ΞΕΡΕΤΕ ΟΤΙ...

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΟ ΚΕΡΑΣ ΤΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ

Η ΛΙΜΝΗ TURKANA 

Η λίμνη Turkana, έχει αμμώδη παραλία, τιρκουάζ νερά, μεγάλα κύματα και ένα εντυπωσιακό φυσικό τοπίο, τα οποία δεν αφήνουν καμία αμφιβολία στον επισκέπτη ότι έχει προσεγγίσει μια παραλία, μια ακτή, μια θάλασσα. Οι ντόπιοι άλλωστε την ονομάζουν... «Jade Sea», λόγω των πρασινογάλαζων νερών της. Κι όμως η λίμνη Turkana, που βρίσκεται στη βόρεια πλευρά της Κένυας, είναι η μεγαλύτερη λίμνη στον κόσμου, που βρίσκεται μέσα σε έρημο, αλλά και η μεγαλύτερη αλκαλική λίμνη του πλανήτη.

Τροφοδοτείται από τρία ποτάμια: Το Omo της Αιθιοπίας, το Turkwel και το Kerio της Κένυας. Αν και βρίσκεται στην έρημο, τη λίμνη Turkana έχει πολύ ισχυρές ριπές ανέμου και καταιγίδες που έρχονται γρήγορα, ενώ οι κλιματικές συνθήκες αλλάζουν με μεγάλη ταχύτητα, γεγονός που την καθιστά ένα από τα πλέον δημοφιλή σημεία, για τους λάτρεις της περιπέτειας.

Η Turkana περιβάλλεται από ένα άγονο, φαινομενικά εξωγήινο τοπίο που συχνά μοιάζει να στερείται ζωής. Η ίδια η λίμνη, ωστόσο, είναι γεμάτη με κροκόδειλους, ιπποπόταμους αλλά και με εκατοντάδες πουλιά και διάφορα είδη ψαριών, ενώ τα τοπία κατά τη διάρκεια της ανατολής και της δύσης του ηλίου είναι μαγευτικά.

                                                                                                                                                                   www.perierga.grerga.gr                                                                                                                                                                        

ΤΑ  ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΩΝ ΑΙΘΙΟΠΩΝ  

Οι Αιθίοπες Χριστιανοί, ακολουθώντας το Ιουλιανό ημερολόγιο, γιορτάζουν τα Χριστούγεννα «Γκένα» (στην αχμαρική γλώσσα),  κατόπιν νηστείας 40 ημερών, την οποία αποκαλούν «Η νηστεία των προφητών» («Tsome Nebiyat»), στις 7 Ιανουαριου.

Η Αιθιοπία, υπήρξε από τις πρώτες αυτοκρατορίες που υιοθέτησαν τον χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία του κράτους τον 4ο αι. μ.χ. Είναι κατά πλειοψηφία Χριστιανική χώρα, και η εκκλησία της είναι μία από τις αρχαιότερες χριστιανικές εκκλησίες του κόσμου. 

Οι χριστουγεννιάτικες παραδόσεις είναι αναμενόμενες για έναν λαό που αγαπά την κοινωνικότητα, το μοίρασμα, το καλό φαγητό και την «έξω καρδιά» αντιμετώπιση της ζωής. Η σαρανταήμερη νηστεία σπάζει για ένα παραδοσιακό γεύμα μετά τη Θεία Λειτουργεία, που περιλαμβάνει πλήθος εορταστικών φαγητών αλλά και το παραδοσιακό, ξινό αιθιοπικό ψωμί, το Injera. Το γεύμα είναι έτσι δομημένο ώστε το φαγητό να μοιράζεται ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπους, ως δείγμα αγάπης και εκτίμησης, ενώ τα άσπρα ρούχα είναι σχεδόν «υποχρεωτικά», καθώς τονίζουν το χαρμόσυνο μήνυμα των Χριστουγέννων. Το γεύμα κλείνει με έναν παραδοσιακό αιθιοπικό καφέ, με την ιδιαίτερη τελετουργία, ενδεικτική της σημασίας που δίνουν οι Αιθίοπες στον καφέ τους.

Ιδιαίτεροι χριστουγεννιάτικοι εορτασμοί πραγματοποιούνται στην Λαλιμπέλα (Lalibela), πόλη που βρίσκεται στα βόρεια της χώρας. Διάσημη για τις 11 μονολιθικές εκκλησίες της, οι οποίες είναι λαξευμένες εντός των βράχων και οι οποίες έχουν ανακηρυχθεί από την Unesco ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς, αυτή η πόλη του 13ου αιώνα, «Η δική μας Ιερουσαλήμ» όπως την αποκαλούν, προσελκύει κατά τη διάρκεια των εορτασμών των Χριστουγέννων χιλιάδες προσκυνητές, από διάφορα σημεία της χώρας, ντυμένους με παραδοσιακές λευκές φορεσιές. Η λειτουργία των Χριστουγέννων ξεκινάει τα μεσάνυχτα της παραμονής και ολοκληρώνεται το επόμενο πρωί ανήμερα. Ιερείς, ντυμένοι με λευκά τουρμπάνια και πολύχρωμους μανδύες, κρατώντας μεταλλικά σέιστρα (κάτι σαν μουσικά όργανα), ψέλνουν όλοι μαζί.

Το αιθιοπικό χριστουγεννιάτικο γεύμα περιλαμβάνει το παραδοσιακό πιάτο «Doro Wat», βραστό κρέας, συνοδευόμενο από λαχανικά, πικάντικο τσίλι («berbere»), αιθιοπικό παραδοσιακό ψωμί («injera») και 12 βραστά αυγά που συμβολίζουν την αιωνιότητα. Στην εξοχή, επιπλέον, οι Αιθίοπες έχουν ως έθιμο να παίζουν ένα παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο παιχνίδι, το οποίο αποκαλούν «Ye Genna Chewata» και είναι παρόμοιο με το χόκεϊ επί χόρτου.

Τέλος, 12 ημέρες μετά τα Χριστούγεννα, στις 19 Ιανουαρίου, οι Αιθίοπες Χριστιανοί, γιορτάζουν τα Θεοφάνια («Timkat»), οι εορτασμοί διαρκούν τρεις ημέρες.

                                                                                                                                                                               Αριστούλα Ζαχαρίου

                                                                                                                                                                            https://www.monopoli.gr

__________________________________

Για την παραγωγή της injera, χρησιμοποιείται το δημητριακό Teff. Η επιστημονική ονομασία του είναι Eragrostis tef και ευδοκιμεί στα υψίπεδα της Αιθιοπίας, της  Ερυθραίας και της  Βόρειας Κένυας. Το Teff  είναι πλούσιο σε πρωτεΐνες, υδατάνθρακες, φυτικές ίνες και είναι το σημαντικότερο προϊόν της Injera, η οποία είναι βασική τροφή των κατοίκων των παραπάνω χωρών. Είναι αρχαίο προϊόν, το οποίο αναφέρεται και στην Παλαιά Διαθήκη !!! 

ΚΑΛΑΝΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΘΙΟΠΙΑ

Κάλαντα απο τους μαθητές του Αγγλόφωνου Σχολείου, της Ελληνικής Κοινότητας της Αντίς Αμπέμπα.

Ο ΛΕΥΚΟΣ ΦΥΛΑΡΧΟΣ

Ο Wilfred Thesiger, ηταν ο μεγαλύτερος Άγγλος εξερευνητής, του 20ου αιώνα. Γεννήθηκε στην Αιθιοπία το 1910, όταν ακόμα η χώρα λεγόταν Αβησσυνία. Ο πατέρας του ήταν επίτροπος της βρετανικής κοινότητας της Αντίς Αμπέμπα. Για να φτάσουν εκεί οι γονείς του, είχαν ταξιδέψει με πλοίο μέχρι το Τζιμπουτί και μετά με μουλάρια για πάνω από ένα μήνα. Τα παιδικά του χρόνια σημαδεύτηκαν από την άγρια πολυχρωμία των φυλών της αρχαίας αφρικανικής αυτοκρατορίας, οι μονάρχες των οποίων διατείνοταν ότι ήταν γνήσιοι απόγονοι του Σολομώντα και της Σίβα. Άκουγε τις κραυγές της ύαινας γύρω από τη φωτιά που άναβαν τη νύχτα στις κατασκηνώσεις, έβλεπε στις πηγές και τους νερόλακκους, καμήλες και μελαχρινούς ψηλούς άντρες με δόρατα στα χέρια. 

Μια εικόνα καρφώθηκε στη μνήμη του και ήταν αυτή που τον έκανε να μισήσει την ομοιομορφία του υλιστικού δυτικού πολιτισμού: Ο γύρος του θριάμβου του στρατού των Σοά μετά τη μάχη της Σαγκάλης. Είχαν μαζευτεί χιλιάδες από διαφορετικές φυλές και παρελαύνανε κάτω από τους ήχους των πολεμικών ταμ-ταμ και των κεράτων. Οι αρχηγοί φορούσαν βελούδινες κάπες κι είχαν φτερωτά στολίδια στο κεφάλι που τους έκαναν να μοιάζουν με λιοντάρια. Όλοι κρατούσαν περίτεχνες ασπίδες και δόρατα με κόγχες από ασήμι και χρυσάφι που λαμπύριζαν στο φως του ήλιου.   

Όταν επεστρεψε στην Αγγλία ο εννιάχρονος Wilfred Thesiger προσπάθησε να διηγηθεί τη σκηνή στους συμμαθητές του, κανείς δεν τον πίστεψε.Τον κράτησαν σε απομόνωση και για έναν επιπλέον λόγο: Δεν ήξερε ούτε από κρίκετ, ούτε από ποδόσφαιρο. Έτσι βρέθηκε μόνος να χτίζει έναν κόσμο στο μυαλό του που είχε το άρωμα της περιπέτειας. Όταν τον ρώταγαν τι θα γίνει όταν μεγαλώσει, απαντούσε, φύλαρχος. Από τα εννιά του χρόνια μέχρι τα είκοσι έζησε με όλους τους τύπους ανάμεσα στην αριστοκρατία της Αγγλίας.

Ζωή περίεργη για το γιο ενός Βρετανού υπουργού, που θα μπορούσε μόνο με ένα νεύμα να είχε γίνει καθηγητής στην Οξφόρδη.Ένας αριστοκράτης που μεγάλωσε με ασημένια μαχαιροπήρουνα προτίμησε να ταξιδεύει σε απάτητες περιοχές με μουλάρια και καμήλες, παρέα με ανθρώπους που, όταν αρρώσταιναν, κρέμαγαν κρεμμύδια στη μύτη τους για να γίνουν καλά. Πριν χαθεί στον κόσμο των νομάδων της Ασίας και της Αφρικής, είχε προλάβει να γυρίσει ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά δεν τον συγκίνησε τίποτα εδώ. Το μόνο που του έχει μείνει από τότε είναι μερικές φωτογραφίες που τράβηξε πάνω στο βράχο της Ακρόπολης και ένα διαμέρισμα στο Λονδίνο που φρόντιζε η μητέρα του για την απίθανη περίπτωση που η κρυφή της επιθυμία θα γινόταν πραγματικότητα και ο επαναστατημένος γιός της θα άλλαζε μυαλά. 

Ήταν φοιτητής στην Οξφόρδη, όταν του δόθηκε η πρώτη ευκαιρία να επιστρέψει στην παραμυθένια χώρα των παιδικών του χρόνων. Το 1930 τον κάλεσε ο παλιός φίλος του πατέρα του Χαϊλέ Σελασιέ, να παρακολουθήσει τη στέψη του, ως αυτοκράτορας της Αιθιοπίας. Μετά τις τελετές, ο Wilfred Thesiger εξαφανίστηκε για ένα μήνα στη γειτονική περιοχή όπου ζούσαν οι άγριες φυλές του Ντανακίλ. Ήταν ένα τεστ των δυνάμεων του, δεν έφτασε μακριά. Τρία χρόνια αργότερα, όταν είχε πάρει πια το πτυχίο του, ξαναγύρισε. Αυτή τη φορά αποφασισμένος. Όλες οι προηγούμενες αποστολές που είχαν επισκεφτεί την περιοχή, δεν είχαν επιστρέψει. Είχαν εξολοθρευθεί από τους αυτόχθονες που έπαιρναν πόντους στις ενδοφυλετικές τους διαμάχες, από τον αριθμό των αντρών που σκότωναν ή ευνούχιζαν.

Οταν αποφασισε να φύγει, πήρε μαζί του μια καραμπίνα (λάτρευε από τα έξι του χρόνια το κυνήγι κι είχε γίνει φοβερά επιδέξιος στο χειρισμό των όπλων), τα κυάλια του, τη φωτογραφική μηχανή του πατέρα του, λίγα βιβλία και φάρμακα. Όλοι τον προέτρεπαν να πάρει μαζί του ένα ραδιόφωνο ή έναν ασύρματο, αλλά αυτός δεν ήθελε να κουβαλάει μαζί του κάτι που θα μπορούσε να θεωρηθεί από τους ιθαγενείς ως εισβολή από τον έξω κόσμο. Ήθελε να γνωρίσει τον κόσμο τους, δεν ήθελε να γνωρίσουν αυτοί τον δικό του. Μετά από εννέα μήνες περιπλάνησης, έφτασαν αυτός και τα σαράντα μέλη της συνοδείας του σώοι και πανευτυχείς στο μαγευτικό σουλτανάτο της Ώσσης. Είχαν έρθει ως νικητές, γιατί δεν πήγαν ως κακακτητές.

Σεβάστηκαν τα ήθη των φυλών και προσπάθησαν η παρουσία τους εκεί να περάσει απαρατήρητη, σαν το πρωινό αεράκι. Σε όλες τις εξερευνήσεις ο Wilfred Thesiger προσπαθούσε να ντύνεται και να ζει σαν αυτούς που επισκεπτόταν. Ήξερε ότι ήταν απλά ένας φιλοξενούμενος και θεωρούσε μεγάλη απόλαυση το να βρίσκεται μεταξύ ανθρώπων που δεν είχαν γνωρίσει άλλον κόσμο από τον δικό τους. Αυτό που αναζητούσε ήταν η γαλήνη της φύσης και οι αμόλυντες από το δυτικό πολιτισμό ανθρώπινες σχέσεις. Γοητεύτηκε από τη σιωπή της ερήμου, από την ομορφιά των αμμόλοφων, από αυτή την αίσθηση της απεραντοσύνης. Αλλά κυρίως γοητεύτηκε από τους ανθρώπους. Τίμιοι, φιλόξενοι, θαρραλέοι, καρτερικοί, βρήκε σ’ αυτούς τους τέλειους συντρόφους. Εντυπωσιάστηκε από το πόσο πιστοί ήταν ο ένας στον άλλο, σαγηνεύτηκε από το ότι δεν είχαν μεταξύ τους μυστικά. 

Όταν, μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, επισκέφτηκε τους Βεδουίνους της νοτίου Αραβίας, έζησε μαζί τους σαν γνήσιος Ρασίντ. Πείνασε, δίψασε, κοιμήθηκε στην παγωμένη άμμο το χειμώνα, έζησε την κάψα του καλοκαιριού. Με την καραμπίνα στα χέρια έμαθε να περπατάει με τα αυτιά τεντωμένα για να ακούει από μακριά τα βήματα των καβαλάρηδων εχθρών. Τον πρώτο χρόνο, του έτυχαν πραγματικά πολλά. Ήταν βδομάδες που ξέμεναν από φαγητό για τέσσερις μέρες, που έκαναν δεκατέσσερις μέρες να βρουν πηγάδι, που έπιναν μια κούπα πικρό νερό κάθε 24 ώρες. Ελεγε ότι ήταν η ωραιότερη χρονιά της ζωής του. Και θα πρέπει να ήταν, αφού έμεινε εκεί άλλα τέσσερα χρόνια.    

Τον επόμενο χρόνο ξαναγύρισε, δήθεν για κυνήγι πάπιας στα έλη του Ιράκ. Έμεινε εννιά χρόνια με τους Άραβες των Ελών, σε πλωτά σπίτια γεμάτα μύγες και κουνούπια. Τρεφόταν μόνο με ψάρια, πάπιες που σκότωνε ο ίδιος, ρύζι και βάλα βούβαλου. Όταν πρωτοείχε πάει, ένας σείχης του είχε προτείνει να μείνει στο πλούσιο παλάτι του που γειτνίαζε με τους βάλτους. Ο Wilfred Thesiger είχε αρνηθεί, ευγενικά. «Έχω ζήσει πέντε χρόνια με τους Βεδουίνους», του είχε πει, «τουλάχιστον εδώ θα έχω άφθονο νερό να πίνω». 

Στην αρχή οι Μαντάν, οι άνθρωποι των ελών, τον αντιμετώπιζαν με καχυποψία. Δεν είχαν δει ποτέ ξένο στα μέρη τους. Άρχισαν να τον συμπαθούν, όταν συνειδητοποίησαν τις σκοπευτικές τους ιδιότητες, σκότωσε πολλά άγρια θηρία που κατέστρεφαν τις φυτείες του ρυζιού ή επιτίθονταν στα σπίτια. Και τον αγάπησαν, όταν άρχισε να χρησιμοποιεί το μικρό του φαρμακείο. Σ’ αυτά τα έξι χιλιάδες τετραγωνικά μίλια της βαλτώδους περιοχής, όπου συναντιέται ο Τίγρης με τον Ευφράτη, δεν είχε πατήσει ποτέ γιατρός. Οι άνθρωποι των ελών πίστευαν ότι ο μόνος τρόπος για να γιατρευτείς ήταν να χώσεις ή να κρεμάσεις κάτι με βαριά μυρωδιά από τη μύτη σου. Ο Wilfred Thesiger τους γνώρισε τα αντιβιοτικά, με αποτέλεσμα να βλέπει τουλάχιστον 70 ασθενείς την ημέρα. 

Όταν γύρισε στο Λονδίνο, είχε σκοπό να περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του στα έλη του Ιράκ. Παρόλο το κυνηγητό που του είχαν κάνει οι Σουλτάνοι κι ο ίδιος ο Ιμπ Σαούντ, ένιωθε πλέον Άραβας. Όμως το 1950, όταν έγινε η επανάσταση στη Βαγδάτη όπου δολοφονήθηκαν οι βασιλείς και κάηκε η βρετανική πρεσβεία, ο Wilfred Thesiger συνειδητοποίησε ότι δεν θα ξαναγύριζε ποτέ πίσω. Σήμερα οι άνθρωποι των Ελών δεν υπάρχουν πια. Είναι μια ακόμα από αυτές τις γενοκτονίες που πέρασαν απαρατήρητες.   

Πρώτος διέσχισε την έρημο της Αβησσυνίας. Έζησε χρόνια με τους Άραβες των Ελών. Ανέβηκε μόνος στα μοναστήρια του Θιβέτ. Γνώρισε την Αιθιοπια, το Σουδάν, το Τιμπεστί, το Ιράκ, το Ιράν και το Αφγανιστάν, πρίν γίνουν συντρίμια από τις επαναστάσεις και τους εμφυλίους, την Αραβία πριν αρχίσει η εκμετάλλευση του πετρελαίου, που κατέστρεψε την παραδοσιακή ζωή των κατοίκων της. Βρήκε συντρόφους ανάμεσα στους Βεδουίνους, έζησε εννιά χρόνια με τους ανθρώπους των ελών του Ιράκ, συνόδεψε τους Μπακτιάρι στη φθινοπωρινή μετανάστευσή τους από τα βουνά του Ζάργκοζ προς τις ακτές, κυνήγησε βουβάλους με τους Σαμπούρου και τους Τουρκάνα στην Κένυα, με τους Μασάι στην Ταγκανίκα.    

Ο Wilfred Thesiger ταξίδευε και φωτογράφιζε. Με μια Leica που φύλαγε πάντα μέσα σε μια αυτοσχέδια θήκη από δέρμα κατσίκας, φωτογράφιζε τα βουνά, τους αμμόλοφους και τα δάση, τα άγρια ζώα, την τοπική αρχιτεκτονική, αλλά κυρίως τους ανθρώπους, αυτούς που τον συντρόφεψαν για χρόνια ή άλλους που συναντούσε τυχαία σε κάποιο πηγάδι. Χρησιμοποιούσε πάντα ασπρόμαυρο φιλμ, γιατί προτιμούσε τα σκίτσα από τους πίνακες, τις γραμμές από τα χρώματα. Όταν κυκλοφόρησαν τα πρώτα λευκώματα με τις φωτογραφίες του τα media μίλησαν για ένα πολύ μεγάλο ταλέντο, παρόλο που ο ίδιος δήλωνε: «Δεν είμαι συγγραφέας, ούτε φωτογράφος, είμαι ένας απλός ταξιώτης». Οι φωτογραφίες του είνα ίσως το μόνο αποδεικτικό στοιχείο της ύπαρξης ενός κόσμου που χάθηκε ανεπιστρεπτί. 

Μέσα σε πενήντα μόνο χρόνια άλλαξαν όλα. Οι γυμνοί Μασάι φόρεσαν μπλουτζίν και οι 20.000 ρινόκεροι που ζούσαν στην Κένυα τώρα δεν είναι περισσότεροι από λίγες εκατοντάδες. Τα αεροπλάνα έφεραν τους τουρίστες στις κάποτε μυθικές περιοχές και τώρα οι λίγοι εναπομείναντες ιθαγενείς ζητάνε λεφτά για να τους  βγάλεις φωτογραφία. Ο Wilfred Thesiger ήξερε τι σημαίνει το αεροπλάνο και γι αυτό προτιμούσε να ταξιδεύει με καμήλες ή μουλάρια. 

Μετά την επιστροφή του από την Αραβία, κι αφού γύρισε το Μαρόκο, την Υεμένη, το Πακιστάν και το Αφγανιστάν, αποφάσισε να εξερευνήσει τη χώρα των παιδικών του χρόνων,τις άγριες φυλές της Αφρικής. Ταξίδεψε για έξι μήνες με γαϊδούρια με τους Μασάι στην Ταγκανίκα. Περιπλανήθηκε για δύο χρόνια με καμήλες με τους Σαμπούρου, τους Τουρκάνα, τους Ρεντίλε και τους Μποράν στα βάθη της Αιθιοπίας και της Κένυας. 

Και κάπου σ’ αυτή την τελευταία διαδρομή συνάντησε και τη γη της προσωπικής του επαγγελίας, το μικρό χωριό Μαραλάλ της Κένυας. Από το 1968 έζησε εκεί μέχρι το θάνατό του. Στη δεκαετία του 60 το Μαραλάλ ήταν ένα μικρό πολύγωνο χωριό με φαρδιούς δρόμους, κατά μήκος των οποίων υπήρχαν πλούσια δέντρα και μερικά ξύλινα μαγαζάκια βαμμένα με πολύ έντονα χρώματα. Ο πληθυσμός αποτελούνταν από Σαμπούρου, ένα παρακλάδι της φυλής των Μασάι και Τουρκάνα που τότε άρχιζαν να συνηθίζουν στην ιδέα ότι θα έπρεπε να φοράνε ρούχα. Η τοπική κοινωνία ήταν οργανωμένη με βάση τις ηλικίες. Περίπου κάθε δεκατέσσερα χρόνια γίνονταν τελετές μύησης που άλλαζαν το ρυθμό της ζωής. Οι έφηβοι γίνονταν πλέον επίσημα άντρες και αναλάμβαναν το καθήκον να φροντίζουν τη φυλή, από το να βρίσκουν πηγές νερού μέχρι να διώχνουν τους εχθρούς. Οι πρώην άντρες αποσύρονταν από την ενεργό δράση και μπορούσαν πλέον να παντρευτούν. Οι νέοι άντρες, οι Μοράν, φορούσαν ένα κόκκινο πανί που κρεμόταν στον ένα ώμο και έβαφαν το στήθος και το πρόσωπο τους με κόκκινη ώχρα. Οι γέροι φορούσαν κόκκινες κουβέρτες και οι γυναίκες μπλε πανιά. Όταν κάποιος πέθαινε, τον έβαζαν κάτω από ένα δέντρο, τον σκέπαζαν με φύλλα και τον άφηναν να τον φάνε οι ύαινες. Ανάμεσα σ’ αυτούς τους ανθρώπους διάλεξε ο Wilfred Thesiger να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του. 

Πιστός στις αρχές του, δεν έφερε τίποτα από τον δυτικό πολιτισμό μαζί του και δεν έχτισε σπίτι. «Ό,τι κατέχεις», έλεγε, «κλέβει κομμάτι της ελευθερίας σου». Έζησε για πολλά χρόνια σε μια σκηνή, παρέα με μια οικογένεια Σαμπούρου και τη φωτογραφική του μηχανή. Εκεί έγραψε, κάτω από το φως της λάμπας πετρελαίου τα τρία αυτοβιογραφικά βιβλία που τον έκαναν διάσημο και του χάρισαν πολλές τιμητικές διακρίσεις στην πατρίδα του, την Αγγλία. 

Χρησιμοποίησε το Μαραλάλ σαν έδρα για τις μικρούς βεληνεκούς πια, λόγω ηλικίας, εξερευνήσεις του. Για να μην εξαρτάται από τους άλλους, αγόρασε κι ένα τζιπ, που ήταν το μόνο πράγμα που ξένισε τους συντρόφους του. Όταν μια μέρα χάλασε, ο φίλος του Έροπ με έκδηλη χαρά, του έδωσε μια κλοτσιά και είπε: «Τώρα δεν μπορείς ούτε να το φας». 

Εζησε σε μια καλύβα μαζί με εννέα άτομα και μια μαύρη γάτα που την ονόμασε Μπακήρα προς τιμήν του Κίπλινγκ. Το 1993, για λογαριασμό του περιοδικού 01, προσπαθήσαμε μέσω του εκδοτικού του οίκου να κλείσουμε μια τηλεφωνική συνέντυξη μαζί του, πράγμα που στάθηκε αδύνατο, γιατί απλά δεν έχει τηλέφωνο. Η υπεύθυνη των βιβλίων του ήταν σαφής: «Αν πάτε να τον βρείτε εκεί, με χαρά θα σας φιλοξενήσει. Πάντα υπάρχει χώρος για ένα παραπάνω πιάτο στο τραπέζι. Αλλά μην περιμένετε πολλά, η ζωή είναι δύσκολη εκεί και περιορίζεται στα βασικά».   

Τα τελευταία χρόνια ο Wilfred Thesiger προτιμούσε να κάθεται στη βεράντα και να αναζητά στον ουρανό τα πιθανά ίχνη της βροχής. Μπροστά του γεννιόταν και μεγάλωνε μια καινούρια γενιά Σαμπούρου. Τα Plastic Boys, περιφέρονταν άσκοπα στους δρόμους και τ΄όνειρό τους ήταν να πάνε στο Ναϊρόμπι να βρούνε μια δουλειά, για να μπορέσουν αργότερα να φύγουν προς τη Δύση. Ο Wilfred Thesiger έσβηνε σιγά-σιγά, μαζί με όλα αυτά που αγάπησε. Όμως το έργο του επρόκειτο να μη σβήσει ποτέ.    

                                                                                                                                                                                    Βάλια Σκουρτσή   

                                                                                                                                                                                       www.lifo.gr

Ο ΤΟΠΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑ

ΕΝΑΣ ΤΟΠΟΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΟΥ …

Μόλις γύρισα (1951) από έναν ονειρεμένο τόπο, τόπο του ονείρου θα ‘λεγα για ν’ ακριβολογήσω. Έναν τόπο που, πιστεύω, κάθε άνθρωπος θα ‘θελε να επισκεφτεί. Οι εικόνες είναι, ακόμα, μπερδεμένες μέσα μου κι όπως παρουσιάζονται μπροστά στα μάτια μου μοιάζουν σαν κινούμενα σχέδια διαφημιστικής ταινίας. Μόνο που οι δίκες μου εικόνες δεν έχουν αρχή και τέλος. Αρχίζουν, τελειώνουν και ξαναρχίζουν μ’ έναν γρήγορο εναλλασσόμενο ρυθμό, τέτοιο που δε αφήνει να τις βάλω σε μια σειρά. Έτσι, λοιπόν, ανάκατες, θα προσπαθήσω να τις καταθέσω εδώ διεκδικώντας μια ξενάγηση σ’ έναν ξένο τόπο με το ρομαντικό όνομα ‘’Καινούργιο Λουλούδι”, γιατί αυτό σημαίνει το όνομα της πρωτεύουσας της Αιθιοπίας που λέγεται Αντίς Αμπάμπα.

Μέσα στην πόλη, που είναι κι αυτή σαν όλες τις πόλεις του κόσμου αρκετά πυκνοκατοικημένη, δε βρίσκεις τίποτα το ιδιαίτερο και το γραφικό. Δρόμοι ασφαλτοστρωμένοι, κτίρια συνηθισμένα, καταστήματα απλά και πολυτελή Γραφεία. Τίποτα δε σ’ εντυπωσιάζει. Εσύ έχεις ακούσει να γίνεται λόγος για φανταστικές ομορφιές και δε σε ικανοποιεί αυτό που βλέπεις, γιατί τούτη η πόλη δε θα είχε αυτό το ξεχωριστό όνομα ‘’Καινούργιο Λουλούδι” αν στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά μια συνηθισμένη πόλη. Κι όμως το έχει και σου κεντρίζει τη φαντασία να δεις: το αξίζει ή δεν το αξίζει; Τα μέρη είναι, βεβαία, άγνωστα κι εσύ θέλεις να τα γνωρίσεις. Ήρθες για γευτείς το ‘’μυστήριο’’ μιας εξωτικής γης που το έχεις πολλές φορές λατρέψει με τη φαντασία σου.

Ντόπιοι οδηγοί προσφέρονται. Τρέχουν πίσω σου και παρακαλάνε να τους δώσεις ένα, διό δολάρια για να σε μυήσουν στα μυστικά του τόπους τους.

Διαλέγεις κάποιον στην τύχη το όνομα του είναι κι αυτό μέρος της γοητείας της χώρας. Τον Μπεζάμπε. Είναι ένα λεπτοκαμωμένο αγόρι, μελαψό με δυο μεγάλα εκφραστικά μάτια. Τον παίρνεις, νοικιάζεις κι ένα αυτοκίνητο με οδηγό κι απομακρύνεσαι λίγα χιλιόμετρα από το κέντρο

Δέντρα, τεράστια δέντρα, κάκτοι με περίεργα σχήματα, θάμνοι γίγαντες και νάνοι, σε περιτριγυρίζουν. Ξαφνικά, συνειδητοποιείς πόσο γρήγορα βρίσκεται μέσα στη ζούγκλα Φυτά τροπικά, λουλούδια πανέμορφα αλλά σαρκοβόρα, ζουζούνια κι έντομα που βουίζουν γύρω σου ή σέρνονται κατάχαμα. Κοντά σου ο Αιθίοπας, ξυπόλυτος, χαμογελάει που σε βλέπει να θαυμάζεις τον τόπο του. Βυθίζεσαι στον πράσινο κόσμο και προχωράς χιλιόμετρα δέκα, είκοσι.. Το τοπίο λίγο, λίγο αλλάζει. Ξεγυμνώνεται ο Μπεζάμπε, που σε βλέπει ν' απορείς, σκύβει και σου ψιθυρίζει:

Τότε ο Μπεζάμπε μου φέρνει ένα μπουκάλι νερό κι ένα ποτήρι.

- Άμπο μου λέει.

- Άμπο θα πει νερό; ρωτάω.

- Όχι,  Άμπο είναι εδώ, λέει. Βγάζει νερό.

Καταλαβαίνω πως το ''Άμπο" είναι η ...Σάριζα της περιοχής. Και, φαίνεται πως έχει τρομερές ιδιότητες γιατί, μόλις ήπια ένα ποτήρι, αμέσως συνήρθα. Αγοράζω, γρήγορα, δυο μπουκάλια μπουκάλια θαυματουργό νερό κι ο Μπεζάμπε μου βάζει έναν ανανά και τις μπανάνες στο αυτοκίνητο.

- Ωραία χώρα η Αφρική κι η Αντίς Αμπάμπα, του λέω για να τον ευχαριστήσω που με περιποιήθηκε.

Κουνάει πικραμένος το κεφάλι του.

- Όχι πάντα,

- Γιατί ;

Δεν παίρνω απάντηση μόνο λέει κάτι στον οδηγό και το αυτοκίνητο μπαίνει σε πλάγιους δρόμους.

Αρχίζω ν' ανησυχώ. Στο κάτω, κάτω είμαι μόνη μέσα σ' ένα ταξί με δυο Αιθίοπες. Ο Μπεζάμπε έχει χάσει το χαμόγελό του και τη γλυκειά του έκφραση. Είναι στρυφνός, αμίλητος και μοιάζει αγριεμένος. Δεν μ' αρέσει καθόλου. Σκύβω στον οδηγό.

- Πήγαινέ με, σε παρακαλώ στο ξενοδοχείο. Είναι ώρα να γυρίσω πίσω.

- Καλά, κυρία. Σε λίγο. Τώρα πάμε αλλού.

- Αλλού ; Πού;

Στην άλλη στροφή κι ενώ ο φόβος μου μετατρέπονταν σε πανικό, βλέπω ίσια μπροστά, πάρα πολύ κόσμο. Ηρέμησα. Το αυτοκίνητο πάει και σταματάει μέσα στη μέση. 

- Πάμε ακούω τον  Μπεζάμπε.

- Πού πάμε;

- Στο Μερκάτο. Πάμε να δεις τι θα πει Αφρική.

Τον ακολούθησα. Ήταν δύσκολο να περπατήσεις μέσα σε τέτοιο πλήθος.

Γυναίκες ντυμένες με άσπρα, σουρωτά, μακριά φουστάνια που μύριζαν έντονα μια περίεργη μυρωδιά και άσπρα τουλμπάνια στα κεφάλια τους, φορτωμένες με μωρά κι άλλα πιτσιρίκια να σέρνονται κοντά τους, άντρες μισόγυμνοι με πανταλόνια που θύμιζαν στολές ιππασίας, γαϊδουράκια μισοφορτωμένα, φωνές που διαλαλούσαν τα εμπορεύματά τους στη γλώσσα τους, ήταν οι πρώτες μου εντυπώσεις από το λεγόμενο ''Μερκάτο'', τη λαϊκή αγορά τους που γίνονταν, πάντα, στην ίδια θέση, όπως έμαθα.

Ο Μπεζάμπε πήγαινε μπρος και μου άνοιγε δρόμο. Κάπου στάθηκε. Το μέρος μέσα στη μέση φαινόταν άδειο, σαν μικρή πλατεία και γύρω στέκονταν άνθρωποι και κοίταζαν. Πλησίαζα κι εγώ. Πήγα πλάι στον Μπεζάμπε και είδα..., θεέ μου. Τι είδα. Δέκα άντρες ήταν κρεμασμένοι, ανάποδα από τα πόδια με το κεφάλι προς τα κάτω κι ένα χοντρό κρεμμύδι στο ανοιχτό τους στόμα. Τρελάθηκα.

- Μπεζάμπε, τι είναι αυτοί, φώναξα.

- Με κοίταξε και τότε κατάλαβα γιατί σ' όλη την διαδρομή ήταν στρυφνός κι αμίλητος.

- Τρώνε ανθρώπους. Δεν είναι δικοί μας αυτοί, είπε. Φάγανε τη μέρα πριν από χτες, έναν άσπρο και το παιδί του. 

- Πού; ξεφώνιζα έντρομη, μέσα στην πόλη;

Ναι , στον πλαϊνό δρόμο, στις 6 το απόγευμα.

Όταν γύρισα στο ξενοδοχείο έμαθα λεπτομέρειες. Αυτοί οι δέκα ήταν από μια φυλή ανθρωποφάγων που πολλές φορές κάνουν επιθέσεις, τρώνε λευκούς και σκοτώνουν ή κατακλέβουν τους μαύρους. Ευτυχώς η Αστυνομία κάνει καλά την δουλειά της και τους έχει πιάσει. Το “καινούργιο λουλούδι” είχε λοιπόν δυο όψεις: από τη μια ήταν ελκυστικό, ευωδιαστό κι από την άλλη ήταν σαρκοβόρο :....

Πάντα με την ατέλειωτη διάθεση του διψασμένου για περιπέτειες τουρίστα, αποφάσισα να βγω κι έξω από το χώρο της πρωτεύουσας και να επισκεφτώ ένα μέρος που μου το παινέψαμε πολύ, όχι μόνο για την ιδιαίτερη ομορφιά του αλλά και για το νερό της λίμνης του που οι κάτοικοι - άνθρωποι οι περισσότεροι απλοϊκοί κι αγράμματοι - το ονομάζανε ''μαγικό''. Θεράπευε, λέει κάθε εξωτερική και εσωτερική πληγή. Έκανες μπάνιο στην λίμνη η έπινες το νεράκι. Και τα δυο ''μαγικά'':

Με τέτοια εισήγηση είναι να μην επισκεφτεί κάνεις το “Μπισόφτο’’. Εξ άλλου είχα λόγο να... δοκιμάσω τις φήμες γιατί είχα στο πόδι μου, λίγο πιο το γόνατο, μια πληγή από πέσιμο που δεν γιατρεύονταν με τίποτα. Ο γιατρός επέμενε να κάνει επέμβαση. Εγώ, όμως προσπαθούσα να τ’ αποφύγω. Τι έχανα να δοκιμάσω κι εγώ το νερό της λίμνης;

Πήρα το αυτοκίνητο με τον οδηγό και τον  Μπεζάμπε και πρωί, πρωί την άλλη μέρα ξεκινήσαμε. Τα χιλιόμετρα ήταν πολλά και γιαυτό θα περνούσαμε την νύχτα μας σ’ ένα ξενοδοχείο, πάνω στη λίμνη  με το ‘’μαγικό’’ νερό και θα γυρίζαμε την άλλη μέρα.

Ο καιρός ήταν βαθιά ανοιξιάτικος ως καλοκαιρινός και η διαδρομή μας θαυμάσια. Γύρω μας πυκνή, τροπική βαλαστιση. Πράσινο, πράσινο παντού. Πινελιές ανοιχτόχρωμες, βαθύχρωμες, απαλές σαν μεταξένιες. Ξαφνικά κι αυτό μ’ εντυπωσίασε πολύ, το τοπίο άλλαξε. Η πρασινάδα εξαφανίστηκε κι ένα σταχτόγκριζο, αμμουδερό χρώμα την αντικατέστησε. 

Που και που υψώνονταν η λυγερή κορμοστασιά κάποιου κάκτου που έσμιγε ψηλά με το χαρούμενο γαλάζιο τ’ ουρανού. 

Προχωρούσαμε αμίλητοι όταν το αυτοκίνητο άρχισε να βγάζει κάτι περίεργους ήχους. Γκρ...γκρ...Παίρνουμε έναν μικρό κατήφορο και μπροστά μας βλέπω ένα ξεροπόταμο γεμάτο άμμο. Κάνουμε να τον περάσουμε άλλα οι ρόδες γυρίζουν τρελά χωρίς να προχωράμε. 

- Τι γίνεται, Μπεζάμπε; 

- Κολλήσαμε, κυρία και πρέπει να σπρώξουμε και γρήγορα γιατί μπορεί να μας επιτεθούν εδώ.

- Ποιοι;

Απάντηση καμιά. Κατεβαίνω κι αρχίζουμε να σπρώχνουμε και οι τρεις. Το αυτοκίνητο σχεδόν δεν κουνήθηκε. Ξαφνικά ακούω πίσω, κοντά μου μια αγριοφωνάρα. Γυρίζω απότομα και τι να δω; Δυο μισόγυμνους άντρες με τα κεφάλαια κουρεμένα γουλί κι ένα περιδέραιο από αντρικά, γεννητικά, λευκά όργανα στο λαιμό τους. Κοκάλωσα. Το ίδιο κι οι άλλοι δυο δικοί μου.

- Παναγίτσα μου, προσεύχομαι, εδώ θ’ αφήσω τα κοκαλάκια μου.  

Οι άγριοι μιλάνε δυνατά με τον Μπεζάμπε, που μου ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου και με βάζει μέσα.

- Μου δίνετε, μου λέει, δυο δολάρια.

Τα παίρνει και τα μοιράζει στους κουρεμένους. Αμέσως μπαίνει μέσα μαζί κι ο οδηγός και μας σπρώχνουν οι άγριοι ώσπου βγαίνουμε από το ποτάμι. 

Αφού κάναμε καμιά τριαντάρια ακόμη χιλιόμετρα, ο Μπεζάμπε σταματάει το αυτοκίνητο και μου λέει  να κατεβούμε και να περπατήσουμε. Κατέβηκα με χαρά, που έγινε ακόμα μεγαλύτερη, όταν μπήκαμε μέσα στο δάσος από ροζ και κόκκινες αγριογιασεμιές που σκόρπισαν ΄σ’ όλο τον πυκνοριζομένο χώρο τέτοια ευωδία που σου έρχονταν ζάλη. Ήταν όλες μικρά, χαμηλά δεντράκια με απαλά ροζ άλικα κόκκινα λουλουδάκια. Όσα χρόνια κι αν περάσουν ποτέ δε θα ξεχάσω την ομορφιά αυτού του δάσους. 

Ήσυχα, γαλήνια τα νερά, μικρή παραλία γύρω με άμμο και βότσαλα. Άλλαζα στο ξενοδοχείο κι έτρεξα να δοκιμάσω τις ‘’μαγικές’’ ιδιότητες του νερού της, προτού προφτάσει κανένας να μου κόψει τη διάθεση.

Το νερό δροσούλικο, μ’ άρεσε πολύ. Κολύμπησα χαρούμενη, πάντα φροντίζοντας να μην απομακρυνθώ από τη ακτή. Θα ‘μεινα και μισή ώρα μέσα όταν θυμήθηκα πως είχα κι άλλα πράγματα να δω κι έπρεπε να προλάβω. Βγήκα κι όπως δεν είχα πετσέτα μαζί μου, κάθισα σε μια μεγάλη πέτρα να στεγνώσω. Γύρω είχε κι άλλες τέτοιες πέτρες μισοκρυμμένες στην άμμο, όπως η δίκη μου.

Επηρεασμένη, ακόμα, από τη μαγεία του δάσους των γιασεμιών, δεν κατάλαβα εγκαίρως ότι η ‘’πετσέτα’’ μου κουνιότανε. Μόνο όταν βγήκα από την άμμο κατάλαβα που καθόμουνα. Ήμουνα τόση ώρα θρονιασμένη στη ράχη ενός κροκόδειλου. Είναι δυνατόν να πιστέψει κανένας; Με το που σηκώθηκα η μεγάλη ‘’πέτρα’’, σηκωθήκαμε μαζί κι άλλες μικρότητες που δεν ήταν παρά μικρότερα... κροκοδειλάκια !!! 

Περιττεύει να πω ότι έφυγα με τα πόδια στο κεφάλι.

Αχ Αφρική, τι μου κάνεις; Μια μου παρουσιάζεσαι γλυκεία, αρωματισμένη, όμορφη και τρυφερή και μια μου δείχνεις τους χαυλιόδοντες σου. Όμως εγώ σε δέχομαι όπως είσαι και σ’ αγαπώ. Είναι γιατί  μου έκανες το ‘’μαγικό’’ νεράκι σου καλά το πόδι μου, είναι γιατί μ’ αρέσουν πολύ οι ανανάδες ή είναι γιατί μένει, ακόμα, ζωντανή η εικόνα των ροζ και των κόκκινων γιασεμιών κι ευωδία με ξαναφέρνει πάντα κοντά στην τροπική, μυστηριώδη αγκαλιά σου.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Διαφήμιση του μεταλλικού νερού που συσκευάζεται στο .Άμπο. 

                                                                                                                                                                                Γιολάντα Πατεράκη

________________

Η Γιολάντα Πατεράκη, ήταν μαθήτρια του Ελληνικού Σχολείου της Αντίς Αμπέμπα. Ερχόμενη στην Ελλάδα σπούδασε Αγγλική Φιλολογία και ασχολήθηκε με τη συγγραφή παιδικών βιβλίων.

Το Τσάτ είναι ένα από τα μεγαλύτερα εξαγώγιμα προϊόντα της Αιθιοπίας και αντιπροσωπεύει, το 15% του συναλλάγματος που εισρέει στη χώρα. Για να μάθουμε τι είναι το Τσάτ, δημοσιεύουμε το παρακάτω άρθρο, του Ιωάννη Λάμπρου:

ΤΟ ΤΣΑΤ

Όλοι, όσοι βρέθηκαν, την δεκαετία 1950-60, στην περιοχή της λίμνης Αλεμάγια, που βρίσκεται στην επαρχία της Χαράρ, 35 χιλ από την Ντίρε Ντάουα, θα θυμούνται ασφαλώς, τα περιβόλια, φυτείες δεν θα τα έλεγα, με δενδρύλλια Κατ (Τσάτ τα λέγαμε εμείς). Βλέπαμε τους ιθαγενείς να μασούν τα φύλλα του, σαν μηρυκαστικά. Κάτι ξέραμε, κάτι ακούγαμε και από περιέργεια, θέλαμε να το δοκιμάσουμε και μόλις το βάζαμε στο στόμα μας, αμέσως το φτύναμε, τι απαίσια γεύση, δεν μασιόταν, ήταν μόνο για τους ειδήμονες.

Το Τσάτ λοιπόν ή Κχάτ ή Gat ή Qat ή Mirad ή τσάι της Αβησσυνίας κλπ, είναι ένας θάμνος, με λατινικό όνομα, Catha edulis, ο οποίος αυξανόμενος φθάνει μέχρι, τα 5-8 μέτρα. Τα αειθαλή φύλλα του είναι λεπτά γυαλιστερά και μυρίζουν έντονα. Φύεται στις περιοχές της  Ανατολικής Αφρικής, Αιθιοπία, Σομαλία, Κένυα και Τανζανία και στην Νότια Αραβία, ειδικά στη Υεμένη,.

Τα φύλλα του μασιούνται εδώ και αιώνες. Η ιατρική του χρήση, ανάγεται στην αρχαιότητα, όπου ο Μέγας Αλέξανδρος, το χρησιμοποιούσε για να θεραπεύσει τους στρατιώτες του, από μια άγνωστη επιδημική ασθένεια.

Είναι ήπιο ναρκωτικό, με δράση της αμφεταμίνης και κοκαΐνης. Διεγείρει, τονώνει και σε φέρνει σε κατάσταση ευεξίας, δραστηριοποιεί τα άτομα και μερικά, μπορούν να γίνουν πολύ ομιλητικά. Η αφροδισιακή του δράση είναι αναμφίβολη.

Βέβαια η φύση, ότι σου δίνει, στο παίρνει μετά πίσω, με παρενέργειες, μειωμένη διάθεση, αίσθηση εξάντλησης, ατονίες, υπνηλίες, απλανές βλέμμα και όσο γίνεται η χρήση του χρόνια και πολυετή, σε λήθαργο και κατάθλιψη. Εντός περίπου μίας ώρας, ο χρήστης νοιώθει σωματική διέγερση, ευφορία και αποκτά αρκετή ενέργεια. Μιλάει, ακούει καλλίτερα και έχει αυξημένη εστίαση της προσοχής του, έπειτα ακολουθεί μία ήρεμη εσωτερική φάση, η οποία με την σειρά της παραχωρεί την θέση της σε κατάσταση αδιαθεσίας, που ενδέχεται να συνοδεύεται, από ανησυχία ευερεθιστότητα και μελαγχολία.

Το χαρακτηριστικό των ανθρώπων που μασούν το Τσάτ, είναι σαν έχουν στα στόμα τους ένα αυγό, που φουσκώνει το ένα μάγουλο. Αυτό γίνεται επειδή, μόλις πάρουν τα φύλλα, τα κόβουν σε κομματάκια και τα βάζουν στο μάγουλο τους. Τα κρατούν εκεί, για αρκετή ώρα, μέχρι να αρχίσει να απελευθερώνεται ο χυμός των, κάτι που μπορεί να διαρκέσει και μια ώρα.

Περιέχει, τα αλκαλοειδή Cathinone-Cathine. Η χρήση του γίνεται κατά βάση γύρω από τις περιοχές παραγώγης του, διότι ο χρόνος ζωής των φύλλων, δια να έχουν δράση, είναι περιορισμένος. Όσο περνούν οι ημέρες (3-4) ξεραίνονται και χάνουν την δραστικότητα τους, γι’αυτό και η εξαγωγή του παρουσιάζει δυσκολίες. Παρ’ όλα αυτά, βρίσκουν τρόπους να τα μεταφέρουν σε χώρες όπου υπάρχουν πολλοί μετανάστες, χρήστες των φύλλων, Αραβικής και Αφρικανικής προελεύσεως. Τα σύγχρονα μέσα αερομεταφοράς, όπως τα ψυγεία κλπ, κάνουν την εξαγωγή τους, κατά κάποιον τρόπο ευκολότερη. Ένας τρόπος δια να κρατήσουν τα φύλλα ενεργά, είναι να τα τυλίγουν με φύλλα μπανάνας.

Είναι, επίσης, παραδοσιακά ψυχαγωγικό φάρμακο και μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τους αγρότες και τους εργάτες, για την μείωση της φυσικής κούρασης, ενώ   τους σπουδαστές και τους οδηγούς, βοηθά στην βελτίωση της προσοχής τους. Οι οδηγοί ειδικά, στα μακρινά ταξίδια τους, το θεωρούν απαραίτητο εργαλείο, για να αντέξουν στο ταξίδι. Μιλάμε, για επαγγελματίες οδηγούς και για χώρες που γίνεται η παράγωγη και η χρήση του Τσάτ.

Το Τσάτ, λόγω του ότι κόβει την όρεξη, είναι ανορεξιογόνο, χρησιμοποιείται από μερικά μέλη της Ισλαμικής πίστης, κατά την διάρκεια του ραμαζανιού, όπου δεν τρώνε ούτε πίνουν, από την ανατολή του ήλιου, μέχρι και την δύση του.

Ο Ο.Η.Ε δεν το έχει απαγορεύσει, ωστόσο το 1986 το κατέταξε στο κατάλογο με τις απαγορευμένες ουσίες. Το Τσάτ, δεν έχει εγκριθεί στις Ηνωμένες  Πολιτείες, ούτε δια ιατρική χρήση. Ακόμα και αν το Τσάτ μπόρεσε να βοηθήσει τις θρησκευτικές και τις πολιτισμικές ομάδες να συντηρήσουν την εθνική τους ταυτότητα, στις νέες χώρες όπου ζουν, όμως, οι υπηρεσίες επιβολής του νόμου, το κατατάσσουν στην ίδια κατηγορία, με την κοκαΐνη και τις αμφεταμίνες.

Σε ορισμένες χώρες, όπως ο Καναδάς, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γερμανία, η διακίνηση του είναι ελεγχόμενη, ενώ σε χώρες, όπως η Αιθιοπία, το Τζιμπουτί και η Υεμένη, η παραγωγή, η πώληση και η κατανάλωσή του είναι νόμιμες. Σε  άλλες μουσουλμανικές χώρες, όπου το αλκοόλ απαγορεύεται, το Τσάτ επιτρέπεται. Ενώ στη Σαουδική Αραβία, το Τσάτ απαγορεύεται.

Οι Σομαλοί πειρατές, το χρησιμοποιούσαν κατά την διάρκεια πειρατειών, για αυτό και ήταν τόσο βίαιοι. Υπήρχαν ειδικές εντολές, προς τους ναυτικούς, που έπλεαν στην Ερυθρά θάλασσα, πως να τους αντιμετωπίζουν.

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι, μακριά από το Τσατ, προκαλεί εθισμό και εξάρτηση. Μια χαρά είμαστε και χωρίς αυτό.

                                                                                                                                                                            Ιωάννης Λάμπρου

_____________________________

Ο Ιωάννης Λάμπρου, από την Ντιρε Νταουα,  είναι απόφοιτος της Φαρμακευτικής Σχολής του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΣΟΜΑΛΙΛΑΝΔΗ

Ένας Έλληνας της Μελβούρνης σ' αυτή την άγνωστη χώρα:

Οι ταξιδιωτικοί προορισμοί επιλέγονται από τον κόσμο για διάφορους λόγους. Ωστόσο, ορισμένα μέρη αξίζει οπωσδήποτε να τα επισκεφθείς όταν βιώνουν μια ιδιαίτερη ιστορική συγκυρία. Η αυτοανακυρηγμένη χώρα της Σομαλιλάνδης που βρίσκεται στο Κέρας της Αφρικής, είναι ένας από αυτούς τους προορισμούς και η ώρα να την επισκεφθεί κάποιος είναι τώρα, που διανύει μια φιλόδοξη διαδικασία οικοδόμησης του έθνους και αγωνίζεται για επίσημη ανεξαρτησία. 

Σήμερα, όταν η πιο μικρή αναφορά στη λέξη Σομαλία, φέρνει στο νου εικόνες πολέμου και καταστροφής, είναι αισιόδοξο το να βλέπεις αυτήν την αυτοαποκαλούμενη αυτόνομη χώρα να προσφέρει μια εναλλακτική αφήγηση. Εν συντομία, η Σομαλιλάνδη αποτελεί το λειτουργικό κομμάτι της διεθνώς αναγνωρισμένης Σομαλίας. Εδαφικά είναι η πρώην αποικιοκρατούμενη Βρετανική Σομαλιλάνδη, το βόρειο τμήμα της Σομαλίας. Το 1991 η Σομαλιλάνδη απέκτησε την ανεξαρτησία της από την Σομαλία, αλλά κανένα κράτος δεν την έχει αναγνωρίσει επίσημα. Έχει χαράξει ένα δικό της αναπτυξιακό δρόμο, έχει εκδόσει το δικό της εθνικό νόμισμα και έχει ακολουθήσει μια αυτόνομη πορεία, μακριά από την κεντρική διοίκηση της Μογκαντίσου, η οποία έχει στιγματιστεί για την επίδειξη ολιγωρίας και κατάχρησης εξουσίας. 

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να φτάσεις στη Σομαλιλάνδη. Οι περισσότεροι έρχονται αεροπορικώς από την Αντίς Αμπέμπα ή το Ντουμπάι, ενώ οι πιο θαρραλέοι έρχονται διά ξηράς, περνώντας τα σύνορα του Wajalee, κοντά στην Αιθιοπική πόλη Jijiga. Πολλοί προτιμούν να κάνουν μια στάση στην Αιθιοπική πρωτεύουσα, διότι τούς δίνεται η δυνατότητα να πάρουν βίζα από το γραφείο της αντιπροσωπίας της Σομαλιλάνδης η οποία εκδίδεται την ίδια μέρα. Επίσης, μπορεί κάποιος να πάρει βίζα στο αεροδρόμιο της Σομαλιλάνδης εάν το ξενοδοχείο του έχει υποβάλει την αίτησή του στο Υπουργείο Εξωτερικών. 

Η πρώτη στάση των ταξιδιωτών είναι η πρωτεύουσα Χαργκέισα. Αυτή η άναρχα απλωμένη πόλη, του ενός εκατομμυρίου και άνω κατοίκων, έχει προφανώς αναπτυχθεί με πολύ γρήγορους ρυθμούς. Κυριαρχούν οι χαλικόδρομοι και η έλλειψη υποδομής. Γαϊδούρια και 4x4 μοιράζονται τους ίδιους δρόμους. Το χαώδες κέντρο της πόλης έχει τα αξιοθέατά του. 

Πρώτα-πρώτα, έχει πιο πολλά παπουτσάδικα από την οδό Chapel του Prahran. Μετά υπάρχει αφθονία ανθρώπων που ανταλλάσσουν συνάλλαγμα με τις στοίβες χαρτονομισμάτων που κοντεύουν το ένα μέτρο σε ύψος. Κάποιος μπορεί να γίνει σχεδόν εκατομμυριούχος στο τοπικό νόμισμα εξαργυρώνοντας εκατό δολάρια ΗΠΑ ή Ευρώ. 

Η κουζίνα των πολυάριθμων εστιατορίων έχει επηρεαστεί από τα φαγητά της γειτονικής Αιθιοπίας. Ο καλύτερος τρόπος να ξεκινήσει κάποιος την ημέρα του είναι τρώγοντας μπεWiρ, μια πρωινή λιχουδιά. Το μπεΐρ προετοιμάζεται από ψιλοκομμένο συκώτι κατσικιού ή αρνιού τηγανισμένο με πιπεριές και κρεμμύδια. Είναι ένα γεύμα για αυτούς που λατρεύουν τα πικάντικα. 

Υπάρχουν πολλοί Σομαλιλανδοί της Διασποράς που επαναπατρίζονται. Συνάντησα τον 30χρονο Αχμέντ από το Λονδίνο, που βρισκόταν τρεις μήνες στην Χαργκέισα. Γεννήθηκε εκεί αλλά οι γονείς του έφυγαν για την Αγγλία όταν ήταν μόλις δυο ετών.«Παραιτήθηκα από τη δουλειά σε ένα γραφείο στο Λονδίνο. Κάθε μέρα που έμπαινα στο μετρό, έβλεπα μουτρωμένα πρόσωπα. Τον χειμώνα από τις τρεις το απόγευμα νύχτωνε. Μ' έπιανε κατάθλιψη. Εδώ στη Σομαλιλάνδη έχουμε λιακάδα δώδεκα μήνες το χρόνο και μου δίνεται η ευκαιρία να ξανασυνδεθώ με τις ρίζες μου και την οικογένειά μου».

Το περίφημο Khat: Είναι αδύνατο να αποφύγεις την πανταχού παρούσα χρήση του κχατ. Το κχατ είναι ένας θάμνος που καλλιεργείται σε χώρες του Κέρατος της Αφρικής. Οι άνθρωποι μασούν τα φύλλα του και έρχονται σε μια κατάσταση ευφορίας και διέγερσης. Χρησιμοποιείται ως τονωτικό από την πλειοψηφία του πληθυσμού, σε μια κοινωνία που δεν επιτρέπεται το αλκοόλ, με τραγικές συνέπειες. Είναι τεράστια τα προβλήματα της ψυχικής υγείας σε αυτήν την νέα χώρα και ακόμα μεγαλύτερες οι προκλήσεις όταν υπάρχουν μόνο δυο ψυχίατροι ανάμεσα σε πληθυσμό τρεισήμισι εκατομμυρίων.

Στην Χαργκέισα με σύστησαν στα μέλη του πανεπιστημιακού συμβουλίου. Μου έκανε εντύπωση πόσο νέοι ήταν οι καθηγητές και η διοίκηση. Η πλειοψηφία είχαν σπουδάσει στο εξωτερικό και είχαν επιστρέψει για να προσφέρουν στην οικοδόμηση της χώρας τους, πιστεύοντας ότι η παιδεία είχε ένα πολύ καθοριστικό ρόλο να παίξει. Μια νέα καθηγήτρια με λονδρέζικη προφορά με χαιρέτισε. Ήταν η υποπρύτανης των τμημάτων μαιευτικής και νοσηλευτικής: «Άκουσα ότι ήρθες από την Αυστραλία. Δεν είναι όλοι οι Αυστραλοί ξανθοί, γαλανομάτηδες, αθλητικοί και μένουν κοντά στη θάλασσα;». Εκτός από τα ξανθά μαλλιά, θέλω να πιστεύω ότι κάπως ταίριαζα μ' αυτή την εικόνα. Φαντάζομαι ότι τέτοιες εντυπώσεις αποκτά κάποιος που έχει δει αρκετά επεισόδια από την αυστραλέζικη τηλεοπτική σειρά «Neighbours» όπου για ένα διάστημα παιζόταν τρεις φορές την ημέρα στην Αγγλία».

Έξω από την πρωτεύουσα υπάρχουν δυο σημαντικά αξιοθέατα που αξίζουν να τα επισκεφθείς. Οι καλοδιατηρημένες Νεολιθικές βραχογραφίες σε σπήλαια στο Las Geel και το λιμάνι της Μπερμπέρα. Για να ταξιδέψεις έξω από την πρωτεύουσα, οι Αρχές συνιστούν να πάρεις ένα αυτοκίνητο 4x4, οδηγό, ξεναγό και έναν οπλισμένο σωματοφύλακα. 

- Νεολιθική τέχνη σε σπηλιά στο Las Geel. Το ταξίδι στη Σομαλιλάνδη δεν είναι για τους λιγόψυχους, αλλά για τους τολμηρούς και τους περιπετειώδεις, που θα εντυπωσιαστούν με αυτά που έχει να τους προσφέρει. Οι βραχογραφίες που αναπαριστούν ανθρώπους, ζώα και την καθημερινή ζωή της εποχής σίγουρα θα είχαν την προστασία της UNESCO εάν η Σομαλιλάνδη ήταν αναγνωρισμένη από τα Ηνωμένα Έθνη. Οι διακοσμημένοι τοίχοι αυτών των πέτρινων καταφυγίων έχουν διατηρήσει τα έντονα χρώματα παρά τις καιρικές συνθήκες επί αιώνες. 

- Το λιμάνι της Μπερμπέρας είναι λίγο παραπάνω από μιας ώρας διαδρομή με αυτοκίνητο από το Las Geel. Προσφέρει την ευκαιρία κολύμβησης στα θερμά Σομαλικά ωκεάνια νερά και την απόλαυση φρεσκοπιασμένων ψαρών. Το αναπόφευκτο θέαμα κατεστραμμένων κτιρίων είναι ένδειξη ότι η πόλη έχει γνωρίσει πιο ένδοξες εποχές. Οι λιμενικές εγκαταστάσεις και ο Σοβιετικής κατασκευής αεροδιάδρομος, από τους μακρύτερους στην Αφρική, γνώρισαν μεγάλη δραστηριότητα στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Σήμερα η Μπερμπέρα και το εξίσου ετοιμόρροπο Ερυθραίο λιμάνι της Μασσάουα, χάνουν σημαντικά από την οικονομική δραστηριότητα που εκπέμπει η περίκλειστη από ξηρά Αιθιοπία. Παραπάνω από 90% των εξαγωγών και εισαγωγών της Αιθιοπίας διακινούνται από το λιμάνι του Τζιμπουτί της Ερυθράς Θάλασσας.

Ορισμένες ιστορικές αναφορές παρουσιάζουν τη Σομαλιλάνδη ως την περιοχή που βρισκόταν το αρχαίο βασίλειο του Πουντ, το οποίο εμπορευόταν εξωτικά προϊόντα με τους αρχαίους Αιγυπτίους. Ίσως ήρθε η ώρα για τον σύγχρονο ταξιδιώτη να εξετάσει αυτήν τη θεωρία.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ:Νεολιθικές βραχογραφίες στο σπήλαια  Las Geel 

                                                                                                                                                                                    Νίκος Ντάλλας 

Η ΕΞΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΙΘΙΟΠΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΡΥΘΡΑ ΘΑΛΑΣΣΑ

Το ενδιαφέρον της  Αιθιοπίας, για την άμεση πρόσβαση προς την Ερυθρά Θάλασσα είναι πηγή ανησυχίας για την Αίγυπτο, τη Σομαλία και την Ερυθραία. Για τον λόγο αυτό, οι ηγέτες των παραπάνω χωρών δημιούργησαν συμμαχία, για να αντιμετωπίσουν την επιρροή της Αιθιοπίας στο Κέρας της Αφρικής (Οκτωβρίου 2024). 

Όλα ξεκινήσαν όταν η Αιθιοπία και η Σομαλιλάνδη (πρώην Βρετανική Σομαλία) υπέγραψαν συμφωνία (Ιανουάριο 2024), για τη χρήση από την Αιθιοπία του λιμανιού, της Μπέρπερα, για 50 χρόνια. Βρίσκεται στη νότια πλευρά του Κόλπου του Άντεν, έχει νευραλγική θέση στο Κέρας της Αφρικής και βρίσκεται στην θαλάσσια οδό, που συνδέει τη Μέση Ανατολή με την Ανατολική Αφρική.

Εντωμεταξύ οι υποδομές του λιμανιού, για τη υποστήριξη της έξοδου της Αιθιοπίας στην Ερυθρά θάλασσα είναι ανύπαρκτες. Η πολυεθνική εταιρία DP World έχει αναλάβει να εκσυγχρονίσει το λιμάνι της Μπέρμπερα και να το μετατρέψει σε ένα μεγάλο ναυτιλιακό κόμβο. Το κόστος της πρώτης φάσης για την επέκταση του λιμανιού ανέρχεται στα 400 εκατομμύρια δολάρια. Στόχος είναι η δημιουργία ενός προβλήτα για τα μεγάλα πλοία και ενός τεράστιου τερματικού σταθμού, για τα εμπορευματοκιβώτια. Σε δεύτερη φάση, η χωρητικότητα του λιμανιού σε εμπορευματοκιβώτια θα φτάσει το 1 εκατομμύριο TEU. Ο επικεφαλής της DP World δήλωσε:<< Το όραμά μας είναι να κάνουμε το λιμάνι της Μπέρμπερα, ένα περιφερειακό θαλάσσιο κόμβο και μια πύλη έξοδου της Αιθιοπίας προς την Ερυθρά Θάλασσα>>. Για να γίνει όμως μια πύλη έξοδου, χρειάζεται να υπάρχει και οδικό δίκτυο, που να συνδέει το λιμάνι με την Αιθιοπία. Σήμερα οι δρόμοι είναι στενοί και γεμάτοι τρύπες.

Οι γείτονές της Αιθίοπας επιδιώκουν να την αντιμετωπίσουν με διπλωματικά και στρατιωτικά μέσα. Η πηγή ανησυχίας που δημιούργησε τη συμμαχία μεταξύ Αιγύπτου, Ερυθραίας και Σομαλίας, οφείλεται στο γεγονός, ότι πιστεύουν ότι θα θιγούν τα συμφέροντα τους και συγκεκριμένα:

- Αίγυπτος: Η συμφωνία για το λιμάνι της Μπέρμπερα είναι μια σημαντική ανησυχία, καθώς η πρόσβαση της Αιθιοπίας στην Ερυθρά Θάλασσα θα επιδεινώσει τα ήδη μειωμένα κέρδη της Αιγύπτου στην περιοχή. Η χώρα βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη Διώρυγα του Σουέζ. Η διώρυγα της απέφερε κέρδη 9,4 δισεκατομμυρίων δολαρίων, μεταξύ 2022-23. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Διώρυγα επηρεάζεται αρνητικά από τις επιθέσεις των Χούτι στα εμπορικά πλοία που, διέρχονται από το Μπαμπ Αλ Μαντάμπ, οδηγώντας έτσι σε μείωση της κυκλοφορίας στη Διώρυγα του Σουέζ έως και 66%, 

- Ερυθραία:Μέτα την συμφωνία της Σομαλιλάνδης, οι ανησυχίες έχουν αυξηθεί. Πρόσφατα, αναστάλθηκαν  οι πτήσεις της Αιθιοπικής αεροπορικής εταιρείας προς την Ερυθραία, Οι σχέσεις μεταξύ Ερυθραίας και Αιθιοπίας εξακολουθούν να είναι ασταθής. Η Ερυθραία, που βρίσκεται στη δυτική ακτή της Ερυθράς Θάλασσας, θεωρεί την Ερυθρά Θάλασσα απαραίτητη για την εθνική της ασφάλεια. Η Ερυθραία θεωρεί τη συμμαχία της με την Αίγυπτο και τη Σομαλία ως μια ευκαιρία, για να ενισχύσει τη δική της στρατιωτική και διπλωματική θέση στην περιοχή. 

- Σομαλία: Η απόφαση της Σομαλίας να ενταχθεί στη συμμαχία Αιγύπτου - Ερυθραίας αντανακλά μια αυξανόμενη ανησυχία, για τον ρόλο της Αιθιοπίας στη Σομαλιλάνδη. Η Σομαλία διεκδικεί τη Σομαλιλάνδη, ως μέρος της επικράτειάς της, ακόμη και μετά την κήρυξη της ανεξαρτησίας της(1991). Η συμφωνία για το λιμάνι της Μπέρπερα, υπονομεύει τις αξιώσεις της Σομαλίας επί της κυριαρχίας της Σομαλιλάνδης. Η συμμαχία (Αιγύπτου, Ερυθραίας, Σομαλίας) προσφέρει στη Σομαλία ένα μέσο για να θέσει τα ζητήματά της σχετικά με τη Σομαλιλάνδη διεθνώς, χρησιμοποιώντας τη διπλωματική επιρροή της Αιγύπτου και της Ερυθραίας, για να ενισχύσει τη στάση της.

Τελικά, η Αιθιοπία με τις πρωτοβουλίες που πήρε, έλυσε το πρόβλημα της εξόδου της, στην  Ερυθρά Θάλασσα. Θα κατέχει μετόχες του λιμανιού της Μπέρπερα, ενω η Σομαλιλάνδη θα αποκτήσει μετόχες της Ethiopian Airlines.

                                                                                                                                                                     www.geopoliticalmonitor.com

ΤΟ ΝΕΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣ ΑΜΠΕΜΠΑ - ABUSER

Το νέο αεροδρόμιο Abusera θα βρίσκεται στο Bishoftu, σε απόσταση 47 χιλιόμετρων από την πρωτεύουσα, Αντίς Αμπέμπα. Θα εξυπηρετεί 100 εκατομμύρια επιβάτες, ετησίως. Η δυνατότητα αυτή θα είναι η μεγαλύτερη στην Αφρική και μια από της σημαντικότερες, παγκοσμίως. Το μέγεθος του θα είναι συγκρίσιμο με αυτό των πολυσύχναστων αεροδρόμιων παγκοσμίως, όπως είναι το Διεθνές Αεροδρόμιο του Ντουμπάι. 

Το έργο έχει σχεδιαστεί να καλύψει την ταχέως αυξανόμενη ζήτηση αεροπορικών εισιτηρίων. Η κατασκευή του νέου κοσμήματος, αποτελεί μέρος μιας προσπάθειας, ώστε να διατηρήσει η Αιθιοπία την στρατηγική της θέση στην εναέρια κυκλοφορία. Το νέο αεροδρόμιο θα συνδεθεί με το υπάρχον αεροδρόμιο Μπόλε της Αντίς Αμπέμπα, μέσω σιδηροδρομικής γραμμής. Σήμερα, το διεθνές αεροδρόμιο Bole Addis Ababa, φτάνει σταδιακά στη μέγιστη χωρητικότητά των 25 εκατομμυρίων επιβατών, ετησίως. 

Η επιφάνεια του συγκροτήματος θα είναι 35.000 τετραγωνικά μέτρα, αναμένεται να κατασκευαστεί σε 5 χρόνια και θα παραδοθεί σε φάσεις. Η πρώτη φάση, θα εξυπηρετήσει 60 εκατομμύρια επιβάτες το έτος και προβλέπεται να κοστίσει 6 δισεκατομμύρια ευρώ. Η Ethiopian Airlines υπέγραψε πρόσφατα συμφωνία με την Dar Al-Handasah Consultants, συνεργάτη της παγκοσμίου φήμης Zaha Hadid Architects. Είχε υπογράψει προηγουμένως μνημόνιο με τον διεθνή όμιλο συμβούλων DAR, για το σχεδιασμό ενός νέου αεροδρομίου. 

Το νέο αεροδρόμιο θα παρέχει στην Ethiopian Airlines τις απαραίτητες διευκολύνσεις, για να συνεχίσει την επέκτασή της και να ανταγωνιστεί τις άλλες μεγάλες αεροπορικές εταιρείες στην περιοχή. Πρόσφατα, ανακοίνωσε έσοδα 6,4 δισεκατομμυρίων ευρώ, για την περίοδο 2023-2024, ενώ μετέφερε 17 εκατομμύρια επιβάτες και οτι θα επεκτείνει τον στόλο της, με 124 νέα αεροπλάνα.

                                                                                                                                                                   https://meetingsinternational.com

ΑΙΘΙΟΠΑΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΕΖΗΣΕ ΣΤΑ ΒΡΕΤΑΝΙΚΑ ΑΝΑΚΤΟΡΑ

Ένας Αιθίοπας πρίγκιπας έζησε στα Βρετανικά Ανάκτορα. Πρόκειται για τον πρίγκιπα Αλεμαγέχου (1861 - 1879), ήταν γιος του αυτοκράτορα της Αιθιοπίας Θεόδωρου Β’ (1818 - 1868). Έζησε μέχρι την ηλικία των 18 ετών στην Αγγλία και πέθανε στο Λιντς της βόρειας Αγγλίας, από πνευμονία. Ήταν προστατευόμενος της Βασίλισσας Βικτωρίας (1819-1901), οποία ζήτησε να ταφεί στην βασιλική κρύπτη στο παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου στο κάστρο του Ουίνδσορ.

Η Βασίλισσα Βικτωρίας, έγραψε στο ημερολόγιό της, για τον πρίγκιπα: «Φοβάμαι ότι δεν θα είναι ποτέ ευτυχισμένος, μόνος σε μία ξένη χώρα, χωρίς γονείς». Και πράγματι η ζωή του δεν υπήρξε ευτυχισμένη, ήταν γεμάτη με κάθε είδους δυσκολίες και ήταν τόσο ευαίσθητος που πίστευε ότι οι άνθρωποι τον κοίταζαν εξαιτίας του χρώματός του.

Ο πρίγκιπας Αλεμαγέχου, αιχμαλωτίσθηκε μαζί με την μητέρα του, την αυτοκράτειρα Τιρουουόρκ, όταν οι Βρετανοί κατέλαβαν το αυτοκρατορικό οχυρό της Magdela, στις 13 Μαΐου 1868. Η αυτοκράτειρα πέθανε κατά την διάρκεια του ταξιδιού προς την Βρετανία, ενώ ο πατέρας του, ο αυτοκράτορας Θεόδωρος Β’, αυτοκτόνησε για να μην παραδοθεί.

Οι Αιθίοπες ζήτησαν την επιστροφή των λειψάνων του προγόνου τους και η βρετανική μοναρχία απέρριψε το αίτημα τους. Μάλιστα το 2007, ο πρόεδρος της Αιθιοπίας Γκίρμα Ουόλντε-Γκιόργκις ζήτησε από την βασίλισσα Ελισάβετ Β,΄την επιστροφή των οστών του πρίγκιπα στην χώρα του. Ενώ ο αυτοκράτορας Χαϊλέ Σελασιέ, κατά την διάρκεια επίσκεψής του στο Λονδίνο, το 1924, κατέθεσε στον τάφο του, χαραγμένη πλάκα στην Αμερική γλώσσα.

Ο ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Β΄(1818 - 1868)

Ο Θεόδωρος Β’, ήταν αυτοκράτορας της Αιθιοπίας (1855–68) και ο πρώτος σύγχρονος ηγεμόνας της χώρας. Οι ευρωπαϊκές μαρτυρίες τον παρουσιάζουν, ως τον Αιθίοπα Μέγα Πέτρο, τόσο για την ιδιοσυγκρασία και τη σκληρότητά του, όσο για το θάρρος, τη φιλοδοξία, τη στρατιωτική ιδιοφυΐα και το ενδιαφέρον του, για την τεχνολογία. 

Το 1862, απειλούμενος από Μουσουλμάνους Τούρκους και Αιγύπτιους, έστειλε επιστολές σε ισχυρούς ηγέτες, συμπεριλαμβανομένης και της βασίλισσας Βικτωρίας, ζητώντας στρατιωτική βοήθεια και έκκληση για «χριστιανική αλληλεγγύη», απέναντι στην «ισλαμική επέκταση». Η επιστολή αγνοήθηκε επειδή η Βρετανική Αυτοκρατορία δεν είχε καμία επιθυμία να πραγματοποιήσει μια σταυροφορία. Στην πραγματικότητα το ενδιαφέρον της, ήταν να συνεργαστεί με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, για εμπορικό και πολιτικό όφελος. 

Έξαλλος από την έλλειψη ανταπόκρισης, ο Θεόδωρος Β’, φυλάκισε αρκετούς Βρετανούς ιεραπόστολους και κυβερνητικούς αξιωματούχους, συμπεριλαμβανομένου και του Βρετανού Προξένου, Λοχαγού Τσαρλς Κάμερον. Μετά από μια σειρά αποτυχημένων διαπραγματεύσεων, για την απελευθέρωση των ομήρων, η βασίλισσα Βικτωρία ανακοίνωσε στις 21 Αυγούστου 1867, την απόφαση της, για στρατιωτική επέμβαση, για τη διάσωση των ομήρων και την τιμωρία του Βασιλιά. 

Η βρετανική αποστολή στην Αβησσυνία έγινε το 1868. Τον αγγλο-ινδικός στρατό διοικούσε ο αντιστράτηγος σερ Ρόμπερτ Νάπιερ. Με τη βοήθεια επαναστατημένων Αιθιόπων ευγενών, η βρετανική δύναμη επιτέθηκε και κατέλαβε το αυτοκρατορικό οχυρό, της Magdela. Ο αυτοκράτορας, συνειδητοποιώντας την απελπιστική θέση που βρισκόταν, αυτοκτόνησε τρεις ημέρες αργότερα. Λέγεται ότι αυτοκτόνησε με το πιστόλι, που του είχε χαρίσει η βασίλισσα Βικτωρία.

                                                                                                                                                                                 ΑΠΕ – ΜΠΕ

ΧΡΗΣΤΟΣ Ο ΑΡΑΠΗΣ

Ο Χρήστος ο Αράπης έζησε στην Αθήνα ατα μέσα του 19ου αιώνα. Τον ζωγράφισαν σπουδαίοι Έλληνες ζωγράφοι όπως, ο Νικηφόρος Λύτρας (1832-1904), ο Νικόλας Γύζης (1842-1901), ο Ιωάννης Οικονόμου (1860-1931), ενώ πόζαρε για τους μαθητές του Σχολείου των Τεχνών της Αθήνας. Τον απέδωσε και ο γλύπτης Ιωάννης Βιτσάρης (1843-1892). 

Ο Λύτρας και ο Γύζης αποδίδουν τη μορφή του άνδρα εκ του φυσικού, επιλέγοντας θερμές τονικότητες. Ο Λύτρας ζωγραφίζει το νεαρό άνδρα κάπως μελαγχολικό με τη χρωματική ένταση του κίτρινου στον οιονεί χιτώνα (1873), ενώ ο Γύζης τον απεικονίζει να γελά χάσκοντας αφελώς, όπως το συνήθιζε, με πανωφόρι ψυχρού χρώματος (1871). 

Ο πίνακας του Λύτρα, που ανήκε στη Συλλογή του ομότιμου καθηγητή της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Νικόλαου Μακκά (1847-1935), εκτέθηκε στην οργανωμένη από τη Σχολή Καλών Τεχνών και από την Εταιρεία των Φιλότεχνων αναδρομική έκθεση του Λύτρα , στην αίθουσα της Σχολής, στην οδό Πατησίων (1933).

Στην εβδομαδιαία αθηναϊκή εφημερίδα “Το Άστυ”, που την εξέδιδε ο γελοιογράφος Θέμος Άννινος (1845-1916), δημοσιεύεται η προσωπογραφία του Χρήστου Αράπη (1886), από τον ζωγράφο - χαράκτη Ιωάννη Οικονόμου (1860-1931), η οποία επαναλαμβάνει τη στάση και την έκφραση που είχε επιλέξει ο Γύζης στο δικό του έργο. Σήμερα οι παραπάνω πινάκες ανήκουν σε Ιδιωτικές Συλλογές.

Ο γλύπτης Βιτσάρης φιλοτέχνησε τον Χρήστο Αράπη, ολόσωμο με αλυσίδα στο πόδι, σαν δούλο, καθισμένο χάμω και εξέθεσε το γύψινο πρόπλασμά του στην τρίτη έκθεση των Ολυμπίων, στο Ζάππειο (1873) και απέσπασε χάλκινο βραβείο (νομισματόσημο).

Το έργο του Βιτσάρη, εκτέθηκε στην έκθεση στο Πράτερ, που έγινε στο μεγάλο πάρκο της Βιέννης το 1873, ενώ το 1876 εκτέθηκε στο Γυάλινο Παλάτι του Μονάχου. 

Η τολμηρή όμως απόδοση της μορφής, ως δούλο, προξένησε αλγεινή εντύπωση στην Ελλάδα, όπως φαίνεται από τις αθηναϊκές εφημερίδες “Στοά” (1873) και “Μέλλον” (1873). Η ελληνική κοινωνία δεν ήταν τότε ακόμα έτοιμη, να δεχθεί έργα που κινούνταν πέρα από το αποδεκτό κλασικιστικό κλίμα και που έθιγαν πολιτισμικά ζητήματα.

Διαφορετική άποψη κατέθεσε ο γλύπτης Θωμάς Θωμόπουλος (1875-1937), ο οποίος περιέσωσε τα γλυπτά του Βιτσάρη, μετά από τον πρόωρο θάνατό του. Σε διάλεξή του στο Τμήμα Καλών Τεχνών του Φιλολογικού Συλλόγου “Παρνασσός”(1924), παρατηρούσε ότι ο Αράπης του Βιτσάρη είναι το αιώνιο σύμβολο των μεγαλοφυών. Σήμερα, το έργο με τη μορφή έως το στήθος, εκτίθεται στην Εθνική Γλυπτοθήκη. Είναι δωρεά της Έφης Δαρδούφα, εις μνήμη του πατερα της, Κωνσταντίνου Οικονόμου (2017).

Το κανονικό όνομα του Χριστού Αράπη, ήταν Χρήστος  Μοναστηριώτης. Ήταν δημότης Αθηναίων, γεννήθηκε το 1826 και πέθανε στην Αθήνα το 1886. Κανένας δεν γνώριζε πως βρέθηκε σε νεαρή ηλικία στην Αθήνα. Πρέπει να γεννήθηκε σε Βρετανική αποικία, καθώς γνώριζε την Αγγλική γλώσσα.

Δεν δίσταζε να τραγουδάει αγγλικά τραγούδια, αλλοιώνοντας κωμικότητα τις λέξεις τους. Μισούσε θανάσιμα τους Άγγλους. Αιτία του μίσους του στάθηκε το ότι συνελήφθη και τιμωρήθηκε με μαστίγωση, επειδή πουλούσε, σε Άγγλους στρατιώτες, οινοπνευματώδη ποτά, κατά την αγγλογαλλική κατοχή στην Ελλάδα το 1854-57, μολονότι απαγορευόταν με στρατιωτικό νόμο.

Με την ευκαιρία κάποιου ευτυχούς γεγονότος (γάμου, γέννησης, ονομαστικής γιορτής ή γενεθλίων), εξέφραζε πρώτος ευχές με συνοδεία ανθοδέσμης. Του άρεσε το γυναικείο φύλο και το κρασί. Ποιητής με το ψευδώνυμο “Το Χέρι”, γράφει για τον Χρήστο τον Αράπη, στην εβδομαδιαία αθηναϊκή εφημερίδα “Το Άστυ”: «ημέραν δεν παρήρχετο τον βίον αμεθύστως».

Ο συμπαθής στους Αθηναίους του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα, Χρήστος Αράπης ή Μοναστηριώτης έφυγε από τη ζωή, χωρίς να έχει κοντά του τους συγγενείς του, το 1886, στο Δημοτικό Νοσοκομείο, επί της οδού Ακαδημίας, όπου σήμερα στεγάζεται το Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων. Τις τελευταίες μέρες της ζωής του τον φρόντιζε ο Π. Λαμπίκης, ο οποίος τον φιλοξενούσε και τον περιέθαλπε όσο ασθενούσε. Τα έξοδα της κηδείας του, καλύφθηκαν από το Δημοτικό Νοσοκομείο.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Πινάκες Ζωγραφικής΄με θέμα τον Χρήστο Αράπη: 1. Νικηφόρου Λύτρα, 2. Ιωάννη Οικονόμου, 3. Νικολάου Γύζη,  4. Γλυπτό Ιωάννη Βιτσάρη, 5. Πίνακας Αγνώστου Ζωγράφου, 6. Πίνακας Αγνώστου Ζωγράφου.

                                                                                                                                                                      ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ

                                                                                                                                                                               https://slpress.gr/

ΑΣΜΑΡΑ: Η ΜΙΚΡΗ ΡΩΜΗ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ

Η Ερυθραία βρίσκεται στο λεγόμενο «Κέρας της Αφρικής», στο ανατολικότερο άκρο της ηπείρου, και βρέχεται από τις αφρικανικές ακτές της Ερυθράς Θάλασσας. Πρόκειται για ένα νέο σχετικά κράτος που έγινε ανεξάρτητο μόλις το 1993 (ανεπίσημα από το 1991). Από το 1952 αποτελούσε τμήμα της Αιθιοπίας, με την οποία συγκρούστηκε από το 1961 και για τα επόμενα 30 χρόνια σε έναν αιματηρό συνοριακό πόλεμο που οδήγησε στην ανεξαρτησία της.

Η νεότερη ιστορία της Ερυθραίας ξεκινά στα τέλη του 19ου αιώνα, μια εποχή που ολόκληρη η αφρικανική ήπειρος βρέθηκε στη δίνη της αποικιοκρατικής μανίας των Ευρωπαίων. Γύρω στα 1870 έφτασαν στην περιοχή οι Ιταλοί και την μετέτρεψαν σε αποικία τους. Διάλεξαν, μάλιστα, και μια περιοχή σε υψόμετρο 2.000 μέτρων για να χτίσουν μια πόλη και να την κάνουν πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας τους στην Αφρική. Έτσι δημιουργήθηκε η Ασμάρα, μια πόλη που έμελλε να εξελιχθεί σε έναν παράδεισο της μοντέρνας αρχιτεκτονικής!

Ήδη από το 1913 οι Ιταλοί άρχισαν να υλοποιούν ένα πολεοδομικό σχέδιο για την πρωτεύουσα της αποικίας τους, αλλά η πραγματική αρχιτεκτονική έκρηξη στην Ασμάρα συνέβη τις επόμενες δύο δεκαετίες, όταν στη μαμά Ιταλία κυβερνούσε ο Μπενίτο Μουσολίνι. Για τον Ιταλό δικτάτορα η Ασμάρα ήταν ο κόμβος για τη νέα «Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία» που φιλοδοξούσε να δημιουργήσει και το ορμητήριο για την αποικιακή εξάπλωση της φασιστικής Ιταλίας στο στρατηγικής σημασίας Κέρας της Αφρικής. Γι’ αυτό, προφανώς, και ο Ντούτσε αποκαλούσε την Ασμάρα “La piccola Roma”, δηλαδή «Μικρή Ρώμη»…

Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1930 η Ασμάρα είχε εξελιχθεί στην πιο σύγχρονη πόλη της Αφρικής, διαθέτοντας περισσότερα φανάρια από την ίδια τη Ρώμη! Μάλιστα είχε επεκταθεί σημαντικά, καθώς δεκάδες χιλιάδες Ιταλοί μετακόμισαν στην περιοχή για την προετοιμασία της σχεδιαζόμενης εισβολής του Μουσολίνι στην Αιθιοπία, με αποτέλεσμα μέσα σε λίγα χρόνια να αποτελούν πάνω από το ήμισυ του πληθυσμού της. 

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, η πόλη έγινε ένα είδος πειραματικού πεδίου για όλα τα σύγχρονα αρχιτεκτονικά ρεύματα και μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα μετατράπηκε σε μια αστική «ουτοπία», γεμάτη με φαρδιές λεωφόρους και μεγάλα πεζοδρόμια, κυβερνητικά και εμπορικά κτήρια, συγκροτήματα κατοικιών, εκκλησίες, τζαμιά, συναγωγές, κινηματογράφους, ξενοδοχεία, καφέ και άλλα. Χιλιάδες κτήρια χτίστηκαν σε διάφορα στυλ, συμπεριλαμβανομένων του Φουτουρισμού, του Novecento, του Ρασιοναλισμού και του Αρ Ντεκό.

Τα κτίρια στον ιστορικό πυρήνα της Ασμάρα παρέμειναν σε μεγάλο βαθμό ανέπαφα από τη δεκαετία του 1940 και μετά. Οι περιοδικές ταραχές που ξέσπασαν από το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και μέχρι την ανεξαρτησία του 1991 απέτρεψαν την εκτέλεση έργων μεγάλης κλίμακας στην πρωτεύουσα. Μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας, η κυβέρνηση της Ερυθραίας θέσπισε ένα πρόγραμμα για τη διατήρηση αυτής της μοναδικής αρχιτεκτονικής κληρονομιάς. Από το 2017 η Ασμάρα έχει συμπεριληφθεί στη λίστα παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO, αποτελώντας την πρώτη «μοντερνιστική» πόλη που εγγράφηκε στο σύνολό της.

Bonus facts

1. Οι εντάσεις ανάμεσα στην Ερυθραία και την Αιθιοπία συνεχίστηκαν περιστασιακά μέχρι το 2018, όταν η Αιθιοπία ανέλαβε μια αιφνιδιαστική διπλωματική πρωτοβουλία που τερμάτισε επίσημα την εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ των δύο χωρών. Η Ερυθραία σήμερα είναι ένα μονοκομματικό κράτος και μια άκρως στρατιωτικοποιημένη κοινωνία, την οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να δικαιολογήσει επικαλούμενη την απειλή πολέμου με την Αιθιοπία. Οι παρατεταμένες περίοδοι συγκρούσεων και η σοβαρή ξηρασία έχουν επηρεάσει αρνητικά την αγροτική οικονομία της Ερυθραίας που παραμένει μία από τις φτωχότερες χώρες της Αφρικής.

2. Και ένα μικρό μάθημα αρχιτεκτονικής: Ο ρασιοναλισμός στην αρχιτεκτονική αναφέρεται στη χρήση της συμμετρίας και των μαθηματικά και γεωμετρικά καθορισμένων δομών με περιορισμένη διακόσμηση. Αναπτύχθηκε κυρίως στην Ιταλία στις δεκαετίες του 1920 και 1930. To Novecento ήταν ένα καλλιτεχνικό κίνημα που ιδρύθηκε στο Μιλάνο το 1922 και στόχευε στη δημιουργία μιας καλλιτεχνικής γλώσσας βασισμένης στη ρητορική του φασισμού.Η φουτουριστική αρχιτεκτονική γεννήθηκε στην Ιταλία στις αρχές του 20ου αιώνα και χαρακτηρίζεται από μακριές οριζόντιες γραμμές που υποδηλώνουν κίνηση, ταχύτητα και δυναμισμό. Η αρχιτεκτονική Αρ Ντεκό αναπτύχθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα στην Ευρώπη και την Αμερική και χαρακτηρίζεται συνήθως από τη χρήση γεωμετρικών σχημάτων και όγκων, ενώ στα υλικά κατασκευής περιλαμβάνονται ατσάλι, διακοσμητικό γυαλί, τερακότα και αλουμίνιο.

                                                                                                                                                                    Βασίλης Παπαδόπουλος

                                                                                                                                                                         www.geografikoi.gr

Ο Βασίλης Παπαδόπουλος, γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Χαλκίδα. Σπούδασε ιστορία, η οποία μαζί με τη γεωγραφία είναι οι δύο εμμονές,που τονκαταδιώκουν από την παιδική του ηλικία. Λατρεύει τους χάρτες, την αρχιτεκτονική και την τραγουδήστρια Sade Adu.

Φωττογραφίες

Η πρωτεύουσα της Ερυθραίας, κάποτε τμήμα της Ιταλικής Αυτοκρατορίας, φιλοξενεί μια από τις κορυφαίες συλλογές φουτουριστικής αρχιτεκτονικής στον κόσμο. Μερικά από τα πιο εμβληματικά κτήρια που χτίστηκαν εκείνη την εποχή στην Ασμάρα είναι:

1,Το πρατήριο καυσίμων Fiat Tagliero, ίσως το πιο αναγνωρίσιμο σύμβολο της πόλης, χτισμένο το 1938 σε φουτουριστικό στυλ. Ξεχωρίζουν τα τεράστια γράμματα που γράφουν το όνομά του τόσο στα ιταλικά όσο και στην τοπική γλώσσα, τα αμχαρικά, με μια γραμματοσειρά αντάξια αφίσας ταινίας του Φελίνι, ενώ δύο τσιμεντένια φτερά 30 μέτρων υψώνονται στον πρώην προαύλιο χώρο του γκαράζ, μιμούμενα ένα αεροπλάνο.(πηγή: uibk.ac.at)

2,Το Cinema Impero, ένα χαρακτηριστικό κτίσμα Αρ Ντεκό που κατασκευάστηκε το 1937. Η πρόσοψή του είναι εμπνευσμένη από πίνακες κυκλωμάτων.       (φωτ. Wikimedia Commons)

3,Το Bar Zilli, από τα πιο χαρακτηριστικά τοπόσημα που σήμερα λειτουργεί ως εστιατόριο. Η καμπυλωτή πρόσοψη, σε συνδυασμό με τις οριζόντιες λωρίδες και τα κάθετα παράθυρα, του δίνουν μια όψη που μοιάζει με παλιό ραδιόφωνο! (φωτ. Wikimedia Commons)

4,Η Όπερα της Ασμάρα, ένα κτίσμα του 1918 που συνδυάζει αρχιτεκτονικά στοιχεία νεορωμανικά, νεοκλασικά και αρ νουβό. Πολύ χαρακτηριστική είναι η μνημειώδης πρόσοψη αναγεννησιακού τύπου με κορινθιακούς κίονες.(φωτ. Wikimedia Commons)

5,Ο καθολικός ναός της Παρθένου του Ροζαρίου που χτίστηκε το 1923 σε ρωμανικό στυλ για τις ανάγκες του ιταλικού πληθυσμού της πόλης.

(φωτ. David Stanley στο Flickr)

6,Ο ορθόδοξος καθεδρικός ναός Enda Mariam, μια κατασκευή του 1918 που συνδυάζει στοιχεία του ρασιοναλισμού και του μοντερνισμού. Είναι χτισμένος με εναλλασσόμενα στρώματα τούβλου και πέτρας που μιμούνται τα στρώματα ξύλου και πέτρας της τοπικής αρχιτεκτονικής των Ακσουμιτών, μιας τεχνικής που χρησιμοποιείται εδώ και αιώνες στα υψίπεδα της Ερυθραίας.(φωτ. David Mark στο Pixabay)

7,Το Μεγάλο Τζαμί της Ασμάρα που κατασκευάστηκε το 1938 με στοιχεία κλασικά, ισλαμικά και ρασιοναλιστικά. Πρόκειται για ένα από τα πιο επιβλητικά οικοδομήματα και οι δύο μιναρέδες του είναι ορατοί από ολόκληρη την πόλη. (φωτ. Flickr)

8,Το Κυβερνείο, σήμερα Δημαρχείο της Ασμάρα, χτισμένο τη δεκαετία του 1930 σε τυπικό ιταλικό Αρ Ντεκό στυλ. Το πιο χαρακτηριστικό του στοιχείο είναι ο επιβλητικός πύργος στην είσοδο.(φωτ. CharlesFred στο Flickr)

9. Η ιταλική επιρροή είναι ορατή στην κουλτούρα αλλά και στην κουζίνα της Ασμάρα ακόμα και σήμερα. Ο επισκέπτης μπορεί να δει πάρα πολλά καφέ και εστιατόρια που σερβίρουν cappuccino και latte, gelato αλλά και πιάτα της λεγόμενης «ιταλο-ερυθραϊκής» κουζίνας, όπως το «Pasta al Sugo e Berbere», δηλαδή ζυμαρικά με σάλτσα ντομάτας και berbere, ένα είδος μπαχαρικού.

Ο ΝΕΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΘΙΟΠΙΑΣ

Ο μέχρι πρότινος υπουργός Εξωτερικών της Αιθιοπίας, Taye Atske Selassie, είναι ο νέος Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Αιθιοπίας. Είναι έμπειρος διπλωμάτης, έχει υπηρετήσει στον ΟΗΕ και στην Αίγυπτο. Ορκίστηκε ενώπιον του κοινοβούλιου της Αιθιοπίας, το οποίο ενέκρινε τον διορισμό του, σε αντικατάστασει της πρώτης γυναίκας αρχηγό του κράτους, Sahle-Work Zewde. 

Η υποστήριξη της από τον πρωθυπουργό Abiy Ahmed, στον αρχικό της διορισμό της, το 2018 χαιρετίστηκε ως μια σημαντική πρωτοβουλία για την ισότητα των 2 φύλων στην πολιτική ζωή της Αιθιοπίας. Η πρώην πρόεδρος Sahle-Work, φέρεται να είχε έρθει σε ρήξη με τον πρωθυπουργού Abiy Ahmed, τα τελευταία χρόνια. Κατά τη διάρκεια της προεδρίας της, έκανε πολλές εκκλήσεις για ειρήνη σε ολόκληρη τη χώρα.

                                                                                                                                                                                   www.bbc.com

ΠΟΛΗ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΑΡΤΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΖΙΜΠΟΥΤΙ 

Στο Τζιμπουτι υπάρχει πόλη με το όνομα Άρτα, η οποία είναι η έκτη μεγαλύτερη πόλη της χώρας. Είναι η πρωτεύουσα της Περιφέρειας Άρτα. Έχει πληθυσμό 10.100 κατοίκων, βρίσκεται στα νοτιοανατολικά της χώρας, στα Όρη της Άρτας πιο συγκεκριμένα και φημίζεται για το ήπιο κλίμα της.

Βρίσκεται περίπου 41 χιλιόμετρα (25 μίλια) δυτικά της εθνικής πρωτεύουσας, της πόλης Τζιμπουτί.

Τι είναι η Άρτα και γιατί βρίσκεται στο Τζιμπουτί.

Η Άρτα ήταν ένα μικρό χωριό όταν οι Γάλλοι δημιούργησαν τη Γαλλική Σομαλιλάνδη. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, κυβερνήθηκε από τα σουλτανάτα Ifat και Adal και στη συνέχεια τέθηκε υπό οθωμανική και γαλλική κυριαρχία τον 18ο αιώνα.

Η Άρτα αποτέλεσε αργότερα μέρος του γαλλικού προτεκτοράτου της Σομαλιλάνδης στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Κατά τη βρετανική εισβολή στη Γαλλική Σομαλιλάνδη τον Δεκέμβριο του 1942, περίπου 700 Βρετανοί στρατιώτες και Γάλλοι στρατιώτες κατέλαβαν την πόλη.

Υπό τη γαλλική αποικιοκρατία το 1946, χτίστηκε ένα νέο οικιστικό συγκρότημα και ένας ορεινός σταθμός. Το κλίμα της Άρτας προσφερόταν για να γίνει το κύριο καταφύγιο των Γάλλων δημοσίων υπαλλήλων στο Τζιμπουτί.

Η περιοχή της Άρτας κατοικείται από τη λαϊκή εθνοτική ομάδα του Τζιμπουτί, τους Issa, οι οποίοι διατύπωσαν τη «Διακήρυξη της Άρτας», στην οποία δήλωναν συνοχή υπό την προστασία της Γαλλίας. Υποστήριξαν την αντίθεσή τους στην επιρροή των μεγάλων ανεξάρτητων γειτονικών χωρών της Αιθιοπίας και της Σομαλίας και τη σύνδεσή τους με μία από αυτές τις χώρες.

Από τις 2 Μαΐου 2000 στην πόλη πραγματοποιήθηκαν ειρηνευτικές συνομιλίες μεταξύ των διαφόρων παρατάξεων του εμφυλίου πολέμου της Σομαλίας με τη συμμετοχή περίπου 810 αντιπροσώπων, με αποτέλεσμα την ίδρυση της Μεταβατικής Εθνικής Κυβέρνησης της Σομαλίας.

                                                                                                                                                                           www.agriniopress.gr

Η ΑΝΤΙΣ ΑΜΠΕΜΠΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΟΛΗ  

Σύμφωνα με την δήμαρχο, Adanch Abebe, άρχισε η κατασκευή της δεύτερης φάσης της ανάπτυξης των κεντρικών δρόμων της πρωτεύουσας. Αφορά χώρους, που βρίσκονται παράλληλα με 8 κεντρικούς δρόμους, συνολικού μήκους τα 132 χιλιόμετρα και έκτασης τα 2.817 στρέμματα. Τα σχέδιο περιλαμβάνει την κατασκευή περισσότερων από 4.000 κατοικιών, για τους κατοίκους που θα μετεγκατασταθούν, την κατασκευή σχολείων, υπόστεγων εργασίας και θα  κατασκευασθούν περισσότερα από 500 εμπορικά καταστήματα. Επίσης θα γίνουν έργα για την βελτίωση των υποδομών, όπως:

- Οδοποιία.

- Χώροι πρασίνου και χώροι αναψυχής.

- Ποδηλατόδρομοι και πεζόδρομοι.

- Παιδικές χαρές για παιδιά.

- Σταθμοί ταξί και λεωφορείων.

- Εγκαταστάσεις στάθμευσης.

- Αθλητικοί χώροι και δημόσιες τουαλέτες.

- Συστήματα αποχέτευσης και φωτισμός της πόλης.

- Τηλεπικοινωνιακές υποδομές και τεχνολογίες ασφάλειας.

Το έργο θα χρηματοδοτηθεί, σε μεγάλο βαθμό από το ταμείο της πόλης. Σημαντική θα είναι η υποστήριξη από την Ethio Telecom, την Federal Housing Corporation και την Electricity Service. Αυτοί οι οργανισμοί αναμένεται να διαδραματίσουν βασικό ρόλο στην αναβάθμιση των υποδομών τους, ώστε να συμβάλουν στη μετατροπή της Αντίς Αμπέμπα σε μια «έξυπνη πόλη». Επίσης θα παραχωρηθεί γη και θα δοθεί αποζημίωση 5 δισεκατομμύρια birr, τους πληγέντες κατοίκους.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Έργα από την πρώτη φάση της ανάπτυξης των κεντρικών δρόμων της πρωτεύουσας.

Ο Α.ΓΚΡΟΥΣ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ ΣΕ 2 ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΣΤΗ ΚΙΝΑ.

Ο Αλέξανδρος Γκρους, από την Ντίρε Ντάουα, ως μέλος της Ελληνικής Φωτογραφικής Εταιρίας, συμμετέχει στη μεγαλύτερη έκθεση φωτογραφίας του κόσμου, τη  PHOTO BEIJING 2024, που γίνεται στο Πεκίνο. Η παραπάτω φωτογραφία έχει ως θέμα τις Γιαγιάδες της Μυτιλήνης, από το Πλωμάρι της Λέσβου και επελέγη λόγω του έντονου ανθρωπιστικού στοιχείου που παρουσιάζει.

Επίσης θα λάβει μέρος με άλλες οκτώ φωτογραφίες και στην έκθεση φωτογραφίας "Discover CEEC" που θα γίνει και αυτή στη Κίνα.

ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΟ ΑΛΣΟΣ ΝΕΑΣ ΣΜΥΡΝΗΣ 

ΕΚΘΕΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΣΤΗ ΚΥΨΕΛΗ 

ΣΥΝΑΝΤΗΘΗΚΕ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΩΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕ ΤΟΝ ΑΙΘΙΟΠΑ ΟΜΟΛΟΓΟ ΤΟΥ

Ζητήματα που αφορούν την ελληνική κοινότητα της Αιθιοπίας, καθώς και τις διμερείς σχέσεις, συζήτησαν κατά τη συνάντησή τους στη Νέα Υόρκη ο Υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Γεραπετρίτης και ο Αιθίοπας ομόλογός του Taye Atske-Selassie Amde.

Η ΑΙΘΙΟΠΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ ΤΗΝ ΕΥΡΕΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

ΑΙΘΙΟΠΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΣΤΗ ΚΥΨΕΛΗ 

Η ΑΙΘΙΟΠΙΑ ΚΕΡΔΙΣΕ ΤΟ ΑΡΓΥΡΟ ΜΕΤΑΛΛΙΟ ΣΤΟ ΑΓΩΝΙΣΜΑ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΥ ΓΥΝΑΙΚΩΝ 

Η ΑΙΘΙΟΠΙΑ ΚΕΡΔΙΣΕ ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΜΕΤΑΛΛΙΟ ΣΤΟ ΑΓΩΝΙΣΜΑ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΥ ΑΝΔΡΩΝ 

https://www.ertflix.gr/vod/vod.470923-stibos-128

Η ΑΙΘΙΟΠΙΑ ΚΕΡΔΙΣΕ ΤΟ ΑΡΓΥΡΟ ΜΕΤΑΛΛΙΟ ΣΤΟ ΑΓΩΝΙΣΜΑ ΤΩΝ 800 M ΓΥΝΑΙΚΩΝ 

htt ps://www.ertflix.gr/vod/vod.467757-stibos-72 

Η ΑΙΘΙΟΠΙΑ ΚΕΡΔΙΣΕ ΤΟ ΑΡΓΥΡΟ ΜΕΤΑΛΛΙΟ ΣΤΟ ΑΓΩΝΙΣΜΑ ΤΩΝ 10.000 Μ ΑΝΔΡΩΝ  

https://www.ertflix.gr/vod/vod.465585-stibos-16

Η ΤΕΛΕΤΗ ΕΝΑΡΞΗΣ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΠΑΡΙΣΙ 2024-ΕΛΛΑΔΑ, ΑΙΘΙΟΠΙΑ 

ΝΕΟ ΕΠΙΤΙΜΟ ΠΡΟΞΕΝΕΙΟ ΤΗΣ ΑΙΘΙΟΠΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Η Αιθιοπία άνοιξε νέο Επίτιμο Προξενείο στην Αθήνα, με Επίτιμο Πρόξενο τον Γιώργο Μπίκα. Τα εγκαίνια έγιναν από τον Πρέσβη Mesganu Arga, ο οποίος εξέφρασε τη βεβαιότητα του, ότι ο νέος Επίτιμος Πρόξενος, θα εργαστεί επιμελώς για την ενίσχυση της μακροχρόνιας συνεργασίας μεταξύ Αιθιοπίας και Ελλάδας.

Βρίσκεται επί της οδού Λυκαβηττού 5, στο Κολωνάκι, Αθήνα. Λειτουργεί, από την Δευτέρα έως την Παρασκευή, από 10:00 π.μ έως 13:00 μμ. Τηλέφωνο επικοινωνίας: 2103639699. 

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΠΙΚΑΣ: Πρόξενος ε.τ. της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Αιθιοπίας στην Ελληνική Επικράτεια.

• Πρόεδρος Επιμελητηρίου Ημαθίας.

•  Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συνδέσμου Βιομηχανιών Ελλάδος (ΣΒΕ).

Η ΑΙΘΙΟΠΙΑ ΣΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΠΑΡΙΣΙ 2024

Με τα μεγάλα ονόματά της θα κατέβει η Αιθιοπία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού στις μεσαίες και μεγάλες αποστάσεις ευελπιστώντας να πρωταγωνιστήσει για μία ακόμη φορά.

Ο Selemon Barega  θα υπερασπιστεί τον τίτλο του στα 10.000 μέτρα, ενώ η Gudaf Tsegay θα διεκδικήσει τρία μετάλλια στα 1.500μ, 5.000μ και 10.000μ.

Ο Barega είχε στεφθεί Ολυμπιονίκης στο Τόκιο τερματίζοντας μπροστά από τους αθλητές της Ουγκάντα Joshua Cheptegei ​​και Jacob Kiplimo κάτι που θέλει να επαναλάβει στο Παρίσι έχοντας δίπλα του τους συμπατριώτες του Berihu Aregawi και Yomif Kejelcha (ο τελευταίος θα αγωνιστεί και στα 5.000 μέτρα).

Ο κάτοχος του παγκόσμιου ρεκόρ στα 3.000ν. στιπλ, Lamecha Girma, θα διεκδικήσει το πρώτο του χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες καθώς στο Τόκιο ήταν δεύτερος και το ίδιο και στα τρία προηγούμενα παγκόσμια πρωταθλήματα.

Στον μαραθώνιο θα συμμετέχουν οι κορυφαίοι δρομείς Tigist Assefa, Amane Beriso και Megertu Alemu στις γυναίκες και οι Kenenisa Bekele, Sisay Lemma και Deresa Geleta στους άνδρες.

Η ομάδα των γυναικών της Αιθιοπίας

800μ: Habitam Alemu, Tsige Duguma, Worknesh Mesele

1500μ: Birke Haylom, Gudaf Tsegay, Diribe Welteji

5000μ: Medina Eisa, Ejgayehu Taye, Gudaf Tsegay

10,000μ: Tsigie Gebreselama, Fotyen Tesfay, Gudaf Tsegay

Μαραθώνιος: Megertu Alemu, Tigist Assefa, Amane Beriso

3000μ. στιπλ: Sembo Almayew, Lomi Muleta

Η ομάδα των ανδρών της Αιθιοπίας

1500μ: Abdisa Fayisa, Ermias Girma, Samuel Tefera

5000μ: Hagos Gebrhiwet, Yomif Kejelcha, Addisu Yihune

10,000μ: Berihu Aregawi, Selemon Barega, Yomif Kejelcha

Μαραθώνιος: Kenenisa Bekele, Deresa Geleta, Sisay Lemma

3000μ. στιπλ: Lamecha Girma, Samuel Firewu, Getnet Wale

20χλμ βάδην: Misgana Wakuma

                                                                                                                                          ΑΠΟ ΤΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ: https://www.runbeat.gr/

Η ΕΠΙΣΤΟΛΙΚΗ ΨΗΦΟΣ 

«Ανταπόκριση» από την Αντίς Αμπέμπα, το Εδιμβούργο και το Ελσίνκι: τρεις Ελληνες του εξωτερικού που συμμετέχουν στις φετινές ευρωεκλογές μέσω της επιστολικής ψήφου μιλούν στην «Κ» για τη συγκινητική εμπειρία της πρώτης φοράς στην «κάλπη» και διατυπώνουν τα αιτήματά τους προς τους Ελληνες ευρωβουλευτές, ενώ βρίσκονται εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα τους.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΙΛΗΣ, Αντίς Αμπέμπα, Αιθιοπία

«Οταν σφράγισα το ψηφοδέλτιο ένιωσα ότι είχα καλύψει μία ανάγκη μου»

Ο Γιώργος Φίλης έφτασε το 2013 στην Αντίς Αμπέμπα από την Αθήνα. Τα πρώτα οκτώ χρόνια εργάστηκε ως φιλόλογος και στη συνέχεια ανέλαβε τη διεύθυνση του Ελληνικού Σχολείου της αιθιοπικής πρωτεύουσας. Ολο αυτό το διάστημα, μακριά από την Ελλάδα, δεν έχασε ούτε στιγμή την επαφή με τη χώρα. «Ενημερώνομαι για τις εξελίξεις στο Διαδίκτυο, παρακολουθώ τις ειδήσεις το βράδυ κι ακούω ενημερωτικές εκπομπές στο ραδιόφωνο το πρωί. Είμαι μέσα σε όλα», λέει στην «Κ».

Σε αυτές τις ευρωεκλογές τού δόθηκε για πρώτη φορά η δυνατότητα να στείλει την ψήφο του στην Ελλάδα από την Αφρική. Δεν χρειάστηκε καν να το σκεφτεί. «Πάντα ζήλευα τους άλλους Ευρωπαίους υπηκόους εδώ στην Αιθιοπία που είχαν τη δυνατότητα να ψηφίσουν εξ αποστάσεως και αναρωτιόμουν “Γιατί μόνο εκείνοι; Οι Ελληνες είμαστε από μια κατώτερη Ευρώπη;”. Οπότε όταν σφράγισα και παρέδωσα τον φάκελο στο Ταχυδρομείο ένιωσα ένα περίεργο και ταυτόχρονα θετικό συναίσθημα: ότι είχα καλύψει μια ανάγκη μου».

Μόνο τους τελευταίους 11 μήνες, τα Ελληνικά Κοινοτικά Σχολεία της Αντίς Αμπέμπα συμμετείχαν τρεις φορές σε προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, σε δύο πολιτιστικά και ένα αθλητικό. «Η Ευρώπη έχει εκπροσωπηθεί επάξια από τα Σχολεία μας εδώ, όλα αυτά τα χρόνια», τονίζει ο κ. Φίλης. Κατά τη θητεία του στην Αντίς Αμπέμπα, που είναι και η έδρα της Αφρικανικής Ενωσης, ο ίδιος είχε την ευκαιρία να συναντηθεί με αρκετούς Ελληνες ευρωβουλευτές, τους οποίους η ελληνική κοινότητα, όπως επισημαίνει, φιλοξένησε εγκάρδια.

Θα πρέπει η ελληνική πολιτεία κάποια στιγμή να τους αναγνωρίσει και να τους χορηγήσει τα νόμιμα έγγραφα για την παραμονή τους στην “Ελλάδα των παππούδων τους”.

«Παρ’ όλα αυτά, τον τελευταίο χρόνο, παρατηρώ μια αδιαφορία απέναντι στα σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Ελληνισμός και τα ελληνικά σχολεία στο Βορειοανατολικό Κέρας της Αφρικής», τονίζει ο κ. Φίλης, αναφερόμενος στη συρρίκνωση της άλλοτε μεγάλης ελληνικής κοινότητας, η οποία έφτασε σήμερα να αριθμεί μόλις 200 μέλη. Η κατάσταση είναι τόσο δύσκολη που για πρώτη φορά ύστερα από 114 χρόνια από την ίδρυσή του το αμιγές Ελληνικό Κοινοτικό Σχολείο – Μίχειο Λύκειο της Αντίς Αμπέμπα κινδυνεύει να κλείσει οριστικά τον Ιούνιο.

«Φυσικά και έχουμε προσδοκίες από τους Ελληνες ευρωβουλευτές. Θα πρέπει να “σκύψουν” πάνω στα προβλήματα της διασποράς και να μην εθελοτυφλούν. Ενας λόγος παραπάνω φέτος, αφού οι Ελληνες του εξωτερικού έχουν την ευκαιρία να τους ψηφίσουν», τονίζει ο Γιώργος Φίλης και στέκεται στο αίτημα το οποίο διαχρονικά διατυπώνεται από τους μαθητές του ελληνικού σχολείου της Αντίς Αμπέμπα.

«Οι μαθητές και οι μαθήτριές μου –απόφοιτοι και μη– είναι ελληνικής καταγωγής με ελληνικότατα ονοματεπώνυμα, εν δυνάμει Ευρωπαίοι πολίτες. Θα πρέπει η ελληνική πολιτεία κάποια στιγμή να τους αναγνωρίσει και να τους χορηγήσει τα νόμιμα έγγραφα για την παραμονή τους στην “Ελλάδα των παππούδων τους”. Ελπίζω αυτό να είναι ένα από τα προβλήματα που επιτέλους θα λυθεί από τους ευρωβουλευτές μας, όπως υποσχέθηκαν κατά το παρελθόν όσοι μάς επισκέφθηκαν».

                                                                                                                                                                                                    Βίκυ Κατεχάκη

Η ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΑΙΘΙΟΠΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Οι ιστορικοί δεσμοί φιλίας και συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας και Αιθιοπίας επιβεβαιώθηκαν κατά την συνάντηση της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου με την Πρόεδρο της Αιθιοπίας Σαλέ Γουόρκ Ζέντα στο Προεδρικό Μέγαρο.

Η κυρία Σακελλαροπούλου υπογράμμισε ότι οι δυο χώρες συνδέονται με ιστορικούς δεσμούς φιλίας, σεβασμού και συνεργασίας σε διμερές επίπεδο, αλλά και στα διεθνή fora και ευχήθηκε η συνεργασία αυτή να ενισχυθεί στον καιρό που έρχεται.

Επισήμανε, επίσης, ότι στην Αιθιοπία υπάρχει ελληνική κοινότητα, η οποία ήδη μετρά πολλές δεκαετίες με δυναμική παρουσία, όπως και στην Ελλάδα ζουν Αιθίοπες, και έτσι η διασπορά αποτελεί τη γέφυρα που ενισχύει τους δεσμούς φιλίας μεταξύ των χωρών μας και τη συνεργασία σε πολλούς τομείς, ιδίως στον τομέα του πολιτισμού.

Από την πλευρά της, η Πρόεδρος της Αιθιοπίας, αφού ευχαρίστησε την Ελληνίδα ομόλογο της για την θερμή υποδοχή, σημείωσε ότι βρίσκεται στη χώρα μας, με την ευκαιρία της συνόδου Women Political Leaders, που διεξάγεται στην Αθήνα, και έκανε ιδιαίτερη αναφορά στους στενούς δεσμούς μεταξύ των δυο χωρών. Παράλληλα, σημείωσε ότι κάθε χώρα έχει, αντίστοιχα, μια κοινότητα στην άλλη και πρόσθεσε ότι υπάρχουν στενοί δεσμοί συνεργασίας, ιδιαίτερα στον τομέα του πολιτισμού.

Τέλος, ανέφερε ότι μεγάλωσε και ανατράφηκε μέσα σε ένα περιβάλλον, όπου είχε την ευκαιρία να έρθει σε επαφή με τα ελληνικά Γράμματα και σημείωσε ότι υπήρξαν αρκετοί Έλληνες που την επηρέασαν.

                                                                                                                                                                                                        ΑΠΕ-ΜΠΕ

ΤΟ ΜΕΤΑΒΑΛΛΟΜΕΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΑΙΘΙΟΠΙΑΣ

Μεταξύ των εκπλήξεων στη γεωπολιτική το  2023 ήταν η επέκταση των BRICS . Οι έξι χώρες που προσκλήθηκαν ήταν η Αργεντινή, η Αίγυπτος, η Αιθιοπία, το Ιράν, η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ).

Ίσως το πιο εκπληκτικό ήταν η πρόσκληση στην Αιθιοπία, μια απίθανη υποψήφια των BRICS. Έχοντας εμφανιστεί αργά, στη συνέχεια επιδίωξε τον στόχο να είναι μέρος των BRICS ανελέητα. Ως η δεύτερη σε πληθυσμό χώρα στην Αφρική και η 10η μεγαλύτερη  από άποψη έκτασης, είδε στο BRICS μια ευκαιρία να επεκτείνει το ανάστημά της.

Ο γείτονας και εχθρός της, η Αίγυπτος, με την οποία έχει διαρκή διαμάχη για  τα νερά του Νείλου και το Μεγάλο Αιθιοπικό Φράγμα Αναγέννησης (GERD ) ήταν υποψήφια. Η Αιθιοπία δεν ήθελε να μείνει πίσω.

Στο ευρύτερο πλαίσιο, η Αιθιοπία είχε μια φτωχή οικονομία εν μέρει λόγω του συνεχούς εμφυλίου της, που διέλυσε τη χώρα.  Μεταξύ των πιο υποσχόμενων οικονομιών στην Αφρική,  η Αιθιοπία ήταν πλέον σαν μια θήκη με καλάθι. Η ένταξη στους BRICS ανέβασε το ανάστημά της από μια φτωχή χώρα με οικονομία χαμηλών επιδόσεων και εσωτερικές διαμάχες.

Προηγουμένως, η Αιθιοπία ήταν αγαπημένη των Ηνωμένων Πολιτειών (ΗΠΑ) και της Δύσης για τον αγώνα της κατά της τρομοκρατίας στη Σομαλία. Τώρα παρέμενε απομονωμένη από τις ΗΠΑ λόγω της αδυσώπητης καταδίωξης του πολέμου στο Tigray, σε συνεργασία με τον παλιό εχθρό της, την Ερυθραία. Η αποτυχία της αμερικανικής πολιτικής να περιορίσει αυτόν τον πόλεμο, οι ανησυχίες της για τα ανθρώπινα δικαιώματα και η έλλειψη λύσης υπό την αιγίδα των ΗΠΑ ενόχλησαν τους φίλους της Αιθιοπίας στην Ουάσιγκτον. Αυτό οδήγησε  στην αναστολή της Αιθιοπίας από τη χρήση των πλεονεκτημάτων του Αμερικανικού Νόμου για την Ανάπτυξη και τις Ευκαιρίες (AGOA) τον Ιανουάριο του 2022.  Η Αιθιοπία ταλαιπωρήθηκε . Η Αιθιοπία ως κύριος δικαιούχος της AGOA, μόχλευσε τις ΑΞΕ και επέκτεινε τις εξαγωγές μεταποίησης μέσω της ανάπτυξης ειδικών βιομηχανικών ζωνών. Το 2020, από τα  525 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ των εξαγωγών της Αιθιοπίας στις ΗΠΑ,  τα μισά ήταν αδασμολόγητα βάσει της AGOA. Αυτά περιελάμβαναν ενδύματα, δερμάτινα υποδήματα, λουλούδια και φυτικά προϊόντα.

Απαιτώντας να ενταχθεί στους BRICS, η Αιθιοπία μετέφερε στους δυτικούς φίλους της ότι είχε άλλες επιλογές. Οι BRICS θεωρούνταν μια ομάδα υποστηριζόμενη από την Κίνα και τη Ρωσία από τη Δύση. Η Αιθιοπία έπαιξε καλά τα χαρτιά της. Είχε την υποστήριξη της προεδρίας των BRICS του 2023, της Νότιας Αφρικής στο τελευταίο της άλμα προς την ένταξη.

Η Νιγηρία, η πολυπληθέστερη χώρα της Αφρικής, και η Κένυα, μια ισχυρότερη οικονομία, ήταν καλύτεροι υποψήφιοι για τους BRICS. Θα είχαν φέρει περιφερειακή ισορροπία στην αφρικανική εκπροσώπηση στα BRICS με τη Νότια Αφρική και την Αίγυπτο. Αποφασίστηκε η επιδίωξη του ονείρου των BRICS από τον πρωθυπουργό της Αιθιοπίας Abiy Ahmed, ο οποίος πέταξε στη Νότια Αφρική μετά από πρόσκληση του Προέδρου Ramaphosa και επέμεινε να συμπεριληφθεί η Αιθιοπία τώρα, αντί να περιμένει την προσέγγιση βάσει κριτηρίων που εξελίσσονταν οι BRICS.

Ο τρόπος με τον οποίο η Αιθιοπία αμφισβήτησε τη λήψη αποφάσεων για τους BRICS οδήγησε στο να αποδεχτούν οι BRICS ότι θα καθιέρωναν ένα κριτήριο για την επέκταση, αλλά στη συνέχεια να συμφωνήσουν να δεχτούν έξι χώρες σε κάτι που τώρα είναι πρόωρο. Η Αργεντινή έχει απορρίψει έκτοτε την πρόσκληση και ο ενθουσιασμός της Σαουδικής Αραβίας μειώνεται, επειδή δεν είναι η μοναδική προσθήκη στους BRICS, αλλά μία από άλλες πέντε. Η νικήτρια σε αυτό είναι ξεκάθαρα η Αιθιοπία. Κανείς δεν φαινόταν να ρωτά τι θα έφερνε στους BRICS εκτός από ένα σύνολο δυσεπίλυτων προβλημάτων.

Παρά την επιτυχία αυτή να γίνει μέλος των BRICS, η Αιθιοπία παλεύει με την οικονομία της. Τον Δεκέμβριο του 2023, έγινε η τρίτη χώρα της Αφρικής που δεν χρεοκόπησε. Δεν τήρησε την πληρωμή των 33 εκατομμυρίων δολαρίων  για το κρατικό της ομόλογο. Η οικονομική της αδυναμία λόγω των επιπτώσεων της πανδημίας και του μακροχρόνιου εμφυλίου πολέμου, που πλασματικά έληξε τον Νοέμβριο του 2022, την άφησε σε κακή οικονομική κατάσταση.

Η Αιθιοπία προσχώρησε στη Ζάμπια και τη Γκάνα σε μια αναδιάρθρωση κοινού πλαισίου της G20. Το 2021, η Αιθιοπία είχε ζητήσει ελάφρυνση στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας του G20 για το χρέος.  Με μειωμένα συναλλαγματικά αποθέματα, τα οποία αποτελούσαν σταθερό πρόβλημα στη χώρα και υψηλό πληθωρισμό , κατέληξε διμερώς σε συμφωνίες αναστολής εξυπηρέτησης του χρέους με τους πιστωτές, μεταξύ άλλων με την Κίνα και την Ινδία.  Η Αιθιοπία έχει 28,2 δισεκατομμύρια δολάρια σε εξωτερικό χρέος, το ήμισυ των οποίων είναι κινεζικά.

Ωστόσο,  σύμφωνα με την Αφρικανική Τράπεζα Ανάπτυξης, το ΑΕΠ της Αιθιοπίας προβλέπεται να αυξηθεί κατά 5,8% το 2023 και 6,2% το 2024 , κυρίως με βάση τη βιομηχανία, την κατανάλωση και τις επενδύσεις. Ο πληθωρισμός ήταν 34 τοις εκατό το 2022. Λόγω των υψηλών αμυντικών δαπανών και των μειωμένων εισπράξεων εσόδων, το δημοσιονομικό έλλειμμα ήταν 4,2 τοις εκατό του ΑΕΠ το 2022. Δεδομένου ότι η Αιθιοπία επεδίωξε αναδιάρθρωση χρέους το 2021, η πιστοληπτική της ικανότητα υποβαθμίστηκε σε CCC. Αυτό δεν ήταν αυτό που αρχικά αναζητούσε η BRICS στα μέλη της.

Αυτό πρέπει να ιδωθεί σε συνδυασμό με την εσωτερική διαμάχη στην Αιθιοπία. Ο προηγουμένως κυρίαρχος Tigray πήγε σε πόλεμο με την Αιθιοπία αφού ο Abiy τιμήθηκε με το Νόμπελ Ειρήνης για την προσέγγιση με την Ερυθραία, κάτι που πιθανότατα έγινε με στόχο τον περιορισμό της εξουσίας των Tigrayan. Μετά από δύο χρόνια σύγκρουσης, που κατέστρεψε την οικονομία. μια ειρηνευτική συμφωνία μεταξύ Tigray και Αντίς Αμπέμπα βρίσκεται σε εξέλιξη. Ο τρόπος εφαρμογής του επιτρέπει στους αναλυτές να το αποκαλούν προσωρινή ρύθμιση. Κανένα οικονομικό όφελος δεν προκύπτει από αυτό. Εν τω μεταξύ, η μεγαλύτερη εθνοτική ομάδα, οι Oromos είναι εν μέρει στα όπλα και ο Απελευθερωτικός Στρατός του Oromo και οι ειρηνευτικές συνομιλίες της κυβέρνησης της Αιθιοπίας που διεξάγονται στην Τανζανία έχουν μέχρι στιγμής αδιάκοπες.

Η Amhara, μια άλλη κυρίαρχη εθνική ομάδα, είναι επίσης τώρα ανήσυχη. Με τις τρεις κύριες εθνοτικές ομάδες Tigray, Oromo και Amhara έτοιμες να αμφισβητήσουν βίαια το πώς θα προχωρήσει η Αιθιοπία, ασκεί πίεση στην Αντίς Αμπέμπα, η οποία ωστόσο παραμένει σαν όαση ειρήνης και ανάπτυξης.

Οι BRICS επέλεξαν να αγνοήσουν τόσο το οικονομικό χάος όσο και τους εσωτερικούς εμφυλίους πολέμους στην Αιθιοπία, ενώ παραδέχονταν την Αιθιοπία. Η αξία της Αιθιοπίας στη Δύση ήταν συχνά ως σύμμαχος στον περιορισμό των ριζοσπαστικών και τρομοκρατικών ομάδων Al Shabab στη Σομαλία. Η Αιθιοπία και η Κένυα ήταν οι κύριοι προμηθευτές στρατευμάτων στο πλαίσιο της Αποστολής της Αφρικανικής Ένωσης στη Σομαλία (AMISOM) στην οποία έπαιξαν ρόλο η Ουγκάντα ​​και το Μπουρούντι. Μόλις μπαλώθηκαν η Αιθιοπία και η Ερυθραία, προσπάθησαν να  αναδιατάξουν τη γεωπολιτική του Κέρατος της Αφρικής,  μειώνοντας τον ρόλο της Κένυας και του Τζιμπουτί και κατά συνέπεια, της κυβέρνησης της Σομαλίας στο Μογκαντίσου.

Υπάρχει μια νέα πρόσβαση Αιθιοπίας-Ερυθραίας-Σουδάν, αλλά δεν κράτησε πολύ γιατί το ίδιο το Σουδάν βρίσκεται σε αταξία. Τα πιο σταθερά μέρη της περιοχής είναι η Κένυα, το Τζιμπουτί και η Ουγκάντα, αλλά δεν πιέζουν τόσο σκληρά όσο η Αιθιοπία για την αλλαγή της γεωπολιτικής της περιοχής.

Μόλις η Αιθιοπία βρισκόταν στους BRICS και πριν από την αδυναμία τους, έθεσαν μια νέα φιλοδοξία, να  αποκτήσουν επιθετικά πρόσβαση στην Ερυθρά Θάλασσα . Από τότε που η Ερυθραία αποσχίστηκε από την Αιθιοπία το 1993, η Αιθιοπία έγινε μια μεγάλη κλειστή χώρα. Αρχικά, θεωρήθηκε ότι θα συνεχίσει να χρησιμοποιεί τα λιμάνια της Ερυθραίας και θα είχαν κοινή οικονομική προοπτική. Όταν η Αιθιοπία-Ερυθραία ξεκίνησε τον πόλεμο το 1998, η πρόσβαση που είχε η Αιθιοπία στα λιμάνια Assab και Massawa σταμάτησε.

Πάνω από 20 χρόνια, η Αιθιοπία επένδυσε πολλά στο Τζιμπουτί και στις οδικές και σιδηροδρομικές συνδέσεις του με το λιμάνι. Αυτό ενίσχυσε την εξέχουσα θέση του Τζιμπουτί ως σημαντικό λιμάνι στην Ερυθρά Θάλασσα. Βελτιώθηκε με σημαντικές επενδύσεις από τα ΗΑΕ και αργότερα από την Κίνα. Είναι μέρος της αναδιάταξης της πολιτικής του Κέρατος της Αφρικής με το οποίο η Αιθιοπία δεν είναι πλέον ικανοποιημένη.  Πιστεύει ότι το Τζιμπουτί είναι γεμάτο και ακριβό.

Στο παρελθόν,  η Αιθιοπία, μαζί με την DP World —μια πολυεθνική εταιρεία logistics των Εμιράτων— είχαν Μνημόνιο Συνεργασίας (MoU) για επενδύσεις στο λιμάνι της Berbera στην αυτόνομη περιοχή της Somaliland. Για την έξοδό του στην Ερυθρά Θάλασσα, η προσέγγιση Αιθιοπίας-Ερυθραίας θα μπορούσε να είχε οδηγήσει στο άνοιγμα εκ νέου των διαδρομών προς το Assab. Ίσως η συνεργασία είναι τακτική και στερείται στρατηγικού βάθους. Ως εκ τούτου, η Αιθιοπία αναζητά μια εναλλακτική λύση στο Τζιμπουτί στο νότο και ανακοίνωσε μια συμφωνία με τη Somaliland να επενδύσει στη Berbera και να προσφέρει στη Somaliland ένα μερίδιο στην κερδοσκοπική Ethiopian Airlines της Αιθιοπίας ως αποζημίωση.

Δεν υπάρχει περίπτωση το λιμάνι και η πρόσβαση να αναπτυχθούν μόνο από την Αιθιοπία. Σίγουρα, οι εταίροι θα πρέπει να έρθουν είτε στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα είτε στην Κίνα, ωστόσο, αυτό μένει να φανεί καθώς η Σομαλιλάνδη διατηρεί  δεσμούς με την Ταϊβάν και όχι με την Κίνα. Επιπλέον, η Somaliland έλαβε από την Αντίς Αμπέμπα, μια εγγύηση ότι η Αιθιοπία θα αναγνωρίσει τη Somaliland ως ανεξάρτητη οντότητα. Αυτό έχει εξοργίσει το Μογκαντίσου, το οποίο ανακοίνωσε ότι μια τέτοια συμφωνία είναι άκυρη. Είναι σαφές ότι εάν η Αιθιοπία ήθελε απλώς να δημιουργήσει υποδομές για πρόσβαση στο λιμάνι της Berbera και να το επεκτείνει, θα μπορούσε να είχε γίνει χωρίς να προσπαθήσει να αλλάξει τη γεωπολιτική της περιοχής.

Το γεγονός ότι η Αιθιοπία επέλεξε να προσφέρει την αναγνώριση της Σομαλιλάνδης, κάτι που κανείς άλλος δεν έχει κάνει μέχρι στιγμής, δείχνει ότι δεν είναι απλώς η φιλοδοξία της να φτάσει στην Ερυθρά Θάλασσα. Συνδέεται επίσης με την ιδέα της να αναδιατάξει τη γεωπολιτική της περιοχής και  να αποσπάσει την προσοχή από τα εσωτερικά της προβλήματα προσφέροντας μια εθνική φιλοδοξία .

Η εξάρτηση της Αιθιοπίας από το Τζιμπουτί είναι απίθανο να μειωθεί σύντομα. Οι σχέσεις της με τη Σομαλία θα υποτιμηθούν και προκαλεί τις ταραχές του Τζιμπουτί, της Κένυας και της Ουγκάντα ​​που αναρωτιούνται τι κάνει η Αιθιοπία.

Στην τρέχουσα κατάστασή της, η Αιθιοπία χρειάζεται αναπτυξιακή υποστήριξη, ελάφρυνση χρέους και ΑΞΕ. Ας ελπίσουμε ότι οι BRICS θα τη βοηθήσουν να λάβει υποστήριξη από τη Νέα Τράπεζα Ανάπτυξης, την Κίνα, τη Ρωσία, την Ινδία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και τη Σαουδική Αραβία. Ελπίζει ότι αυτό θα γαργαλήσει την Ουάσιγκτον να παράσχει ευελιξία, να αποκαταστήσει τα οφέλη της AGOA και να αυξήσει την αναπτυξιακή βοήθεια.

                                                                                                                                                                                      Gurjit Singh

______________________________________________

Ο Gurjit Singh έχει υπηρετήσει ως πρεσβευτής της Ινδίας στη Γερμανία, την Ινδονησία, την Αιθιοπία, την ASEAN και την Αφρικανική Ένωση.    Είναι Πρόεδρος της Ομάδας Εργασίας CII για τον Διάδρομο Ανάπτυξης της Ασίας Αφρικής (AAGC).

Πηγή: Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε από το Observer Research Foundation

ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΘΙΟΠΙΑ

Η Αιθιοπία δεν κατάφερε να καταβάλει το “κουπόνι” ύψους 33 εκατομμυρίων δολαρίων, για το μοναδικό διεθνές της κρατικό  ομόλογο. Η δεύτερη πολυπληθέστερη χώρα της Αφρικής ανακοίνωσε ότι προτίθεται να κηρύξει επίσημα στάση πληρωμών, έχοντας υποστεί σοβαρή οικονομική πίεση λόγω της πανδημίας COVID-19 και του διετούς εμφυλίου πολέμου, που έληξε το Νοέμβριο του 2022. Επρεπε να καταβάλει την πληρωμή ομόλογο ύψους 1 δισεκατομμυρίου δολαρίων μέχρι στις 11 Δεκεμβρίου.

Σύμφωνα με πηγές που γνωρίζουν την κατάσταση, οι κάτοχοι ομολόγων δεν είχαν πληρωθεί το κουπόνι μέχρι το τέλος της Παρασκευής 22 Δεκεμβρίου, της τελευταίας εργάσιμης διεθνούς τραπεζικής ημέρας. Οι αξιωματούχοι της αιθιοπικής κυβέρνησης δεν απάντησαν σε αιτήματα για σχόλια, αλλά η ευρέως αναμενόμενη χρεοκοπία θα την οδηγήσει στο να ενταχθεί μαζί με δύο άλλα αφρικανικά έθνη, τη Ζάμπια και τη Γκάνα, σε πλήρη αναδιάρθρωση του χρέους της.

Η χώρα της Ανατολικής Αφρικής ζήτησε για πρώτη φορά την ελάφρυνση του χρέους από την ηγεσία της G20, στις αρχές του 2021. Η πρόοδος καθυστέρησε αρχικά, λόγω του εμφυλίου πολέμου, αλλά, με τα συναλλαγματικά αποθέματα να έχουν εξαντληθεί και τον πληθωρισμό να έχει εκτοξευθεί. Οι επίσημοι πιστωτές της Αιθιοπίας, συμπεριλαμβανομένης της Κίνας, συμφώνησαν σε μια συμφωνία αναστολής της εξυπηρέτησης του χρέους τον Νοέμβριο.

Στις 8 Δεκεμβρίου, η κυβέρνηση δήλωσε ότι οι παράλληλες διαπραγματεύσεις που είχε με τα συνταξιοδοτικά ταμεία και άλλους πιστωτές του ιδιωτικού τομέα που κατέχουν τα ομόλογά της είχαν καταρρεύσει. Στη συνέχεια, ο οίκος αξιολόγησης S&P Global υποβάθμισε το ομόλογο της, σε “Default” στις 15 Δεκεμβρίου, με την υπόθεση ότι η πληρωμή του κουπονιού δεν θα γινόταν.

                                                                                                                                                                              www.investing.com

ΑΙΘΙΟΠΙΑ: 15 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΗΣΕΩΝ

Η Αιθιοπία έχει ξεπεράσει τα φυσικά της μειονεκτήματα: τα μεγάλα έργα αφθονούν και οι ξένοι επενδυτές αγωνίζονται. 

Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, θυμόμασταν μόνο από την Αιθιοπία τις τρομερές εικόνες των δύο λιμών της που κινητοποίησαν βοήθεια από τη διεθνή κοινότητα, τον εμφύλιο της (που δεν έχει τελειώσει καθόλου στο Tigray), τις αιματηρές επαναστάσεις της, την άγρια ​​δικτατορία της, τα λάθη της οι ηγέτες του Haile Selassie (έπεσε το 1974) και Mengistu Haile Mariam (διέφυγε το 1991) κ.λπ. Μια σκοτεινή εικόνα. Όλα τελείωσαν, είναι πίσω από τους Αιθίοπες. Η πρωτεύουσα της Αφρικανικής Ένωσης (AU) – η Αντίς Αμπέμπα φιλοξενεί τα κεντρικά γραφεία της Αφρικανικής Ένωσης – δίνει ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο με τον αναγκαστικό εκσυγχρονισμό της, τα ολοκαίνουργια τραμ, τα μεγάλα έργα, τα έργα υψηλής τεχνολογίας, τη ζωντανή νεολαία της που ορκίζονται από startups…

Η δεύτερη πιο πυκνοκατοικημένη χώρα της Αφρικής (σχεδόν 128 εκατομμύρια κάτοικοι) και η οποία υποφέρει εδώ και καιρό από την απομόνωσή της βρίσκεται σε διαδικασία υπέρβασης των φυσικών της μειονεκτημάτων. Η Αιθιοπία οφείλει αυτή τη δυναμική στα «Glorious 15», 15 χρόνια μεταρρυθμίσεων που στηρίζονται στο Σχέδιο Ανάπτυξης και Μετασχηματισμού (GTP), μια σειρά από μεγάλα έργα που έχουν μεταμορφώσει βαθιά τη χώρα και την έχουν καταστήσει τον κινητήρα της Ανατολικής Αφρικής. Η Αιθιοπία έχει ανέβει από τις χαμηλότερες θέσεις σε όλους τους κοινωνικοοικονομικούς δείκτες σε ένα έθνος που φιλοδοξεί για διψήφιο ρυθμό ανάπτυξης, ένα ισχυρό έθνος που επέζησε ακόμη και από τη διχοτόμηση και την απόσχιση της Ερυθραίας το 1993.

Ο πρώην πρωθυπουργός Meles Zenawi Asres είχε πολλά να κάνει με αυτή την άνοδο, μεταξύ 1995 και 2012. Το σημείο καμπής ήταν αναμφίβολα η συμμετοχή του στη G20 για να μεταφέρει τη φωνή της αφρικανικής ηπείρου. Ο κόσμος ανακαλύπτει αυτόν τον ισχυρό άνδρα, που μερικές φορές είναι σκληρός με αυτούς που ματαιώνουν τα σχέδιά του, αλλά που είναι αναμφισβήτητα γεμάτος σωτήριες ιδέες. Το 2009 ο Meles εγκαινίασε το υψηλότερο φράγμα στην Αφρική στο Tekkezé, στο Tegray. Ταυτόχρονα, το Υπουργείο Γεωργίας διέθεσε 3 εκατομμύρια εκτάρια, ή το ένα έβδομο της χρησιμοποιούμενης γεωργικής έκτασης (UAA), στη διάθεση της αγροτοβιομηχανίας...

Από το 2012, τα θερμοκήπια έχουν κυριαρχήσει παντού, καθιστώντας την Αιθιοπία τον δεύτερο αφρικανικό εξαγωγέα κομμένων λουλουδιών. Δεν είναι μόνο αυτό, η κατασκευή καταλαμβάνει την Αντίς Αμπέμπα και τις μικρές πόλεις. Οι δρόμοι μεγάλωσαν σε μέγεθος με τους μήνες, το τραμ εγκαταστάθηκε μόλις σε ένα χρόνο. Το Μεγάλο Αιθιοπικό Φράγμα Αναγέννησης (το δεύτερο στην αφρικανική ήπειρο, που εγκαινιάστηκε τον Φεβρουάριο του 2022) και άλλα γιγάντια έργα διασφαλίζουν την ενεργειακή ανεξαρτησία της Αιθιοπίας.

Η χώρα έχει τόση δύναμη που μπορεί να αντέξει οικονομικά να πουλήσει κάποια σε γείτονες και να ηλεκτροδοτήσει ολόκληρο το νέο της σιδηροδρομικό δίκτυο. Το Σχέδιο Ανάπτυξης και Μετασχηματισμού, που τέθηκε σε εφαρμογή από τον Meles, κράτησε όλες τις υποσχέσεις του στο ομοσπονδιακό κράτος της Αιθιοπίας. Και δεν τελείωσε, ο σημερινός πρωθυπουργός Abiy Ahmed ακολουθεί τα βήματα του επιφανούς Meles. Οι φιλοδοξίες στο Κέρας της Αφρικής και στην ήπειρο δεν ήταν ποτέ μεγαλύτερες από το "Glorious 15".

Το φράγμα της Αναγέννησης, το οποίο κόστισε 4,2 δισεκατομμύρια δολάρια, είναι η τέλεια απεικόνιση της δυναμικής του Abiy Ahmed. Λοιπόν, θα πρέπει να καταφέρει να ξεπεράσει τις δυσκολίες με τη γείτονά της, την Αίγυπτο, η οποία βλέπει πολύ αμυδρά αυτή την επιρροή στον ποταμό Νείλο. Το νερό θα μπορούσε να φέρει τον σπόρο της σύγκρουσης, ο νικητής του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης Abiy Ahmed θα χρειαστεί όλες τις γνώσεις του στη διπλωματία για να πείσει τον Αιγύπτιο ομόλογό του Abdel Fattah al-Sissi.

Στο μεταξύ, η Αιθιοπία χαράζει την πορεία της και οι επενδυτές, ντόπιοι και ξένοι, αγωνίζονται για τη θέση τους στον ήλιο. Η Ινδία, η Σαουδική Αραβία, η Κορέα, η Κίνα και οι ΗΠΑ βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της χρηματοδότησης του «άλματος προς τα εμπρός». Το τελευταίο μεγάλο έργο είναι το εθνικό εργοστάσιο τσιμέντου Lemi, που στεγάζεται στο βιομηχανικό πάρκο Δομικών Υλικών Lemi, περίπου 150 χιλιόμετρα βόρεια της πρωτεύουσας. Αυτή η μονάδα, που συγχρηματοδοτήθηκε από την κινεζική West International Holding ύψους 600 εκατομμυρίων δολαρίων, δημιουργήθηκε σε μόλις 11 μήνες, σπάζοντας όλα τα ρεκόρ. Το εργοστάσιο παράγει 10.000 τόνους κλίνκερ τσιμέντου την ημέρα.

                                                                                                                                                                                Souleymane Loum

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΑ

Η Αγιογράφια είναι της Μαίρης Σαββαΐδη, από την Αντίς Αμπέμπα. Είναι κόρη του Σάββα Γ. Σαββαΐδη και της Ελένης Παπαναστασιάδη, διετέλεσε Αναπληρώτρια Καθηγήτρια του Παιδαγωγικού Τμήματος της Δημοτικής Εκπαίδευσης, του Πανεπιστημίου Αιγαίου, στη Ρόδο. Είχε ως γνωστικό αντικείμενο την «Καλλιτεχνική Εκπαίδευση και Δημιουργική Σκέψη στο Δημοτικό Σχολείο». Εχει γράψει 5 βιβλία, 10 εκπαιδευτικά εγχειρίδια τέχνης και ένα μεγάλο αριθμό άρθρων και δημοσιεύσεων σε Επιστημονικά Περιοδικά. Είναι διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Παράλληλα με την Ακαδημαϊκή καριέρα της, ασχολήθηκε και με την τέχνη. Είναι απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών «Accademia di Belle Arti» της πόλης Lecce Ιταλίας. Ασχολείται με την Ζωγραφική, Χαρακτική, Κεραμική και έχει λάβει μέρος, σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις. Στην ομαδική έκθεση "Εφαρμογές Σύγχρονης Τέχνης", με έργα γνωστών Ελλήνων εικαστικών καλλιτεχνών, η οποία έγινε στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη (2013), στο εγχειριδίο της καλλιτεχνικής έκθεσης, γράφτηκε το παρακάτω σχόλιο, για το έργο της: η Μαίρη Σαββαΐδη -Καμπουροπούλου, ιχνηλατώντας επιδέξια, οδηγεί με την «γραφή» της το βλέμμα του θεατή, στα βάθη των θαλασσών και του υποσυνειδήτου". Τέλος, διετέλεσε επί σειρά ετών, Πρόεδρος και μέλος του Δ.Σ, του Μουσείου Νεοελληνικής Τέχνης του Δήμου Ροδίων.

ΤΟΥΡΤΑ ΜΕΝΕΛΙΚ

Η «εξαδέλφη» της Σεράνο:

Πιθανολογείται ότι η τούρτα Μενελίκ, πήρε το όνομά της από τον αυτοκράτορα της Αιθιοπίας Μενελίκ Β ́(1844-1913), ο οποίος είχε ιδιαίτερη αγάπη στους Έλληνες και επί των ημερών του είχε δημιουργηθεί μια δραστήρια Ελληνική κοινότητα στην Αιθιοπία. Το δε μαυσωλείο του στην Αντίς Αμπέμπα είναι σχεδιασμένο από Έλληνα.

Αυτή η τούρτα Μενελίκ, μεσουρανούσε στα ’60s, όπως και η Σεράνο, με την οποία μοιάζει. Έχει και η Μενελίκ κρέμα σεράνο (μια σοκολατένια μους αφρατεμένη με κιγιέ, δηλαδή ιταλική μαρέγκα) αλλά και λευκή σαντιγί. Μια τούρτα ρετρό, που έκανε κάποτε θραύση στα ζαχαροπλαστεία, με κρέμα σεράνο, λευκή σαντιγί και, εννοείται, κερασάκια γλασέ. Είναι… μπουκιά και νοσταλγία.

Από τον Γαστρονόμο της Καθημερινής

Κείμενο: Δημήτρης Μακρυνιώτης

Φωτογραφία: Δημήτρης Βλάικος

ΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΩΡΟ

Η φράση «Παιδιά της καρδιάς», χρησιμοποιείται αρκετά για να περιγράψει ότι τα θετά παιδιά δεν έχουν γεννηθεί από την κοιλιά αλλά από την καρδιά, δηλώνοντας έτσι μία πολυδιάστατη συναισθηματική διεργασία που συμβαίνει με την απόκτηση παιδιού μέσω της τεκνοθεσίας. Η συγγραφέας την επέλεξε, γιατί, όπως η ίδια δηλώνει: «κάθε θετό παιδί που έχω γνωρίσει κάνει την καρδιά μου να χτυπά δυνατά από συναισθήματα κάθε είδους, να φουσκώνει από την εμπειρία σε σημείο που να τη νιώθω ότι θα σπάσει. Γιατί οι προκλήσεις που φέρνει αυτή η γονεϊκότητα θέλουν πολλές καρδιές και όχι μία, δε φτάνει. Γιατί τα θετά παιδιά έχουν καρδιές γεμάτες συναισθήματα για εμάς»!

Το βιβλίο μπορείτε να προμηθευτείτε εδώ:

IWRITE.GR

Παιδιά της Καρδιάς - Εκδόσεις iWrite

Ένα παιδικό βιβλίο που μαθαίνει στα παιδιά για τον πόλεμο, τον ρατσισμό και το πώς η αγάπη μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.

 https://www.iwrite.gr/bookstore/paidiko-vivlio-polemos-ratsismos-paidia-tis-kardias-ekdoseis-iwrite/?fbclid=IwAR1Wo9_ylVwlJqkqGnaVk6Itl_Ag2I5vX8194Cv6R9UlGPvcknadmsoq3yw