναικών φτάνουν τα 65 χρόνια, ενώ ο μέσος Όρος ζωής είναι τα σαράντα οκτώ χρόνια. Ακόμα, στα χίλια παιδιά που γεννιούνται, τα εκατόν εξήντα έξι πεθαίνουν πριν τα πέντε τους μόλις χρόνια. Το 2.5% του πληθυσμού είναι φορείς του Αids και πολλές κοπέλες πεθαίνουν κατά τη διάρκεια της κλειτοριδεκτομής, που εφαρμόζεται ακόμα σε ορισμένα χωριά.

Τέλος, η οικογένεια είναι ένας θεσμός που στην Αιθιοπία είναι πολύ σημαντικός. Την ευθύνη για την ευημερία της, την έχει η μητέρα. Οι οικιακές δουλειές χωρίς τον μηχανικό εξοπλισμό είναι ιδιαίτερα κοπιαστικές, η γέννηση πολλών παιδιών, η έλλειψη πρωτοβουλίας σε σχέση με την αμάθεια, κρατούν τις μητέρες σε δεύτερη μοίρα, κάτω από την σκιά του πατέρα, που παίρνει τις αποφάσεις. Αν συνυπολογίσουμε και την βοήθεια της μητέρας στις αγροτικές και κτηνοτροφικές εργασίες, καταλαβαίνουμε ότι η ζωή της είναι ιδιαίτερα επώδυνη, χωρίς αυτό να καταλήγει σε κάποια αναγνώριση. Και βέβαια, στα χωριά όλες αυτές οι δουλειές μπορεί να εκτελούνται από μητέρα δεκατριών και δεκατεσσάρων μόλις χρονών.

Η γυναίκα στην Αιθιοπία προσφέρει στην κοινωνία, στην οικογένεια, στην οικονομία, αλλά δεν απολαμβάνει αυτήν την προσφορά και συχνά δεν μπορεί να αποφασίσει για τον ίδιο της εαυτό της.

Όνειρο μου είναι με τις σπουδές μου, να συμβάλω στη βελτίωση των συνθηκών ζωής της γυναίκας στην Αιθιοπία.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Η Φορτούνα-Μαρίνα Γλύπτη, στην Βουλή των Εφήβων.

Φορτούνα-Μαρίνα Γλύπτη

________________

Η Φορτούνα-Μαρίνα Γλύπτη, ήταν εκπρόσωπος του Ελληνικού Σχολείου της Αντίς Αμπέμπας, στην IΕ' Σύνοδο της Βουλής των Εφήβων (2010). Σήμερα, σπουδάζει στο Τμήμα Οδοντικής Τεχνολογίας, του ΤΕΙ Αθηνών.

Η ΛΑΜΨΗ ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ ΤΗΣ

Τον Μάιο του 2010 αποφάσισα να επισκεφτώ το ‘'Ουολίσο'’, ένα μικρό χωριό κοντά στην πρωτεύουσα της Αιθιοπίας. Λίγο πριν φτάσω στον προορισμό μου θυμάμαι πως έκανα μια μικρή στάση με σκοπό να επεξεργαστώ μια καλύβα, που χρησίμευε ως σπίτι σε μια αρκετά μεγάλη οικογένεια.Τους πλησίασα διστακτικά στην αρχή, φοβούμενη για την αντίδραση τους. Ωστόσο, οι άνθρωποι που στέκονταν μπροστά μου δε φαίνονταν να είχαν απειλητικές διαθέσεις. Έτσι, περπάτησα προς την κατεύθυνση τους χωρίς δεύτερη σκέψη.

Ήταν όλοι ντυμένοι με κουρέλια και έδειχναν κουρασμένοι. Ο άντρας ήταν μέτριος στο ανάστημα, με μεγάλα σαρκώδη χείλη. Η γυναίκα του είχε μια παράξενη ομορφιά, παρά την ηλικία της. Είχαν πολλά παιδιά και δε θυμάμαι πλέον τον αριθμό. Το βλέμμα μου όμως στάθηκε μόνο σε ένα από αυτά. Ήταν ίσαμε πέντε χρόνων, υπολόγιζα. Τα μαλλιά του, σγουρά και καστανοκόκκινα, τονίζονταν περισσότερο κάτω από το φως του δυνατού ήλιου. Είχε το χρώμα του έβενου. Το κορίτσι καθόταν ήσυχο στο χώμα δίπλα από την τροφή των ζώων. Τα μάτια της ήταν μεγάλα και εκφραστικά, με μια πνοή μελαγχολίας μέσα τους. Με κοίταζε σάμπως να τη βασάνιζε κάποια δυστυχία μεγάλου ανθρώπου. Μα η έκφραση αυτή δεν κράτησε για πολύ. Σηκώθηκε με γρήγορα βήματα και φώναξε τα υπόλοιπα αδέρφια της. Την παρατηρούσα από μακριά να γελάει. Μόλις έπαψε πια να μετακινείται είδα πάνω στις βλεφαρίδες της, να έχουν κολλήσει μύγες.

Τούτο το θέαμα πολλοί θα το χαρακτήριζαν αποκρουστικό. Με αυτήν την εικόνα ο νους τους θα ταξίδευε στα φτωχά παιδία της μαύρης ηπείρου. Εντούτοις, το μικρό κορίτσι εξακολούθησε να παίζει αμέριμνα και τότε την είδα να χαμογελάει. Το πρόσωπο της φωτίστηκε από ένα πλατύ χαμόγελο, που άφησε μια σειρά από λευκά δόντια να φανεί. Δεν είχε χρήματα, ανέσεις και παιχνίδια όπως τα περισσότερα παιδιά του δυτικού κόσμου. Ίσως να μην είχε ούτε φαγητό κάθε μέρα. Τα μάτια της όμως, βρώμικα και γεμάτα τσίμπλες, είχαν μια λάμψη που δεν είχε ανάγκη από κανέναν πλούτο. Η λάμψη τους ήταν αρκετή για να φωτίσει ολόκληρο τον κόσμο!

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΟ ΒΡΑΧΙΟΛΙ

Κατά την διάρκεια της επίσκεψης μου στο χωριό ‘'Ουολίσο'’, το απόγευμα πήγα στην εκκλησία του χωριού. Οι άνθρωποι σε τούτη τη γη είναι χριστιανοί ορθόδοξοι. Εκεί έκαναν κιόλας μάθημα τα περισσότερα παιδιά. Τα ακούω να ψέλνουν ποικίλες ψαλμωδίες και κουνούν με ρυθμό τα χέρια τους δεξιά-αριστερά. Η εκκλησία είναι βρώμικη και οι εγκαταστάσεις υποτυπώδεις.

Ένα τοσοδούλικο κοριτσάκι με πλησιάζει σιγά-σιγά. Έχει ώρα που κοιτάζει το βραχιόλι μου. Δεν είναι δα τίποτε σπουδαίο. Είναι φτιαγμένο από πολύχρωμες κλωστές και από τη μιαν άκρη κρέμεται ένα ψεύτικο διαμάντι. Λύνω γρήγορα το κόσμημα από τον καρπό μου. Ανοίγω την παλάμη του παιδιού και το βάζω μέσα. Το κορίτσι θαυμάζει το καινούργιο του απόκτημα, σαν να της χάρισαν χρυσό. Οι δέκα μαθητές δεν έχουν ούτε τετράδια, ούτε βιβλία, ούτε αίθουσα. Είναι καθισμένοι κάτω από το δέντρο στο κέντρο του προαύλιου και ακούνε προσεκτικά το δάσκαλο. Ο ήλιος σε λίγο βάφτηκε κόκκινος και ένα αεράκι δροσίζει την ατμόσφαιρα. Το μάθημα δεν άργησε να τελειώσει.

Στο δρόμο της επιστροφής είδα ένα παράξενο όχημα. Είναι τρίκυκλο και πίσω του έχει δεμένη μια καρότσα που χωράει ίσως και τρία άτομα. Κάποιος περιμένει έξω από αυτό, μήπως θελήσει κανείς να μετακινηθεί. Αφού συνεννοήθηκα μαζί του με τα χίλια ζόρια, επιβιβάστηκα δίχως να το σκεφτώ ιδιαίτερα. Ο δρόμος είναι ανώμαλος και τραχύς. Θα έδειχνα σίγουρα αστεία έτσι όπως κουνιέμαι πάνω και κάτω στριμωγμένη. Στρέφω τότε τα μάτια προς τον ουρανό. Τα πρώτα αστέρια κάνουν την εμφάνισή τους. Δεν έχει γύρω πολλά φώτα κι έτσι μπορώ να τα διακρίνω με μεγάλη ευκολία. Μοιάζουν με χριστουγεννιάτικα στολίδια πάνω σε μαύρο βελούδινο μανδύα. Βλέπω για πρώτη φορά τη μεγάλη άρκτο και τη μικρή άρκτο και η ψυχή μου αγαλλιάζει μπροστά στην ομορφιά της πλάσης.

Ξαφνικά ακούω φασαρία να έρχεται από πίσω, ενώ το κάρο συνεχίζει να κυλάει. Όταν γύρισα το κεφάλι να δω, αντίκρισα τα παιδιά από την εκκλησία. Τρέχουν όλα στο χωματόδρομο με τις βυσσινί στολές τους να λερώνονται. Γελάνε και μιλάνε σε διαλέκτους που δεν καταλαβαίνω. Το κορίτσι με το βραχιόλι έχει ένα τεράστιο χαμόγελο καρφιτσωμένο στο πρόσωπο. Είναι ευτυχισμένο.

Αθηνά

________________

Η Αθηνά ήταν μαθήτρια του Ελληνικού Σχολείου της Αντίς Αμπέμπας. Σήμερα σπουδάζει στην Νομική Σχολή, του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης.